Εχθές δεν έκλαψα από χαρά…
ΜΑΡΙΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
8 Οκτωβρίου 2020
…δεν συγκινήθηκα και ούτε βγήκα στους δρόμους να πανηγυρίσω…
Άκουσα τα πάντα κι ενημερώθηκα από το ραδιόφωνο -από το κρατικό 1ο πρόγραμμα,
Άκουσα όλες τις ανταποκρίσεις, τις συνεντεύξεις, τις αναλύσεις, τα άπαντα του Αγγελάκα, μαζί με Ξυλούρη, Φαραντούρη και Θοδωράκη…Μπρεχτ και Ιάκωβο Καμπανέλη…
… και ως το σούρουπο είχε αρχίσει να με πιάνει μια ανεξήγητη αναγούλα μαζί με μια αναστάτωση απροσδιόριστη…
Σίγουρα η ναυτία μου προήλθε από όλο αυτό το κιτς της “επαναστατίλας” που βγήκε χθες στα media (και στα κοινωνικά μέσα και στα ακοινώνητα…. αναρωτιέμαι τί ρεπορτάζ έκανε ο Σκάϊ…).
Αναγούλιασα με τις αντιφασιστικές φανφάρες, που το επιτελείο του Κούλη είχε παραγγείλει στην ΕΡΤ μέρες πριν, ενώ εκείνος ταυτόχρονα ήταν στην τελετή απονομής του Βραβείου “Αυτοκράτειρα Θεοδώρα” στην Φον ντερ Λάϊεν (… αν είναι δυνατόν…..!!!… ποιανού έμπνευση ήταν αυτή;;)
Κάτι δεν μου πάει καλά….
Θα μετατρέψουμε δηλαδή σε “Εθνική εορτή” τη μέρα που -επιτέλους, ίσως- η δικαιοσύνη έκανε σωστά τη δουλειά της;
Αυτό τί μπορεί να σημαίνει;
Είναι σαν να παραδεχόμαστε ότι η Δικαιοσύνη τόσον καιρό έμπαζε κι επιτέλους μια φορά τα κατάφερε σωστά και βγήκαμε όλοι να το γιορτάσουμε στους δρόμους… είναι σαν να συνομολογούμε ότι το ξέραμε καλά και το ανεχόμασταν…. Είναι σαν να παραδεχόμαστε τελικά ότι αφού ακόμη και η παραδοσιακή δεξιά είπε ότι δεν τη θέλει τη ΧΑ και ξεκίνησε όλη αυτή τη διαδικασία ο Δένδιας, τότε ναι! να τους στείλουμε στην πυρά…
Οι βαθιά δημοκρατικοί άνθρωποι σε όλο το πολιτικό φάσμα δεν πανηγυρίζουν γιατί γνωρίζουν καλά ότι η δικαιοσύνη δεν παίρνει εύσημα, απλούστατα γιατί η δουλειά της είναι κάνει τη δουλειά της….
Όχι μόνο δεν έκλαψα από χαρά χτες,
αλλά συνοφρυώθηκα και είχα κι ένα σφίξιμο…
Γιατί καταδικάσαμε 65 άτομα και από πίσω υπάρχουν ακόμη σχεδόν μισό εκατομμύριο ψηφοφόροι που έμειναν μπουκάλα και στ’ αζήτητα…
Αυτοί οι “πλανεμένοι” ψηφοφόροι δεν είναι βέβαια εγκληματίες. Τα χέρια τους και η συνείδησή τους είναι καθαρά. Αποτελούν όλοι τους μια δεξαμενή που έχει μέσα και εργάτες και μεσαία τάξη, και νοικοκυραίους και τυχοδιώκτες, και αιρετούς και εξαίρετους… Αυτή “αγόρασαν απ’ το πανέρι” κάποια “προϊόντα” που επινόησε και είχε φροντίσει να λανσάρει με επιτυχία το μόρφωμα, όπως: ασφάλεια, τάξη, βοήθεια στους φτωχούς και τους αδύναμους, δουλειά, αλληλοστήριξη… Μια πολυαναζητούμενη αίσθηση “κοινότητας” τρόπον τινά. Όλ’ αυτά μαζί, πακεταρίστηκαν με glossy ελληνική ταυτότητα, δίνοντας φτερά σε αρκετούς που προσπαθούσαν ν’ ανακτήσουν μια χαμένη η τσαλαπατειμένη ταυτότητα για να σταθούν όρθιοι στο σκληρό τους κόσμο, τον γεμάτο επισφάλεια, αυτόν με την κρεμάμενη ανεργία ή χρεοκοπία στην καθημερινή ζωή τους…
Η εκστρατεία του μορφώματος για “καθαρότητα”, πήγε καλά με τη συνεπικουρία όλων των παραπάνω. Έπιασε καλά και γατζώθηκε στο μυαλό του καθενός τους, από διαφορετικές αφετηρίες ίσως, αλλά μέσα στο ίδιο άβολο και αβέβαιο περιβάλλον, που δημιούργησαν και συντηρούν τα μνημόνια και η -οικεία μας πια- οικονομική κρίση.
Τότε στις -όχι και τόσο μακρινές Εθνικές εκλογές του 2015- καταμετρήθηκαν 379.722 ψήφοι συμπολιτών μας που την ανέδειξαν σε 3ο κόμμα και με ένα άλμα στο 6,99 % έμπασαν 18 βουλευτές της στον κόρφο μας… Έπειτα από μόλις τέσσερα χρόνια, τον Ιούλιο του 2019, και αφού μόλις ένα μήνα πριν την περίφημη δήλωση του Ρουπακιά, φαίνεται ότι 162.160 συμπολίτες μας σκέφτηκαν κι εκείνοι ότι δεν είναι δα και μεγάλη ιστορία μια απλή ανθρωποκτονία…. κι έτσι μάζεψαν ένα 2,93% για το μόρφωμα. Αλλά δεν έφτανε για τη Βουλή… Δεν πειράζει όμως, γιατί στη “χαλαρή ψήφο των Ευρωεκλογών 2019 πήραν πάνω από 100.000 έξτρα ψήφους και με ένα εντυπωσιακό 4,87% εξέλεξαν 2 ευρωβουλευτές…
Αυτό σημαίνει ότι τέσσερα χρόνια μετά τη δολοφονία του Φύσσα και και με τη δίκη σε εξέλιξη υπήρξαν περίπου 300.000 πλανεμένοι συμπολίτες μας, που είτε δεν είχαν ενημερωθεί, είτε δε γνώριζαν, είτε ακόμη συμφωνούσαν και υποστήριζαν….
Δεν μπορεί κανείς να ξέρει, παρά μόνο αν έχει συγκεκριμένα παραδείγματα…
Κι έχουμε συγκεκριμένα παραδείγματα ότι σε κάποιες περιοχές (εκτός Αθηνών, τουλάχιστον), το μόρφωμα δρούσε ως ΜΚΟ στο πλευρό της ΕΛ.ΑΣ. έχοντας και την απαραίτητη πλαισίωση από μικροεπιχειρήσεις τοπικές, κυρίως εταιρείες Security, με κατά παράδοση εξαιρετικά κακόγουστα logos και ονόματα…
Το οργανωμένο μόρφωμα κατάφερε να μαρινάρει με μπόλικο ρατσιστικό λόγο την ως τότε βαρετή ξύλινη γλώσσα του ΠΑΣΟΚ, ή -την ακόμη πιο βαρετή- καθωσπρέπει γλώσσα της παραδοσιακής δεξιάς, που έχει αποστρέψει τους νέους από την πολιτική. Έτσι η ρητορική όλου του πολιτικού φάσματος, εμπλουτίστηκε πρώτα με λέξεις, και σιγά σιγά και με τις ίδιες τις ιδέες του.
Το μεγαλύτερο έγκλημα του Μιχαλολιάκου – και η μεγαλύτερη επιτυχία του ταυτόχρονα – είναι ότι υπέθαλψε την έκφραση της καταπιεσμένης βίας και οργής, με διάφορους τρόπους, και άνοιξε ένα δρόμο για την εκτόνωση της αγανάκτησης. Στο δημόσιο λόγο της χώρας ακούστηκαν και αναπαράχθηκαν για μήνες και χρόνια λόγια σαν του Ρουπακιά, περί “απλής ανθρωποκτονίας” και άλλα πολλά και διάφορα τοξικά μηνύματα, που αργά και σταθερά ενσταλλάχθηκαν στον καθημερινό λόγο. Όλοι μας εκτεθήκαμε στα μικρά σταγονίδια από αυτήν την καθημερινή τοξική βροχή μηνυμάτων, που είχε διαποτίσει – είχε μουλιάσει την καθημερινή παραγωγή από ειδήσεις, σχόλια, φωτογραφίες, δηλώσεις, δηλώσεις, συζητήσεις κλπ κλπ
Τί αθώοι που είμασταν οι περισσότεροι πριν από όλα αυτά!
Τώρα όμως σίγουρα γνωρίζουμε περισσότερα, τώρα δεν έχει “δεν ήξερα”, “δεν άκουσα”… τώρα ισχύει μόνο το “συμφωνώ” / “δεν συμφωνώ”. Κι εδώ αρχίζουν και γίνονται πιο περίπλοκα τα πράγματα. Γιατί είναι πολύ δύσκολο να απαλείψουμε οριστικά ο καθένας προσωπικά και ατομικά από μέσα του, αυτά τα ο τοξικά σταγονίδια που μας έχουν διαποτίσει (άθελά μας) και μας έχουν κάνει λιγότερο αθώους από ότι είμασταν. Γιατί πρώτα πρέπει να ψάξουμε αν το έχουμε μέσα μας από το νεοχτικιό του ρατσισμού, μετά να το παραδεχτούμε και μετά να το ξεχάσουμε για πάντα…
Αν μη τι άλλο, η επιτυχία του μορφώματος ήταν ακριβώς η προβολή του όλα αυτά τα χρόνια. Θα θαυμούνται κάποιοι εκείνες τις παλιές διαφημίσεις που έλεγαν “θα πάρετε το Skip ή το απορρυπαντικό Χ?” και είχαν ένα λευκό κουτί δίπλα στο skip. Λίγο καιρό μετά όμως, διαπιστώθηκε ότι ο κόσμος ζητούσε ν’ αγοράσει το “απορρυπαντικό Χ” γιατί το έβλεπε στην τηλεόραση δίπλα στο διαφημιζόμενο προϊόν, έτσι σύντομα εμφανίστηκε στα ράφια και το προϊόν “απορρυπαντικό Χ”, που ήταν και πολύ φθηνότερο, γιατί δεν ξόδευε φράγκο για διαφήμιση, αφού αυτόν τον τομέα τον πλήρωνε το Skip, χωρίς να το ξέρει.
Στην πορεία της οργάνωσης τόσα χρόνια, η συνεχής – συχνά και καθημερινή – αναφορά στα έργα και τις ημέρες της – ως επί το πλείστον με απορριπτική διάθεση – λειτούργησε όπως το “απορρυπαντικό Χ” και απέδωσε εξαιρετικά σαν καμπάνια για τη διάδοση κάθε είδους φασιστικής και ρατσιστικής διαλεκτικής της βίας στην καθημερινότητα του μέσου έλληνα…. κι έτσι υποσυνείδητα κάπως πέρασε το μήνυμα “κι εσύ μπορείς – είμαστε μαζί σου”. Θα έλεγε κανείς ίσως ότι το μεγαλύτερο όφελος από αυτήν την καταδίκη, είναι η πλήρης και αμετάκλητη απαξίωση του πολιτικού οράματος που διαλαλούσε το μόρφωμα. Έτσι είναι μάλλον σίγουρο ότι θα γλυτώσουμε από την μεταμόρφωση των καταδικασθέντων σε “μάρτυρες” και “ήρωες”… Ήταν ίσως το πιο αποφασιστικό βήμα για να το δουν με άλλο μάτι οι πλανεμένοι, νοικοκυραίοι και πολλοί ακόμη της καλής κοινωνίας, που έβλεπαν στο μόρφωμα, μια λύση για να μην τους κλέβουν τα εξοχικά τους διάφοροι εξαθλιωμένοι παρίες (ξένοι ή μειονότητες, ως επί το πλείστον) που ζουν σχεδόν αόρατα ανάμεσά μας… Ήταν η επισφράγιση της κοροϊδίας που έφαγε η δημοκρατία μας από μια συμμορία που μας είπε ότι είναι κόμμα, και αποδείχτηκε ότι ήταν φονιάδες οργανωμένοι.
Δεν είμαστε λοιπόν πια αθώοι, κανείς από εμάς… Τώρα έχουμε μάθει να βλέπουμε τις κακοτοπιές και ν΄αλλάζουμε πεζοδρόμιο…. Έχουμε προπονηθεί κιόλας να τους ξεχωρίζουμε, από τα ρούχα, τα παπούτσια, το μαλί, το βλέμμα, το “είδες τι του ξέφυγε χτες;” ή “αφού σου είπα… αυτός είναι εθνίκι τελικά”… Έχουμε γίνει και λίγο πιο καχύποπτοι κι έτσι γιαβάς – γιαβάς αρχίσαμε κι εμείς να χτίζουμε τις δικές μας “καθαρότητες” (πολιτικές, ιδεολογικές κλπ κλπ)
Και το είδαμε ήδη
Γιατί εχτές εκτός από τη γιορτή, ζήσαμε και μία μαζική διαπόμπευση των καταδικασθέντων, εμείς οι καθαροί, οι δημοκράτες…. τους κάναμε στένσιλ ν’ αυτοκτονούν όπως ο Χίτλερ πιτσιλισμένος με αίμα, γράψαμε μιμίδια και κάναμε ότι μπορούσαμε για να ξορκίσουμε το κακό αυτό σε μια μαζική τελετή με σύγχρονη εμφάνιση αλλά αρχέγονη λειτουργία.
Μήπως γινόμαστε όλοι σιγά-σιγά πιο ρατσιστές;
Γι’ αυτό χτες στεναχωρήθηκα βαθιά μέσα μου και για όλους αυτούς κι εμάς τους πλανεμένους…
