Σύμφωνα με τους οικονομολόγους, η Γερμανία έχει κάνει τέτοιες αθετήσεις πληρωμής του χρέους της μετά τους δύο παγκόσμιους πολέμους, που όλα όσα έχει κάνει η Ελλάδα, σε ολόκληρη την ιστορία της, είναι μηδαμινά μπροστά τους.
Η προσπάθεια της νέας αριστερής κυβέρνησης της Ελλάδας να σπάσει τα δεσμά της λιτότητας που έχουν επιβάλει οι δανειστές, έχει συναντήσει μία ιδιαίτερα παγερή στάση από τη Γερμανία, δηλαδή τον Ταμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που επιμένει ότι δεν πρόκειται να γίνει άλλη διαγραφή του ελληνικού χρέους.
Η συγκεκριμένη προειδοποίηση από τη Γερμανίδα Καγκελάριο Άγκελα Μέρκελ και άλλους, υποστηρίζεται από τη μεγάλη πλειοψηφία του γερμανικού λαού, ο οποίος έχει εξαγριωθεί από την αντίφαση μεταξύ των υπερβολικών δημόσιων δαπανών της Ελλάδας και της ροπής των Ελλήνων να αντιμετωπίζουν τους λογαριασμούς της εφορίας σα σκουπίδια, αλλά και από τη δική τους εμμονή με το να μην ανοίγουν το πορτοφόλι τους, τόσο σε προσωπικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο χώρας.
Αυτό, όμως, που φαίνεται οι Γερμανοί πολύ βολικά να αγνοούν είναι η δική τους καταγραφή ως ένας από τους μεγαλύτερους κακοπληρωτές της ιστορίας! Στη δεκαετία του 1920, σύμφωνα με ένα διακεκριμένο Γερμανό οικονομικό ιστορικό, η Γερμανία ήταν «σαν την Ελλάδα, αλλά στην ακραία της περίπτωση». Ο Άλμπρεχτ Ρίτσλ, καθηγητής στο LSE και σύμβουλος του γερμανικού υπουργείου οικονομικών, αναφέρει ότι η σημερινή ευημερία της Γερμανίας χτίστηκε σε δανεικό χρήμα – κυρίως αμερικανικό – το περισσότερο από το οποίο διαγράφηκε ως χρέος. Όλα άρχισαν το 1918 όταν η Γερμανία έχασε τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στη συμφωνία ειρήνης που ακολούθησε, οι νικητές του πολέμου απαίτησαν να τους καταβληθούν 269 δισ. μάρκα, ή 96.000 τόνοι χρυσού. Όπως ακριβώς αισθάνονται σήμερα οι Έλληνες με την αποπληρωμή του χρέους και τη λιτότητα που τους έχει επιβληθεί, έτσι και οι Γερμανοί μετά τον Α’ ΠΠ αντιμετώπισαν τις αποζημιώσεις σαν εθνική ταπείνωση και δεν αποδέχτηκαν την εγκυρότητα της Συνθήκης των Βερσαλιών. Ωστόσο, πλήρωσαν. Αλλά για να κάνουν τις πληρωμές τους άρχισαν να τυπώνουν όλο και περισσότερο χρήμα, κάτι που τελικά τους οδήγησε σε εκείνο το ακραίο είδος υπερπληθωρισμού, όπου τα χρήματα μεταφέρονται με βαλίτσες και καροτσάκια.
Το 1923, ένα αμερικανικό δολάριο έφτασε να αξίζει δισεκατομμύρια μάρκα. Στο Βερολίνο, το εισιτήριο για το τραμ στοίχιζε 15 δισ. μάρκα. Η κατάρρευση της γερμανικής οικονομίας οδήγησε αρχικά στην κληροδότηση του γερμανικού κράτους σε μια νέα δημοκρατία που ονομάστηκε Δημοκρατία της Βαϊμάρης και στη συνέχεια στην άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ, ο οποίος σταμάτησε αμέσως τις πληρωμές του χρέους με το που ανέβηκε στην εξουσία.
Το Σχέδιο Μάρσαλ Αναφέρεται συχνά ότι η κατάρρευση της συνθήκης των Βερσαλιών οδήγησε άμεσα στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως, όταν τελείωσε ο πόλεμος, με τη Γερμανία να έχει χάσει ξανά, το μάθημα των Βερσαλιών εξετάστηκε πολύ προσεκτικά. Αντί να τιμωρήσουν τους Γερμανούς, οι νικητές Δυτικοί σύμμαχοι αποφάσισαν να τους βοηθήσουν να ξανασταθούν στα πόδια τους. Φυσικά, όχι όλους τους Γερμανούς, αφού την περίοδο εκείνη η χώρα είχε διαιρεθεί στο Σοβιετικό προτεκτοράτο της Κομμουνιστικής Ανατολικής Γερμανίας και στην αναπτυσσόμενη δημοκρατία της Δυτικής Γερμανίας.
Ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν σε εξέλιξη και οι σύμμαχοι ήθελαν να είναι σίγουροι ότι η Δυτική Ευρώπη δεν επρόκειτο να παραδοθεί στον Ιωσήφ Στάλιν, όπως είχε παραδοθεί μία δεκαετία νωρίτερα στο Χίτλερ και τους συνεργάτες του. Το πρόβλημα, ωστόσο, ήταν ότι η Δυτική Ευρώπη ήταν ερείπια και οι λαοί της λιμοκτονούσαν. Υπήρχε, άρα, μόνον ένας πιθανός διασώστης – οι ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί είχαν τα χρήματα για να βοηθήσουν. Είχαν, επίσης, και το κίνητρο: Έχοντας αναμειχθεί δύο φορές στους πολέμους της Ευρώπης, ήθελαν με κάθε τρόπο να αποφύγουν να στείλουν ξανά τους στρατιώτες τους σε άλλον έναν πόλεμο στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.
Η λύση ήταν να παρέχουν στους Ευρωπαίους πιστώσεις δισεκατομμυρίων του αμερικανικού δημοσίου, ώστε να ξαναχτίσουν τις χώρες τους. Κι αυτό, πολιτικά, δεν ήταν καθόλου εύκολη απόφαση. Όλα αυτά που συνέβησαν οφείλονται σε έναν ξεχωριστό άνθρωπο: το Στρατηγό Τζωρτζ Σι Μάρσαλ, δηλαδή τον κορυφαίο Αμερικανό στρατιώτη κατά τη διάρκεια του πολέμου και υπουργό εξωτερικών στη συνέχεια. Έπεισε τον Πρόεδρο Χάρρυ Τρούμαν ότι ολόκληρη η Ευρώπη θα γινόταν κομμουνιστική, εκτός και αν η Ουάσινγκτον βοηθούσε. Το 1947, το Αμερικανικό Κογκρέσο αποφάσισε να στείλει βοήθεια 13 δισ. δολαρίων για να βοηθήσει τους Ευρωπαίους, δηλαδή ένα υπέρογκο ποσό για εκείνην την εποχή. Ένας Βρετανός πολιτικός των ημερών εκείνων το χαρακτήρισε ως «σωσίβιο σε πνιγμένους». Χρωστάνε, όμως, και στην Ελλάδα
Οι Γερμανοί πήραν 1,45 δισ. δολάρια από τα λεφτά του σχεδίου Μάρσαλ. Τους επετράπη, επίσης, να αναβάλουν τις πληρωμές του χρέους τους και τελικά δεν πλήρωσαν ποτέ το συνολικό ποσό που χρωστούσαν στους άλλους Ευρωπαίους και στους Αμερικανούς. Λαμβάνοντας υπόψη την αθέτηση πληρωμών μετά τον Α’ ΠΠ, η Γερμανία αναδεικνύεται στο μεγαλύτερο παραβάτη αποπληρωμής χρέους στον 20ο αιώνα, όπως αναφέρει ο Ρίτσλ. Φυσικά, στο πλαίσιο της γενναιοδωρίας του Σχεδίου Μάρσαλ, η Γερμανία αξίζει ιδιαίτερη μνεία για την ικανότητα και την πειθαρχία που επέδειξε ο λαός της, ο οποίος κατόρθωσε να ανακάμψει γρηγορότερα από τους γείτονές του – κατά τρόπο που χαρακτηρίζεται ως οικονομικό θαύμα. Όσον αφορά στα λεφτά που χρωστούσαν, το 2010 οι Γερμανοί έκαναν την τελευταία πληρωμή ύψους 69,9 εκατ. ευρώ, με την οποία έκλεισαν όλα τους τα χρέη και από τους δύο παγκόσμιους πολέμους.
Βέβαια, οι πληρωμές αυτές ήταν περισσότερο συμβολικές, παρά πραγματικές, αφού το αρχικό χρέος είχε τύχει επαναλαμβανόμενων περικοπών μέσα στις δεκαετίες που μεσολάβησαν. Επιπλέον, και σε απόλυτη συσχέτιση με το πολιτικό δράμα που περιβάλει την κρίση των ημερών μας, είναι γεγονός, αυτό που βεβαιώνεται από τους Έλληνες, ότι δηλαδή η Γερμανία δεν αποπλήρωσε ποτέ το ισοδύναμο των 476 εκατομμυρίων μάρκων του ράιχ, που ήταν το ύψος ενός άτοκου δανείου που επέβαλε η Ναζιστική Γερμανία στην Ελλάδα κατά τη διάρκεια του Β’ ΠΠ. Οι Γερμανοί ισχυρίζονται ότι το δάνειο καλύφθηκε από το συνολικό ποσό που συμφωνήθηκε στις διαπραγματεύσεις και το οποίο πλήρωσαν στους Έλληνες για τις πολεμικές καταστροφές που τους προκάλεσαν.
Αν όμως προστεθούν τα αρχαία που έκλεψαν οι Ναζί από την Ελλάδα σε όσα άλλα χρωστούσε η Γερμανία στην Ελλάδα, τότε το ποσό καταλήγει να είναι πολύ μεγαλύτερο. Η κατάσταση αυτή, όπως και πολλές άλλες σαν κι αυτή, συμβολίζει τη ζοφερότητα της αποπληρωμής του χρέους ανάμεσα σε έθνη που έχουν βρεθεί μεταξύ τους σε πόλεμο. Αυτό που είναι, ωστόσο, ξεκάθαρο είναι ότι με την αναβολή των πληρωμών και με τη βαθμιαία περικοπή τους, τα κράτη μπορούν να αγοράσουν το χρόνο που θα τους επιτρέψει να τιμήσουν ευκολότερα τις υποχρεώσεις τους. Άλλωστε, δούλεψε για τους Γερμανούς. Και θα μπορούσε σχεδόν σίγουρα να δουλέψει και για τους Έλληνες, αν τους δινόταν τώρα η ίδια ευκαιρία.
