“Εφυγε” ο ποιητής Γιώργος Κακουλίδης
O Γιώργος Κακουλίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956.
Γιος ζωγράφου και εγγονός γλύπτη.
Σε νεαρή ηλικία ταξίδεψε με φορτηγά καράβια.
Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1979 με την ποιητική συλλογή “Λίμπερτυ” (αναφορά στα ταξίδια του στη θάλασσα), από τις εκδόσεις “Κείμενα του Φίλιππου Βλάχου”.
Το 1994 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Ποίησή του έχουν μελοποιήσει ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Νίκος Κυπουργός, ο Τάσος Μελετόπουλος, ο Στάμος Σέμσης και ο Νίκος Σαραγούδας με τον Γιώργο Τρανταλίδη.
Παράλληλα με τη συγγραφική του δραστηριότητα ασχολείται με τη ζωγραφική.
Έχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα (Αγκάθι 2001, Γκαλερί της Έρσης 2003 και Booze 2010).
Δύο κείμενα που είχε γράψει στο enallaktikos.gr
Ο γιος που δεν αξίζουμε να έχουμε. Του Γιώργου Κακουλίδη
Ο ποιητής Γιώργος Κακουλίδης γράφει στο enallaktikos.gr
Η δικαιοσύνη εξελίσσεται σε μία ανελέητη θρησκευτική σέχτα.
Αφήνει πίσω της την θλίψη των νομοθετών και με ζήλο παραμιλάει με χριστιανικούς όρους περί καλού και κακού.
Αυτό της επιτρέπει να αποφασίσει για τον θάνατο του Ρωμανού.
Ο Ρωμανός βρίσκεται ανάμεσα στην πείνα και την πράξη, κάθετος όπως όλα τα ξελογιασμένα χερουβείμ.
Δεν πρόκειται για έναν ακόμη επαναστάτη αλλά για ένα πάθος που αποφάσισε να ζήσει με τους όρους του.
Δεν καταδέχθηκε να καθρεφτιστεί μέσα μας, αλλά απευθείας με την άβυσσο που αναπαράγουμε όλοι μας.
Ο Αθανασίου κρύβεται αδέξια μέσα στον ίσκιο του πατέρα του, φοβισμένος και φτηνός μέχρι την συντέλεια αυτού του έρημου κόσμου.
Πλάι του οι “Βεντέτες” της δημοσιογραφίας, που ακόμη και αυτή την ύστατη στιγμή κάνουν ταβανοσκόπηση ενώ βρίσκονται μέσα στο χειρουργείο που έστησαν για τον Ρωμανό.
Εκμεταλλεύονται το βασίλειο του μικροαστισμού που κολυμπάνε οι Έλληνες και φωτίζουν αυτή την δολοφονία παραμιλώντας για το γράμμα του νόμου.
Στον συρφετό προστίθεται και ο βλαξ του παντός Ψαριανός που εκπροσωπεί ότι χρυσαυγίτικο κρύβει μέσα της η ελεεινή Αριστερά.
Ας προσέξουν, όμως, γιατί μπορεί ο Ρωμανός να τρέμει επάνω στο σταυρό, κάποια στιγμή θα τρέμει και ο σταυρός και ο κοινός σπασμός τους θα μας τυλίξει.
Ο ετοιμόρροπος πρύτανης. Του Γιώργου Κακουλίδη
Επιτέλους τα ΜΑΤ απέκτησαν πρύτανη.
Ο Θεόδωρος Φορτσάκης, με εμφάνιση Εγγλέζου νεκροθάφτη, είναι πρώτος αχθοφόρος των ΜΑΤ στο Πανεπιστήμιο.
Αχθοφόρος των γνωστών μολοσσών, φανατικός συντηρητικός, στον οποίο το ελληνικό κράτος έδωσε το δικαίωμα να επιτεθεί στο φοιτητικό κίνημα, με προετοιμασμένα λογύδρια, χειρονομίες και φωνές που συχνά θυμίζουν λοχία της δικτατορίας, εισέρχεται στη σημαντικότερη μάχη που δίνεται για το μέλλον της Παιδείας.
2. Περιττό να υποκρίνεται ο πρύτανης και να μας ζαλίζει με υστερικές κρίσεις μετά από κάθε συνάντησή του με τους φοιτητές.
Απέναντι στην ωμότητα, στον εκφοβισμό και τη σύγχυση που απλόχερα ο ίδιος μοιράζει, οι φοιτητές – γνωστοί στο πανελλήνιο για τη συνείδηση και την άφθονη αδρεναλίνη τους – θα σταθούν μπροστά του όπως το έκαναν γενιές ολόκληρες, από τη γερμανική κατοχή ίσαμε σήμερα.
3. Ο ετοιμόρροπος, ζαλισμένος από την αύρα της εξουσίας, δεν κατάλαβε ότι μόλις τώρα αρχίζουν τα προβλήματά του με τους φοιτητές.
Τώρα, είτε το θέλει είτε όχι, θα μάθει πως η υπόθεση των φοιτητών έχει και πάθος και νόημα, το οποίο αγνοεί.
Απαγγέλλοντας το ρόλο του, δεν πρόκειται να καταφέρει να ξεφύγει, διότι η συνείδηση των φοιτητών δε θα του επιτρέψει μεγάλα περιθώρια ελιγμών.
Από τη στιγμή που το πανεπιστήμιο καταντήσει κάστρο προνομιούχων, θα πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι άπαρτο.
Ο υπέροχος «Μίστερ Μπούλντογκ» | Του Γιώργου Σπύρου
Ο Γιώργος Κακουλίδης όχι μόνο δεν φοβάται τον θάνατο, αλλά τον αγαπάει κιόλας.
Τον πραγματεύεται, τον ζωγραφίζει, τον χρωματίζει, του δίνει μορφές .
Στην ουσία ασχολείται πάρα πολύ με τον ζωοδότη θάνατο.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο στη ζωγραφική του, αλλά και στο γραπτό του λόγο, τον περιγράφει με τα πιο ζωντανά χρώματα.
Κατά συνέπεια δεν θα μπορούσε ο θάνατος να λείπει, αντίθετα κατέχει και τιμητική θέση, σ’ αυτό το υπέροχο ποιητικό μυθιστόρημα του Κακουλίδη που τιτλοφορείται : «Μίστερ Μπούλντογκ».
Ένα λοιπόν στοιχείο του έργου είναι ο θάνατος.
Ενα άλλο στοιχείο είναι αυτό που έχει να κάνει με την λαϊκή πίστη, αλλά και την θρησκευτική ευπιστία, ιδιαίτερα όταν αυτή ενισχύεται από ένα διαστημικό celebrity, ακόμα και όταν αυτό το «celebrity» αποδεικνύεται στο τέλος ότι είναι τραβεστί.
Είναι μέσα η μάνα, ως μια διαλυμένη και μισότρελη φιγούρα, είναι μέσα μια άλλη ολότρελη πατρική φιγούρα, είναι μέσα οι άγιοι, είναι μέσα οι παπάδες, είναι μέσα πλούσιες και βιτσιόζες γριές, μπράβοι, ο χασάπης της γειτονιάς που γίνεται ακόλουθος του αστροναύτη ιδρυτή της νέας εκκλησίας, είναι μέσα καταραμένοι ποιητές και ότι άλλο αντιφατικό και παράταιρο χρειάζεται για ένα ποιητικό και συνάμα εξωφρενικό μυθιστόρημα, η δράση του οποίου εξελίσσεται με ένα καταιγιστικό ρυθμό για να καταλήξει σε ένα υπέροχο happy end, αφού προηγουμένως όμως, περάσει μέσα από μια καταστροφική και συνάμα εκρηκτική κάθαρση με την μορφή μιας βόμβας που σκάει «κατά λάθος» στα χέρια των φανατικών Ισλαμιστών που είχαν παγιδεύσει τον ηρώα μας στα ερωτικά δίχτυα μιας πανέμορφης κόρης.
