Αυτός είναι ο πλούτος μας, έτσι θα ξεφύγουμε από το αδιέξοδο και τον διασυρμό. Της Ελεάννας Ιωαννίδου

Δεν μπορώ να αποφύγω τον θυμό για τους εκατέρωθεν χειρισμούς, αλλά δεν τον αφήνω να μιλάει εκ μέρους μου. Καταλαβαίνω όσους και όσες προσγειώθηκαν απότομα, αλλά δεν συμπάσχω, οι προσδοκίες μου ήταν χαμηλές… όχι όμως και τόσο. Αυτό που με τρομάζει είναι ότι οι αναταράξεις και οι αλλαγές στο κομματικό σκηνικό, θα απορροφήσουν πάλι όλη την προσοχή μας, με την ελπίδα ότι θα βρεθεί ο Μεσσίας, στον οποίο θα αναθέσουμε τον ρόλο του από μηχανής θεού και του αποδιοπομπαίου τράγου (με αυτή τη σειρά). Αποφεύγω να χρησιμοποιώ το ρήμα, αλλά ΠΡΕΠΕΙ επειγόντως να επανεξετάσουμε όλο μας το οικοδόμημα, όλη τη ζωή μας, αν προτιμάτε.

Είναι αδύνατον να ονειρευόμαστε ουσιαστικές πολιτικές αλλαγές, αν δεν προχωρήσουμε σε έναν νέο Συνταγματικό χάρτη της χώρας, που θα προκύψει από τους ίδιους τους πολίτες, εμάς. Θα είναι έγκλημα κατά της δημοκρατίας να περάσει, δίχως να προβληματίσει ουσιαστικά, ο διασυρμός της, όπως τον ζούμε τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα τον εξευτελισμό της έννοιας του δημοψηφίσματος, ουσιαστικά δηλαδή της λαϊκής βούλησης.

Η κυριαρχία, με όποιο πρόσημο κι αν της προσθέσουμε, λαϊκή ή εθνική, θα μείνει ένα κούφιο σύνθημα, αν δεν προχωρήσουμε τάχιστα στην αλλαγή του παραγωγικού και καταναλωτικού μας μοντέλου. Ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς, σαν αυτούς που αναφέρει μια κινεζική κατάρα, ζούμε στον καιρό της παγκοσμιοποίησης, αυτός μας έλαχε κι είναι σαφές πια, ότι είναι αυταπάτη να νομίζουμε ότι μπορούμε μόνοι μας να τους αλλάξουμε τόσο εύκολα όσο νομίσαμε.

Ας ξεκινήσουμε από αυτά που μπορούμε να κάνουμε, να δούμε τι προϊόντα καταναλώνουμε, ποιες είναι οι προτεραιότητες μας. Εξίσου σημαντικό να σταματήσουμε να μιλάμε με όρους ξεπερασμένους και να αρχίσουμε να οραματιζόμαστε μια παραγωγική ανασυγκρότηση που θα αξιοποιεί βιώσιμα τους πόρους της χώρας, ανθρώπινους και φυσικούς. 

Ο πλούτος μας είναι η γη μας και μέσο, για να τον παράξουμε, είναι η βιώσιμη αναζωογόνηση της υπαίθρου, με νέες καλλιέργειες που στοχεύουν στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα, με τον εναλλακτικό, ήπιο τουρισμό που αφήνει πραγματικό κέρδος στις τοπικές οικονομίες, με την επένδυση στην ανανεώσιμη ενέργεια και με την τοπικοποίηση που συνδέει την παραγωγή με την κατανάλωση. 

Ο δρόμος για την οικονομία των πολιτών περνάει από την κοινωνική οικονομία, που επενδύει στον άνθρωπο, την αρμονική συμβίωση και το περιβάλλον με μικρότερες απαιτήσεις στην συγκέντρωση κεφαλαίου, που κι αυτή θα την αντιμετωπίζαμε με μια ηθική τράπεζα.

Ας τολμήσουμε, τέλος, τις αλλαγές που τόσο έχουμε ανάγκη, στην φορολόγηση της εκκλησίας, στην αλλαγή της πολιτικής για τα ναρκωτικά, στον ουσιαστικό (και όχι μόνο δημοσιονομικό) εξορθολογισμό της κρατικής μηχανής. Και ας τολμήσουμε, εμείς οι πολίτες, να πάρουμε κάθε μέρα τη ζωή μας στα χέρια μας, επενδύοντας στην αλληλεγγύη, το διάλογο, τη δημοκρατία ως βιώματα, αντί να συνεχίσουμε να ψάχνουμε τον Μεσσία που θα μας απαλλάξει από τις ευθύνες μας γι αυτή.