Αυτομαστίγωμα …εναλλακτικό!!!
Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
«Εσύ βάλει χέρι να δεις: περνάει. Δεν είσαι τόόόσσσοοο χοντρόόό!!!».
Μάλιστα. Το ακούσαμε κι αυτό στα βαλκανικά Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, που μόνον οι συμπαθείς κατσικούλες και τα ακόμα πιο συμπαθητικά γαϊδουράκια δε χωράνε!!! (ακόμα…). Άσε που σού χύνουν τους καφέδες πάνω σου (ολέ – au lait). Κι απορείς: μα γιατί θα πρέπει να τον πηγαίνουν από το σπίτι στη δουλειά; Δεν θα κρυώσει; Τέτοια πια είναι οι φτώχεια και οι περικοπές που επέφερε η Κρίση; Μα όχι, όχι, ποσώς όχι. Αλυσίδες πολυδιαφημισμένων καφέδων διαφημίζονται πάνω στα καρκινογόνα πλαστικά ποτηράκια… Σπανίως να δεις κανένα θερμός ή τάπερ βρε παιδί μου τέλος πάντων… Μπα, πού; Μόνον εγώ παίρνω τα όσπρια μου και τη σαλάτα μου, καθώς και τον κρητικό ντάκο από το σπίτι, ως κριτικός κι ως άνθρωπος βεβαίως, ως εναλλακτικός που τρέφεται με είδη …υγιεινής (διατροφής – όχι όπως το εξεστόμισε η γνωστή αοιδός).
Αλλά το χειρότερο δεν είναι το στριμωξίδι κι οι καφέδες, οι πορτοφολάδες, οι εφαψίες και λοιποί άνθρωποι των σπηλαίων. Όόόχι. Το χειρότερο είναι ότι μαρμαρώνουν εκεί που βολεύτηκαν. Μουλαρώνουν, στυλώνουν τα πόδια κάτω και δεν πάνε μήτε δεξιά μήτε αριστερά. Ευελιξία μηδέν. Διπλωματικότητα κάτω από το μηδέν. Ενσυναίσθηση ανύπαρκτη. Κοινωνικότητα κι αλληλεγγύη, άσ’ τα να πάνε…
Ένας λοιπόν είχε φράξει τη δίοδο προς τη φυσαρμόνικα, η μεσαία πόρτα είχε φρακάρει, μανάδες με τα καροτσάκια κινδύνευαν να μείνουν απέξω, χαριέστατοι αλλοδαποί και ντόπιοι (απορώ πώς τους ξεχωρίζουν κάποιοι-κάποιοι) με τα μωρά στην αγκαλιά περίμεναν υπομονετικά το επόμενο δρομολόγιο, σε σαράντα λεπτά της ώρας, για να πάνε τα αγαπημένα τους στο Παίδων!!! Κι ο κύριος, ευτραφής, ασπρομάλλης και με ρόλεξ μαϊμού στην πρησμένη χερούκλα να του να τα έχει στυλώσει, να έχει μαρμαρώσει και να μην αφήνει κανέναν να κινηθεί προς τα εντόσθια του διπλού λεωφορείου.
Εκεί πια δεν άντεξα και του ζήτησα ευγενικά να μεριάσει, να κάνει τόπο να διαβούμε. Η απάντηση; Αυτή που σας προανέφερα: «Εσύ βάλει χέρι να δεις: περνάει. Δεν είσαι τόόόσσσοοο χοντρόόό!!!». Φοβήθηκα μην ήταν καμιά ξεπεσμένη συνταξιούχα μαφία πρώην απολυταρχικών καθεστώτων γειτονικών χωρών, ρούφηξα την κοιλιά μου και δεν επέμεινα, υπομένοντας τα πάνδεινα χάριν της έμφυτης αγάπης με την οποίαν εμφανίστηκα – ο σαλός – στο μάταιο τούτο κόσμο.
Γκρινιάζω πού και πού, αλλά πού θα πάει; Θα το αποδεχτώ πως είμαι κι εγώ ένας νεοπαλαιόπτωχος, εκπεσών μεσοαστός, αλλά κατά βάθος αγρότης, καλλιεργητής λέξεων, ήχων, χαμένων στην οχλοβοή.
Αυτομαστιγώματος το ανάγνωσμα.
Κωνσταντίνος Μπούρας
