Ισαβέλλα Μπερτράν
Μαζί με τον φλεγόμενο Αμαζόνιο, την πυρπολημένη Σιβηρία και την Αρκτική που λιώνει σαν παγωτό, διαλύεται κι ο πλανήτης που μας φιλοξενεί. Ας μην γελιόμαστε, κανένας φυσικός κλιματολογικός κύκλος δεν το προκαλεί αυτό, παρά εμείς οι ίδιοι με τον τρόπο της ζωής μας.
Η καπιταλιστική βαρβαρότητα, ναι, πρωτίστως και πάνω απ’ όλα, μα κι ο καθένας από μας στο βαθμό που στρεφόμαστε μονάχα κατά της άδικης κατανομής του πλούτου χωρίς να αμφισβητούμε την ίδια την έννοια της συνεχούς «ανάπτυξης» και χωρίς να κάνουμε το παραμικρό για ν’ αλλάξουμε καταναλωτικές συνήθειες.
Όσο εμμένουμε ωστόσο να αρνούμαστε το προφανές, ο πλανήτης αποσυντίθεται τόσο γοργά που η πιθανότητα να εξαφανιστεί ο κόσμος έτσι όπως τον ξέρουμε και να μετατραπεί σε μια θολή ανάμνηση δεν αφορά πια κάποιο αόριστο μακρινό μέλλον μα ένα όλο και πιο απειλητικά κοντινό αύριο. Αν έχει βέβαια απομείνει άνθρωπος μέχρι τότε για να θυμάται το οτιδήποτε…
Αυτή είναι και η υπέρτατη υπαρξιακή αγωνία. Όχι εκείνη η στενά προσωπική, που βιώνουμε όλοι, ο καθένας χωριστά, μπροστά στον δεδομένο βιολογικό αφανισμό του εαυτού μας, μα μια αγωνία πολύ βαθύτερη, καθαρά οντολογική.
Μια αγωνία που πηγάζει από την επίγνωση ότι οδηγούμαστε συνολικά ως είδος προς την συλλογική αυτοκτονία, συνέπεια της αλαζονικής τύφλωσης και της ακόρεστης αδηφαγίας των ισχυρών, αλλά και της χαζοχαρούμενης ανεμελιάς και της άγνοιας των πολλών, χωρίς να διαφαίνεται, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, κανένας αποτελεσματικός τρόπος να ανακοπεί αυτή η πορεία.
Μια αγωνία που απορρέει από τη σκέψη ότι ίσως στο εγγύς μέλλον να μην έχει απομείνει πια κανείς μέσα στο αχανές σύμπαν να μνημονεύει την Ιστορία των ανθρώπων. Την μικρότητα αλλά και το μεγαλείο τους. Την κτηνωδία μα και τα επιτεύγματά τους. Για φαντάσου…ΚΑΝΕΙΣ.
Ένα σύμπαν χωρίς μνήμη. Το πιο σπαρακτικό κενό απ’ όλα.
