Μέσα στον ορυμαγδό των αναλύσεων για το “φαινόμενο’” της εγκληματικής οργάνωσης με την ονομασία Χρυσή Αυγή, τους λόγους που απέκτησε πρόσβαση στα σημαντικότερα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της πατρίδας μας αλλά και ανοχή, αρκετά μεγαλύτερη από το εκάστοτε εκλογικό της ποσοστό, κινδυνεύουμε να αφήσουμε απέξω την απαραίτητη, κυρίως για την συλλογική μας κάθαρση, παράμετρο του διαχρονικού φαινομένου του ρατσισμού που υφέρπει στις παραφυάδες της κοινωνίας μας για δεκαετίες και επανακάμπτει στον πυρήνα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής όταν οι οικονομικές κυρίως συνθήκες βγάζουν το βαρύ μακιγιάρισμα μιας ψευδεπίγραφης αστικής κουλτούρας, και μένει αυτό που για ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας μας παραμένει ο πυρήνας της κουλτούρας και της πολιτικής τους στάσης: Μια Ελλάδα φοβισμένη, με συμπλέγματα, με εχθρούς συνήθως εκτός των τειχών και κυρίως αρνούμενη να αναλάβει ακόμη και την μικρότερη ευθύνη η οποία της αναλογεί.
O ρατσισμός στην Ελλάδα μπορεί να μην απολάμβανε ποτέ μεγάλης πολιτικής αποδοχής αφού οι πολιτικές του εκφράσεις τέμνονταν ανάμεσα σε γραφικούς πολιτικούς ‘ηγέτες’ και εγκληματίες , αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η κουλτούρα του ρατσισμού όπως και η αισθητική δεν ήταν παρούσα σε όλο το φάσμα της πολιτικής και κοινωνικής ζωής αλλά και στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Οι θεωρίες συνωμοσίας, η δαιμονοποίηση του Άλλου και ο ρατσισμός της καθημερινότητας δεν θα εκλείψει με την φυλάκιση των στελεχών της Χρυσής Αυγής αλλά θα συνεχίσει να σιγοβράζει στις παρυφές της κοινωνίας περιμένοντας την επόμενη κοινωνική και οικονομική κρίση για να βγει στην επιφάνεια. Και αυτή την φορά ‘’δεν θα είμαστε Αθώοι.
