Όλα αυτά με τις ουρές στις εκκλησίες, με τα σταυροφιλήματα στις εικόνες, με όσους ανθρώπους των καναλιών νομιμοποίησαν με τα ρεπορτάζ και τα σχόλια («τι όμορφη σκηνή») τους, την ανιση μεταχείριση, την ιδιοτελή διαχείριση και αντιμετώπιση των πιθανών εστιών μετάδοσης του κορονοϊού, θα τα έβλεπα μέχρι πριν λίγες μέρες με οργή, αλλά στα «χαριτωμένα» επίπεδα των social media.
Όταν όμως η λαίλαπα έχει χτυπήσει την πόρτα σου, όταν πέρασες μερικά βράδια αγωνιωντας για την υγεία σου και των δικών σου, όταν έχεις τηλεφωνήσει με τρόμο μεσα στις γιορτές στον ΕΟΔΥΥ για μία επείγουσα ιατρική συμβουλή και άκουσες μόνο «μείνετε δέκα μερες μεσα και πάρτε τηλέφωνο τον παθολόγο σας», όταν έχεις τη μάνα σου διασωληνωμένη στο Σωτηρία, όταν έχεις ζήσει στο πετσί σου την συμπεριφορά αυτού του ιού (ενώ πρόσεχες) και τις δυσκολίες στην έλλειψη πρωτοβάθμιας φροντίδας, όταν τις τελευταίες μέρες όλα αυτά τα έχεις ζήσει λεπτό-λεπτό στην πορεία του τρόμου, τότε δεν υπάρχει τιποτα χαριτωμένο, ούτε στον κο Οικονόμου που έλεγε για την «ομορφη σκηνή» νομιμοποιώντας την ανεύθυνη συμπεριφορά ενός μέρους της εκκλησίας, ουτε στα ποστ του κου Βελόπουλου, ούτε σε όσους θέλουν να εξασφαλίζουν την εκλογική τους πελατεία ρισκάροντας, ούτε σε όσους θελουν να εξασφαλίζουν το δημοσιογραφικό τους θώκο και μισθάκο, χαιδευοντας το σύστημα.
Εχεις μέσα σου θλίψη και οργή και κυρίως έχεις πια γνώση και εμπειρία που δεν σου επιτρέπει να συγχωρείς αυτές τις συμπεριφορές.
Τόσο ξεκάθαρα.
Κι αυτός είναι κι ο λόγος που δημοσιοποιώ την προσωπική μας περιπέτεια.
Γιατί θα ήθελα να πάρω τον κο Οικονόμου και τον κο Βελόπουλο και όλους όσοι φέρονται τόσο ανεύθυνα για ιδιοτελείς λόγους (γιατί κατανοώ εξυπακούεται περισσότερο έναν πιστό θρησκευόμενο από έναν ιδιοτελή πολιτικάντη) και να τους πάω στο Σωτηρία το βράδυ που πηγαμε τη μάνα μου με το ασθενοφόρο.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ:
