“Όλοι μαζί μπορούμε” για τον Τσιτσάνη να λέει ότι ο Τσιτσάνης έβγαλε το
Ρεμπέτικο από τον υπόκοσμο, συνέδεσε το νεότερο τραγούδι με το παραδοσιακό, την
καντάδα κλπ.
Πρέπει να τον πληροφορήσω ότι η Ζαχαριαδική άποψη ότι το Ρεμπέτικο
είναι του λούμπεν προλεταριάτου, πλέον δεν ισχύει με τις γνώσεις που έχουμε
σήμερα για το Ρεμπέτικο.
Η Μεταξική λογοκρισία από το 1936 και μετά απαγόρευσε
την ελεύθερη έκφραση.
Θυμίζω ότι το 1946 τα δυο πρώτα τραγούδια του Τσιτσάνη
που ηχογραφήθηκαν ήταν “Όταν συμβεί στα πέριξ” και “Πρωί πρωί με
τη δροσούλα” δύο εξαιρετικά χασικλήδικα τραγούδια, όμως πάλι η λογοκρισία
έδρασε.
Ας αφήσουμε λοιπόν τα ηθικοπλαστικά μας και ας υμνήσουμε την
λογοκρισία!
Επίσης αν ακούσει τα χιλιάδες Ρεμπέτικα της προ Τσιτσάνη εποχής – πριν
το 1937 – θα αντιληφθεί ότι και όλα τα υπόλοιπα προηγούνται του Τσιτσάνη.
Με τα
παραδοσιακά και τα νησιώτικα είναι και η σμυρναίικη σχολή αλλά και ο Μάρκος, ο
Μπαγιαντέρας, ο Παπαιωάννου όπως και με τις λαϊκές καντάδες.
Αυτό βέβαια δεν
σημαίνει ότι ο Τσιτσάνης δεν είναι κορυφαίος – ίσως ο μεγαλύτερος μαζί με τον
Μάρκο του Πειραιώτικου Ρεμπέτικου – όμως η άρνηση της Σμυρναίικης σχολής – Τούντας,
Παπαζογλου, Σκαρβέλης και τόσοι άλλοι είναι σαν να αφήνεις ανάπηρη την Ελληνική
μουσική.
Δυστυχώς οι μεγάλοι συνθέτες του λεγόμενου έντεχνου τραγουδιού δεν
προσέγγισαν αυτή τη σχολή, γιατί οι σπουδές τους στην λεγόμενη Δυτική μουσική
δεν τους επέτρεψαν να μάθουν και την μονοφωνική μελωδία που εναρμονίζεται
αλλιώς και έτσι έχουν ακόμη, πολλοί εξ αυτών στρεβλή άποψη.
