Vasilis Stolis
Χιλή, 11 Σεπτεμβρίου 1973. Ο Πινοτσέτ, ο στρατός, οι επιχειρηματίες, οι Αμερικανοί και οι μυστικές τους υπηρεσίες, οι φορτηγατζήδες, οι καθώς πρέπει καθολικές κυρίες, “… διαβολικοί δραγουμιστές, σατράπες, μύριες φορές πουλημένοι, ξεπουλητάδες βαλτοί από τους λύκους της Νέας Υόρκης… πεινασμένες για δολλάρια μηχανές, εκπορνευμένοι μικροπωλητές ψωμιού και αέρα αμερικάνικου…”
Όλοι αυτοί οι απάνθρωποι πραξικοπηματίες, ανθρωποφύλακες, βασανιστές, άνθρωποι της διπλανής πόρτας θα σκοτώσουν, θα εξαφανίσουν, θα εξοντώσουν όσους αγωνίζονται για δικαιοσύνη, για ισότητα, για την δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου.
Θα σκοτώσουν τον Αλιέντε μέσα στο προεδρικό μέγαρο, θα σπάσουν τα χέρια του Βίκτορ Χάρα που έπαιζε κιθάρα και θα του φυτέψουν μια σφαίρα στο κεφάλι, στο στάδιο του Σαντιάγκο, εκεί που συγκέντρωσαν όλους τους επικίνδυνους ανθρώπους που αγωνίζονται για τον συνάνθρωπο τους.
Ο Βίκτορ Χάρα, αυτός ο δάσκαλος – ποιητής – συνθέτης – τραγουδιστής, θα προλάβει να δώσει κουράγιο με το τελευταίο του γραπτό:
“Είμαστε πέντε χιλιάδες εδώ
σ’ αυτή τη μικρή γωνιά της πόλης.
Είμαστε πέντε χιλιάδες.
Πόσοι είμαστε συνολικά
στις πόλεις και σε ολόκληρη τη χώρα;
Μονάχα εδώ,
δέκα χιλιάδες χέρια που σπέρνουν
και λειτουργούν τα εργοστάσια.
Πόση ανθρωπότητα
με πείνα, κρύο, πανικό, πόνο,
πίεση ηθική, τρομοκρατία και τρέλα.
Έξι από τους ανθρώπους μας χάθηκαν
στ’ αστέρια
Ένας νεκρός, χτυπημένος όπως ποτέ δεν πίστευα
πως θα μπορούσε να χτυπηθεί ένας άνθρωπος.
Άλλοι τέσσερις θέλησαν να τερματίσουν τον τρόμο τους
μ’ ένα άλμα στο κενό,
άλλος χτυπώντας το κεφάλι του σ’ έναν τοίχο,
όμως όλοι με το βλέμμα τους σταθερά στο θάνατο.
Τι τρόμο προκαλεί το πρόσωπο του φασισμού!
Εκτελούν τα σχέδιά τους με πανούργα ακρίβεια
χωρίς να νοιάζονται για τίποτα
Το αίμα γι’ αυτούς είναι μετάλλια.
Η δολοφονία πράξη ηρωισμού.
Αυτός είναι ο κόσμος που δημιούργησες, Θεέ μου;
Γι’ αυτό οι επτά μέρες θαύματος και δουλειάς;
Σ’ αυτούς τους τέσσερις τοίχους υπάρχει μόνο ένας αριθμός
που δεν εξελίσσεται
που σιγά-σιγά θα επιθυμεί όλο και περισσότερο το θάνατο.
Αλλά ξαφνικά η συνείδησή μου ξυπνά
και βλέπω αυτή την παλίρροια χωρίς καρδιοχτύπι
και βλέπω τον παλμό των μηχανών
και το στρατό να δείχνει το πρόσωπο του
γεμάτο γλυκύτητα
Και το Μεξικό, η Κούβα και ο κόσμος;
Φωνάζουν μ’ αγανάκτηση!
Είμαστε δέκα χιλιάδες χέρια
που δεν μπορούν να παράγουν.
Πόσοι είμαστε σε ολόκληρη τη χώρα;
Το αίμα του συναδέλφου Προέδρου
χτυπάει πιο δυνατά από τις βόμβες και τα θραύσματα
Αυτό θα χτυπήσει ξανά τη γροθιά μας.”
Victor Jara
Μετάφραση: Ειρήνη Φιλιππίδου
