Ο Γιάννης Δραγασάκης μιλώντας στην Αυγή της Κυριακής, είπε:

“Το πρόβλημα
επιτείνεται από τα περιοριστικά μέτρα της ΕΚΤ και την εισαγόμενη
αβεβαιότητα, εφαρμόζεται σκόπιμα μια τακτική
οικονομικού στραγγαλισμού.

Εάν δεν αντιμετωπιστεί
το θέμα από κοινού με τους θεσμούς η ομαλή εξυπηρέτηση των εξωτερικών
υποχρεώσεων της χώρας θα έρχεται σε ολοένα και μεγαλύτερη αντίθεση με
τις ανάγκες επιβίωσης και τη δυνατότητα ικανοποίησης βασικών αναγκών του
ελληνικού λαού. (…)

Δεν τίθεται θέμα νέων μνημονίων…δεν έχει ούτε πολιτική ούτε οικονομική λογική η συζήτηση για νέα μνημόνια. (…)

Το πρόβλημα ρευστότητας είναι αποτέλεσμα διευθετήσεων του παρελθόντος. (…)

Το ταμειακό αδιέξοδο, τον Φεβρουάριο και τον Μάρτιο, αντιμετωπίστηκε με την εντατικοποιήση των εσόδων και τη μετάθεση πληρωμών, αλλά δεν μπορεί να συνεχιστεί καθώς δημιουργεί προϋποθέσεις ύφεσης. (…)

Αν αυτό συμβεί μπορεί να υποχρεωθούμε να πάρουμε από μόνοι μας μέτρα που ως τώρα προσπαθούμε να αποφύγουμε. Και ίσως αυτό θα επιθυμούσαν κάποιοι. Γι’ αυτό χρειάζεται να γίνει τμήμα της διαπραγμάτευσης και της λύσης, η αντιμετώπιση του προβλήματος της ρευστότητας. (…)

Επί του παρόντος, ο κίνδυνος αυτός είναι αναστρέψιμος, υπό την προϋπόθεση ότι θα υπάρξει συνεργασία των ευρωπαϊκών θεσμών και ακόμη μεγαλύτερη επιτάχυνση, εντατικοποίηση και συντονισμός της δράσης της κυβέρνησης. (…)

Η παράταση της αβεβαιότητας δεν συμφέρει κανέναν και πως πρέπει να εργαστούμε για συμφωνία με βάση το πνεύμα της συμφωνίας της 20ης Φεβρουαρίου και όχι να επιστρέψουμε στην 5η αξιολόγηση του Μνημονίου. (…)

Υπάρχει σαφής δυνατότητα αλλά και επιτακτική ανάγκη να ολοκληρωθεί η μεταβατική συμφωνία τις πρώτες μέρες του Μαΐου, αν όχι και εντός του Απριλίου. (…)

Οί αντιδράσεις στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για τα ταμειακά διαθέσιμα εξηγούνται και είναι μάλλον δικαιολογημένες, γιατί δεν ενημερώσαμε έγκαιρα για το πρόβλημα, τις αιτίες και τις διαστάσεις του… οι πικρές εμπειρίες και οι μνήμες από το κούρεμα των αποθεματικών με το PSI είναι ακόμη νωπές. (…)

Τα ζητούμενα, είναι η ρύθμιση για βιώσιμο και εξυπηρετούμενο χρέος, δημοσιονομική πολιτική χωρίς εξωπραγματικά πλεονάσματα, μεταρρυθμίσεις που θα μειώνουν ανισότητες, ισχυρό πρόγραμμα επενδύσεων και πηγές χρηματοδότησής τους για τη μετάβαση σε ένα νέο παραγωγικό μοντέλο. (…)

Οι πιο σκληρές αντιδράσεις για τη νέα οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, ίσως να μην έρθουν από την Ευρώπη, αλλά από μέσα,  από τις εγχώριες ελίτ, τα “κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας”.