Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος: Ο ελληνικός στρατός χώρος υποδοχής μελλοθανάτων

Το φαινόμενο των αυτοκτονιών φαντάρων λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις.
Πλέον μετράμε τρεις (3) απώλειες φαντάρων και στελέχους του Πολεμικού
Ναυτικού μέσα σε τρεις (3) μήνες και δύο γνωστές απόπειρες αυτοκτονίας.

Μάλιστα η πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας σημειώθηκε σε σύντομο χρονικό
διάστημα από την αυτοκτονία έφεδρου αξιωματικού (ΔΕΑ) στο 646 Μ/Κ ΤΠ –
τη μονάδα που η βασική της δύναμη βρίσκεται σήμερα στο Κόσσοβο και της
οποίας ο βασικός ρόλος είναι να εκπαιδεύει και να στέλνει δυνάμεις στο
Κόσσοβο.

Για αυτές τις απόπειρες αυτοκτονίας έχει βουήξει όλος ο κόσμος, την
ίδια ώρα που το ΓΕΣ προσπαθεί να τις κρύψει – με την κρυφή ελπίδα να
ελέγξει το μέγεθος του προβλήματος – μη δίνοντας στοιχεία.

Θορυβημένοι από τη ραγδαία επιδείνωση του προβλήματος μέσα στο 2008 –
η οποία ακολουθεί τις 12 περιπτώσεις φαντάρων που αυτοκτόνησαν το 2007
καθώς και την επέκταση του προβλήματος στους ΕΠΟΠ και τους μόνιμους – η
ηγεσία του στρατού διεύρυνε τα μέτρα για την πρόληψη των αυτοκτονιών.

Εκτός από την επικοινωνία γονέων και διοίκησης, το θεσμό «ανοιχτά
στρατόπεδα» προσκαλώντας και τους γονείς των στρατιωτών, τη σκέψη για
ενημέρωση και ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ γονέων και διοίκησης για
τυχόν αλλαγή συμπεριφοράς των στρατιωτών και την απαγόρευση κινητού
τηλεφώνου στις σκοπιές, γιατί υποτίθεται πως κάποιοι από τους αυτόχειρες
είχαν δεχθεί τηλεφώνημα ή μήνυμα που έπαιξε καταλυτικό ρόλο, η νέα
εσπευσμένη διαταγή προβλέπει και ελπίζει στα περαιτέρω:

1. Την ακόμα πιο αυστηρή υγειονομική επιλογή νεοσυλλέκτων, ΥΕΑ, υποψήφιων ΕΠΟΠ και μαθητών παραγωγικών σχολών.

2. Την εισαγωγή μαθημάτων ψυχολογίας στη ΣΣΕ, τη ΣΜΥ, τη ΣΣΑΣ, τη ΣΑΝ καθώς και στους εφέδρους γιατρούς στο ΚΕΥΓ (Άρτα).

3. Ειδική εκπαίδευση για τις αυτοκτονίες στους ειδικούς επιστήμονες που συγκροτούν τις Ομάδες Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας (ΟΨΜ).

4. Ειδικά σεμινάρια για τις αυτοκτονίες στη Σχολή Εφαρμογής
Υγειονομικού και στη Σχολή Διοίκησης και Επιτελών σε όλο το προσωπικό
στο βαθμό του λοχαγού.

5. Τη διεύρυνση του θεσμού των συνεντεύξεων του νεοσύλλεκτου στο ΚΕΝ
και του νεοπαρουσιαζόμενου στη μονάδα, ώστε να επαναλαμβάνεται τόσο
στους γιατρούς όσο και στην κλίμακα της ιεραρχίας (δκτη τάγματος, δκτη
λόχου, διμοιρίτη) σε τακτά χρονικά διαστήματα.

6. Μηνιαία ιατρική εξέταση σε όλο το στρατιωτικό προσωπικό.

7. Την αναβάθμιση των ΟΨΜ με ψυχολόγους, κοινωνιολόγους και κοινων. λειτουργούς που θα παίρνουν συνέντευξη από όλο το προσωπικό.

8. Τη – βασικά αποτυχημένη – λειτουργία της 24ωρης τηλεφωνικής γραμμής ψυχολογικής υποστήριξης.

9. Την αποτελεσματικότητα της ύπαρξης ψυχολόγων στα νοσοκομεία 401,
404, 411, 412, 414, 424, 492, 496 και ειδικά των δύο ειδικευμένων
κλινικών (414 ΣΝΕΝ και 424 ΓΣΝΕ)

Τα έκτακτα μέτρα ήρθαν λοιπόν να συμπληρώσουν την απαγόρευση του
κινητού, όχι στις σκοπιές αλλά παντού στα στρατόπεδα – δυσχεραίνοντας
ουσιαστικά την επαφή των φαντάρων με το συντροφικό, φιλικό και
οικογενειακό τους περιβάλλον, και τις διπλοσκοπιές (δικλείδα ασφαλείας
ώστε οι σκοποί να έχουν να πουν δυο κουβέντες), οι οποίες βέβαια
επιδείνωσαν τις υπηρεσίες αφού χρειάζεται πλέον ο διπλάσιος αριθμός για
να τις εκτελέσει. Ακόμα χειρότερα: τα σχέδια ασφαλείας στις περισσότερες
μονάδες, έχουν μετατρέψει τις σκοπιές σε μικρά κινητά περίπολα, όπου οι
στρατιώτες δεν έχουν τη δυνατότητα της επαφής μεταξύ τους, κι αυτό
προκειμένου να φυλάνε καλύτερα τα ξέφραγα στρατόπεδα!

Μπορείτε να ρωτήσετε:

• χιλιάδες νεοσύλλεκτους που πέρασαν από τα ΚΕΝ, την απείρου κάλλους
συνέντευξη (στις περισσότερες των περιπτώσεων) από γιατρούς που έτρεχαν
να προλάβουν («Είσαι εντάξει; Νιώθεις καλά;» «Ξέρω εγώ; Μάλλον» «Εντάξει
τότε. Ωραία»)

• τους φαντάρους και τους ΕΠ.ΟΠ. στο 616 Μ/Κ ΤΠ, στο 646 Μ/Κ ΤΠ, στο
567 ΤΠ, στην 96 ΜΕΘ και το 96 ΤΕ και σε πολλές άλλες μονάδες του Ε.Σ, αν
η επίσκεψη κλιμακίων της ΟΨΜ (μαζί με εκτεταμένες επιθεωρήσεις) αλλά
και οι επισκέψεις από ανώτατους, ύστερα από κρούσματα και καταγγελίες
για τη βιολογική και ψυχολογική εξάντλησή τους, βελτίωσε την
καθημερινότητά τους. Η απάντηση είναι πως όχι. Αυτό το κατάφεραν μόνο οι
ανοιχτές καταγγελίες των ίδιων και η δημοσιοποίηση των αυθαιρεσιών και
της εντατικοποίησης.

• για την αυτοκτονία στελέχους ενώ νοσηλευόταν στο Νοσοκομείο του Πολεμικού Ναυτικού αντιμετωπίζοντας ψυχολογικά προβλήματα.

• για την αυτοκτονία νεοσύλλεκτου φαντάρου στο Κέντρο Εκπαίδευσης
Υγειονομικού στην Άρτα, που όχι μόνο θα επανεξετάζονταν για να
απαλλαχθεί λόγω ψυχολογικών προβλημάτων την επόμενη μέρα από το μοιραίο
γεγονός, αλλά αυτοκτόνησε ενώ νοσηλευόταν στο αναρρωτήριο.

• για την τελευταία απόπειρα του νεοσύλλεκτου στην Αυλώνα πριν από λίγες μέρες μόλις, μέσα στο αναρρωτήριο της μονάδας.

Οι περιπτώσεις που μαθαίνονται (φανταστείτε τα περιστατικά που δε
γίνονται ποτέ γνωστά: μένουν ως ιστορίες τρόμου – να ’χουν να λένε οι
«παλιοί» στις νέες σειρές στην παραμεθόριο) οδηγούν στον πρόχειρο
υπολογισμό της μιας απόπειρας ανά δεκαπέντε (15) περίπου ημέρες, για το
2008! Αν προσθέσει κανείς και τις 12 αυτοκτονίες του 2007, καταλαβαίνει
πολύ εύκολα ότι ο «νέος» στρατός της ισχυρής Ελλάδας, πριν από τις
«ειρηνευτικές αποστολές», δολοφονεί πρώτα και κύρια τα ίδια του τα
παιδιά.

Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο στάθηκε τόσο η επερώτηση των βουλευτών του
ΣΥΡΙΖΑ, όπως δημοσιεύτηκε στο Βήμα με βάση την έρευνα των γιατρών του
411 ΓΣΝ, όσο και το άρθρο του πρώην υποστράτηγου κου Καρατουλιώτη,
μέλους της Κίνησης για την Εθνική Άμυνα. Κυρίως όμως στάθηκε η ανάγκη να
τεθούν ορισμένα ζητήματα που θα συμβάλουν στην ουσία του θέματος.

1.Είναι αλήθεια ότι το ποσοστό αυτοκτονιών που δίνεται στο στρατό σε
σχέση με την υπόλοιπη κοινωνία είναι – τουλάχιστον λέμε εμείς –
πλασματικό, σύμφωνα με τον κο Καρατουλιώτη (7,05/100.000 έναντι 5,36). Ο
κος Καρατουλιώτης το αποδίδει στο ότι υπάρχει ένα πλέγμα ασφαλιστικών
δικλίδων που φιλτράρει και δίνει τη δυνατότητα να καταταγεί το
“καλύτερο” από την πλευρά του έμψυχου δυναμικού και στο ότι εξισώνονται
οι ηλικίες των 18 και των 20 με το γενικό μέσο όρο της κοινωνίας.
Υπάρχουν όμως συγκεκριμένα στοιχεία που δείχνουν πως, στην
πραγματικότητα, η έρευνα δεν κάνει απλά ένα – βαρύ κατά τα άλλα –
μεθοδολογικό σφάλμα, αλλά πως τα συμπεράσματα της ουσιαστικά
καθοδηγούνται από αυτούς που τη διέταξαν και την αγωνία τους να
αποκρύψουν τα πραγματικά μεγέθη.

• Καταρχήν, τσουβαλιάζονται στο δείγμα για το στρατό ξηράς
έφεδροι-ΕΠ.ΟΠ -μόνιμα στελέχη, την ίδια ώρα που ως αριθμός αυτοκτονιών
δίνεται ο αριθμός των εφέδρων μόνο!
• Κατά δεύτερον, ακόμα και αν τα στοιχεία συμπεριελάμβαναν τις
αυτοκτονίες στελεχών, είναι από μόνο του εγκληματικό να αθροίζονται
ομάδες που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους ως προς τις συνθήκες που
βιώνουν στο στράτευμα. Δεν είναι το ίδιο, ούτε βιώνουν τις ίδιες
συνθήκες οι έφεδροι στρατιώτες με τα στελέχη που κάνουν καριέρα στον
Ε.Σ., παραβλέποντας έτσι βασικές διαφοροποιήσεις της στρατιωτικής ζωής
ανάμεσα στους φαντάρους («που είναι περαστικοί» – έτσι δε λένε οι
αξιωματικοί) και τους μόνιμους που ασκούν επάγγελμα, όπως την
ομοιομορφία, την ισοπέδωση του ατόμου (είσαι ο…και λέγεσαι), τον
ιδρυματισμό σε καταστάσεις εμπλοκής, την τυφλή υπακοή (παράγοντες που
ενισχύουν τη χαμηλή αυτοεκτίμηση), το νεκρό χρόνο του στρατού, σε ένα
ανταγωνιστικό κοινωνικό περιβάλλον όπου ο χρόνος είναι υπηρεσία κ.ά.
• Κατά τρίτον, οι αυτοκτονίες οπλιτών στο Στρατό Ξηράς αθροίζονται με
αυτές των στελεχών και των υπόλοιπων σωμάτων (Πολεμικό Ναυτικό και
Πολεμική Αεροπορία) δίνοντας ένα σαφώς ελαττωμένο ποσοστό.
• Τέλος, και αυτό είναι που καταδεικνύει περισσότερο την αστεία
προσπάθεια συγκάλυψης, είναι ψευδή (και αναθεωρημένα προς τα πάνω) τα
αριθμητικά μεγέθη για το Π.Ν. και την Π.Α. αντίστοιχα και σε άλλες
πρόσφατες έρευνες: «…Ενώ στο Πολεμικό Ναυτικό από το 2000 μέχρι σήμερα
έχουν σημειωθεί συνολικά 4 αυτοκτονίες (τρεις ναύτες και ένα στέλεχος)
και όχι 6 και στην Πολεμική Αεροπορία 7 (δυο σμηνίτες και πέντε στελέχη)
και όχι 13»! (Αναπαράγουμε από άρθρο της κας Ηλιάδη στο www.antirissies.gr και την εφημερίδα «Έθνος» της 17/04/2006)

Τελικά, το πραγματικό ποσοστό που θα έδειχνε μια έρευνα για τις
αυτοκτονίες στο Σ.Ξ., μάλλον είναι τουλάχιστον υπερτριπλάσιο από το
αντίστοιχο στον γενικό πληθυσμό και πάντως πολύ μεγαλύτερο από αυτό που
υποθέτει ο κος Καρατουλιώτης (και το οποίο είναι ήδη από μόνο του αρκετό
για «να μας κάνει να χάσουμε τον ύπνο μας»).

2.Δεν μπορεί εύκολα να κατανοηθεί, με την απλή, μονομερή και γραμμική
λογική της παραδοχής μιας υπηρεσίας που λειτουργεί, το γεγονός πως, ενώ
το 8% των αυτοχείρων είχε ιστορικό ψυχικής νόσου, οι «ασφαλιστικές
δικλίδες» των υγειονομικών υπηρεσιών και των συνεντεύξεων δεν κατάφεραν
να το ανιχνεύσει. Τα πραγματικά δε νούμερα είναι ακόμα χειρότερα.
Υπάρχει ένα μικρό κομμάτι περιπτώσεων φαντάρων, οι οποίοι είχαν πιθανώς
ιστορικό ψυχικών νόσων (δεν το εξέτασε ποτέ κανείς) ή προβλήματα
προσαρμογής και κρίσεις άγχους σε ένα νέο και ακραίο περιβάλλον, το
οποίο δεν οδηγήθηκε στην αυτοκτονία εντελώς τυχαία. Κατά βάση αυτό
οφείλεται συνήθως στις προσπάθειες των συναδέλφων τους να τους
προστατεύσουν εν μέσω αντίξοων συνθηκών και της εχθρότητας – συνήθως –
των στελεχών απέναντι σε αυτούς που «δεν εκτελούν γρήγορα,
αποτελεσματικά, χωρίς αμφισβητήσεις και χωρίς προβλήματα» τις εντολές
που θα διαταχθούν να εκτελέσουν.
Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι ακριβώς σημαίνει το πόρισμα πως το 95%
αυτών που αυτοκτόνησαν έπασχε από μία τουλάχιστον ψυχική διαταραχή
(ακόμα και οι κρίσεις άγχους, για προβλήματα που το περιβάλλον του
στρατοπέδου δημιουργεί, είναι τέτοια). Αν μάλιστα έχει κάποιος βιώσει
τις άθλιες και ακραίες συνθήκες εργασίας, εκπαίδευσης και διαβίωσης σε
ένα από τα δεκάδες (ή και εκατοντάδες) «μάχιμα τάγματα» του Ε.Σ., το
ατελείωτο τρέξιμο για όλους και την έλλειψη δυνατότητας ανάμεσα σε
υπηρεσία-αγγαρεία να επισκεφθεί κανείς το γιατρό της μονάδας (αν
υπάρχει), τότε δε θα νιώσει έκπληξη για το γεγονός πως μόνο το 17% των
περιπτώσεων αυτών διαπιστώθηκε από τους γενικούς ιατρούς και γιατί δεν
εκτιμήθηκε πως μπορεί να οδηγήσει σε απόπειρα.
Η απάντηση εξάλλου βρίσκεται και σε άλλα οφθαλμοφανή πορίσματα. Στην
έρευνα των γιατρών του 411 ΓΣΝ, σε δείγμα 1098 νεοσυλλέκτων του 11ου ΣΠ
οι μισοί εμφάνισαν κατά τη βασική εκπαίδευση τάσεις αυτοκτονίας ή έκαναν
χρήση ναρκωτικών (βήμα προς τη φυγή το λένε πολλοί)! Ο ένας στους
τέσσερις βρίσκει πως η ζωή στο στρατόπεδο δεν έχει κανένα νόημα, ενώ
πριν καταταγούν δεν το έλεγε ούτε ο ένας στους οκτώ!

3.Είναι εδώ κρίσιμο να κατανοήσουμε ένα βασικό κριτήριο επιλογής των
στρατεύσιμων από τον Ε.Σ., το οποίο προκύπτει από την ίδια την
πραγματικότητα: Εκτός απ’ τη «βιομηχανία» των μετατάξεων και των
μεταθέσεων, υπάρχει και η αντίστροφη «βιομηχανία του Ι» που διαπερνά το
σύνολο των βαθμίδων και των υπηρεσιών του στρατού – ξηράς κατά κύριο
λόγο. Πώς εξηγεί κανείς το γεγονός ότι για να σεβαστεί κανείς τις
οδηγίες του Ι ενός εφέδρου, πρέπει αυτός να το διεκδικήσει σε σύγκρουση
μ’ όσους που το αγνοούν επιδεικτικά (ιδίως στις μονάδες εκστρατείας) ή
να έχει βύσμα;

Πώς εξηγείται ο θάνατος του άτυχου στρατιώτη Α.Κ., που αυτοκτόνησε
στον 31 ΛΜΧ στο Δορίσκο Φερρών, ο οποίος εξαναγκαζόταν ύστερα από
εγχείρηση κοίλης και με οδηγία ιατρού να είναι άοπλος, να φυλάει σκοπιά
ένεκα της τραγικής έλλειψης προσωπικού; Δεν ήταν αυτό – όχι απλά
στρεσσογόνος παράγοντας αλλά – πραγματική άσκηση τρομοκρατίας σε σημείο
ισοπέδωσης της βιολογικής και ηθικής υπόστασης του; Δε μπορεί κανείς να
καταλάβει πως συνδέονται οι άθλιες συνθήκες του λόχου (και της 12ης ΕΜΑ)
με την εφαρμογή του συστήματος των ανοιχτών τελαμώνων και των
γεμιστήρων πάνω στα όπλα, κατόπιν απαίτησης της ΟΑΣ της 4ης στρατιάς.

Πώς εξηγούνται οι σαφείς εντολές διοικητών μονάδων της παραμεθορίου
στους γιατρούς, ιδίως σε συνθήκες εμπλοκής, ασκήσεων και επιθεωρήσεων
από ανώτατους (όπως ήταν και ο κος Καρατουλιώτης), να μην υπάρχει
κανένας ελεύθερος υπηρεσίας ή ακόμα και να μην πηγαίνει κανείς στο
ιατρείο; Η μηνιαία εξέταση όλων των στρατιωτών μάλιστα, είναι μάλλον
κάτι σαν το τέρας του Λοχ-Νες: πολλοί λένε πως υπάρχει, ελάχιστοί πως
την έχουν δει. Τα στελέχη μόνο υπόκεινται σε τακτικούς ιατρικούς
ελέγχους (και μόνο γι’ αυτούς είναι αλήθεια πως υπάρχει «σύστημα υγείας
στο στρατό πολύ καλύτερο από αυτό των υπολοίπων Ελλήνων»). Όχι οι
έφεδροι.

4.Σαφώς και δεν υπάρχει σοβαρότητα – ούτε επιστημονική ούτε καν
λογική – στους ισχυρισμούς της ηγεσίας των ενόπλων δυνάμεων και των
δοτών επιτροπών της ότι για τους αυτόχειρες τα πιθανά αίτια αποδίδονται
κατά 56% σε ερωτική απογοήτευση ή γενικότερα στις σχέσεις με το άλλο
φύλο και το υπόλοιπο 44% σε οικογενειακά προβλήματα, χρήση ναρκωτικών,
ένα μικρό ποσοστό(!) σε προβλήματα που αντιμετώπιζαν στη Μονάδα (12%)
και ένα εξίσου μικρό ποσοστό σε αδιευκρίνιστους λόγους(!).

5.Από πού προκύπτει η επαρκής μέριμνα για το στρατιωτικό προσωπικό
και τις συνθήκες στα στρατόπεδα ανά την Ελλάδα, ή έστω σε αυτά που
σημειώθηκαν αυτοκτονίες καθώς και περιστατικά όπως ο θάνατος των
στρατιωτών στη Μανίτσα παλιότερα ή ο θάνατος του νεοσύλλεκτου στην 124
ΠΒΕ στην Τρίπολη από μηνιγγίτιδα πρόσφατα;
Πώς είναι δυνατόν, διοικητές μονάδων που έχουν γίνει κατ’ επανάληψη
«βούκινο» για τις επικίνδυνες συνθήκες εκπαίδευσης και διαβίωσης να
συνεχίζουν ανενόχλητοι τη δουλεία τους – δηλαδή την εκμετάλλευση μέχρι
εξόντωσης των οπλιτών ή ακόμα και των στελεχών για την προσωπική τους
ανέλιξη και καριέρα. Πώς γίνεται οι ίδιοι διοικητές, υποδιοικητές κλπ να
ανακυκλώνονται στις μονάδες της παραμεθορίου περιφέροντας τις
απάνθρωπες μεθόδους τους, ώσπου να ανταμειφθούν (ανάλογα και με το μέσον
τους, έτσι;) με κάποια επιτελική θέση ή κάποια θέση στο όνειρο του
ΝΑΤΟ, του στρατιωτικού ακόλουθου πρεσβείας και πάει λέγοντας;

Η απάντηση είναι πως οι συνθήκες στα στρατόπεδα, κυρίως της
παραμεθορίου αλλά και των μάχιμων μονάδων στην υπόλοιπη επικράτεια καθώς
και αρκετών κέντρων εκπαίδευσης (ΚΕΝ), είναι τέτοιες γιατί ακριβώς
εξυπηρετούν τους σχεδιασμούς του στρατού της πολεμικής ετοιμότητας. Σε
αυτές τις μονάδες εξάλλου δεν πρόκειται να υπηρετήσουν – ή δεν
υπηρέτησαν όπως η πλειοψηφία εκεί – αυτοί που δεν προδιαγράφονται να
γίνουν το ληγμένο κρέας (κάτι σαν… godzillaς) που θα θρέψει με υποψήφια
θύματα το σάπιο μιλιταρισμό, όταν αυτός τα χρειαστεί στα εφιαλτικά
σενάρια των πολεμικών αναμετρήσεων του (άμεσου) μέλλοντος. Δεν θα πάνε
όσοι έχουν Μπάρμπα στην Κορώνη ή είναι επιφανή παιδία της 1ης ταχύτητας
αυτής της κοινωνίας. Θα πάνε όσοι (όπως στο στρατό, έτσι κι έξω απ’
αυτόν) θα υποστούν ή έχουν υποστεί τον εργασιακό μεσαίωνα και την
κοινωνική αδικία και βιαιότητα.

Τι ζητάει το Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων Σπάρτακος:

• Κανένας νέος να μην καταταγεί ως ΕΠΟΠ, ΟΒΑ και ΕΦΥΕΣ. Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους.
• Άμεση απόσυρση των δυνάμεων που εντάσσονται στις ΝΑΤΟϊκές αποστολές και τον ευρω-στρατό.
• Να γυρίσουν όλοι οι Έλληνες στρατιώτες που βρίσκονται εκτός συνόρων.
• Εφαρμογή, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, όλων των συνταγματικών δικαιωμάτων. Ο φαντάρος είναι πολίτης με στολή.
• Ελεύθερος συνδικαλισμός στα στρατόπεδα, δημοσιοποίηση κάθε αυθαιρεσίας και αιτήματος.
• Υπαγωγή του ελέγχου των υπηρεσιών στη δύναμη του προσωπικού. Δεν είναι
πρώτιστο ζήτημα η εκπλήρωση των υπηρεσιών. Δημοσίευση και έλεγχος των
υπηρεσιών από επιτροπές φαντάρων.
• Οι υπηρεσίες να είναι τουλάχιστον 1-1 για όλους και να υπάρχει αυστηρή τήρηση της κυκλικότητάς τους.
• Να δημοσιοποιούνται στους στρατιώτες οι μεταθέσεις και τα κριτήριά
τους. Να καταργηθούν, μ’ αυτό τον τρόπο, οι μετατάξεις και τα «βύσματα».
• Να καταργηθεί η απλήρωτη εργασία και να σταματήσουν τα «καψόνια».
• Όχι στις απλήρωτες υπερωρίες των στελεχών. Όχι στα ΚΑΑΥ των
φαντάρων-υπηρετριών και των ανώτατων που κάνουν δωρεάν πολυτελείς
διακοπές στις πλάτες τους. Όχι στη τζάμπα συντήρηση των στρατοπέδων.
Καθαριότητα και σίτιση από πολιτικό προσωπικό.
• Να κλείσουν οι μονάδες και τα κέντρα εκπαίδευσης που δεν εξυπηρετούν
τίποτα άλλο παρά τη διευθέτηση των υπεράριθμων, κρατικοδίαιτων
αξιωματικών καριέρας, τη συντήρηση τοπικών κοινωνιών από την αφαίμαξη
των φαντάρων, τη στρατιωτικοποίηση και τον τρόμο στην παραμεθόριο. Με
λίγα λόγια, να κλείσουν τα μισά τουλάχιστον στρατόπεδα στην Ελλάδα.
• Να μειωθεί άμεσα η θητεία, η βίαιη απόσπαση των φαντάρων από το οικείο συντροφικό και κοινωνικό τους περιβάλλον.
• Πλήρεις και δωρεάν παροχές προς τους στρατιώτες: μετακινήσεις, επικοινωνία, πολιτισμός.
• Επαρκής μισθός, βασικός, για τους φαντάρους. Πλήρης ασφάλιση και
αναγνώριση προϋπηρεσίας. Δυνατότητα εγγραφής στο ταμείο ανεργίας μετά το
τέλος της θητείας
• Να σταματήσουν οι επικίνδυνες ασκήσεις με πραγματικά πυρά. Να καταργηθούν τα όπλα απεμπλουτισμένου ουρανίου.
• Να μπλοκαριστούν επιτέλους οι πολεμικές δαπάνες, τα τρις που
ξοδεύονται από τη δημοσιονομική ληστεία των εργαζομένων και μετατρέπουν
την παραμεθόριο σε πυριτιδαποθήκη τρόμου.

Πρέπει να εγκαταλείψουμε τον πατριωτισμό της δήθεν υπεράσπισης των
συνόρων και της εθνικής ανεξαρτησίας, της δήθεν εικόνας της ισχυρής
Ελλάδας και των υποχρεώσεων προς τους καλούς συμμάχους.

Το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα, που αιμορραγεί διαρκώς
τροφοδοτώντας με ζωντανούς ανθρώπους την πολεμική τους μηχανή, πρέπει να
πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Είναι υποχρέωση κάθε ανθρώπου και
κάθε πολιτικής δύναμης να πάρει μέρος σε ένα μέτωπο αντίστασης και
ανατροπής αυτής της κατάστασης, σε ένα μέτωπο υπεράσπισης της ζωής του
φαντάρου.

Η επικίνδυνη χακί καθημερινότητα απαιτεί την απάντησή μας.

ΔΙΚΤΥΟ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΦΑΝΤΑΡΩΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ