Έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 63 ετών ο Δημήτρης Κουμάνταρος. Ένας σημαντικός διανοούμενος, αγωνιστής του φοιτητικού αντιδικτατορικού κινήματος και δημοσιογράφος.
Ο Δημήτρης Κουμάνταρος ήταν στέλεχος του αντιδικτατορικού αγώνα, οργανωμένος στην ΑΑΣΠΕ, τη φοιτητική παράταξη του Επαναστατικού Κουμμουνιστικού Κινήματος Ελλάδας (ΕΚΚΕ).
Συνελήφθη κατά τη διάρκεια της δικτατορίας και βασανίστηκε μετά την κατάληψη του Πολυτεχνείου.
Ανάμεσά τους και ο Δημήτρης.
Ήταν παράνομος με ψευδώνυμο “ΦΩΤΗΣ”. Έγραφαν τότε οι εφημερίδες: «Η Υποδιεύθυνσις Ασφαλείας επέτυχε την
εξάρθρωσιν δύο ακόμη συνομωτικών και λίαν επικινδύνων κομμουνιστικών
οργανώσεων, αι οποίαι είχον αναπτύξει πλουσίαν ανατρεπτικήν και
αντεθνικήν δράσιν. Οι συλληφθέντες ως ηγετικά στελέχη των δύο οργανώσεων
είναι οι εξής: […] Κουμάνταρος Δημήτριος, γεν. 1954 εις Αθήνας,
φοιτητής Νομικής. Μέλος του ΕΚΚΕ και ηγετικό στέλεχος της ΑΑΣΠΕ. Ήτο
παράνομος υπό ψευδώνυμόν ΦΩΤΗΣ».
Αποφυλακίστηκε με τη Μεταπολίτευση.
Ηταν μέλος των μεταδικτατορικων Κενρικών Συμβούλειων της ΕΦΕΕ και στο ΔΣ του συλλόγου φοιτητών της Νομικής.
Στη συνέχεια δούλεψε οικοδόμος, μπάρμαν, DJ και άνοιξε το γνωστό εναλλακτικό μπαράκι “Τραμ” στην Μαυρομιχάλη.
Δούλεψε ως δημοσιογράφος και μοιράστηκε για χρόνια το ίδιο γραφείο στην “Ελευθεροτυπία” με τον Ανδρέα Ρουμελιώτη.
Ο Δημήτρης εντάχθηκε στο “Ποτάμι” από την πρώτη ημέρα της ίδρυσης του.
Ο Σταύρος Θεοδωράκης έγραψε στο Facebook: «Το βράδυ της 19ης Μαρτίου ο Δημήτρης πέθανε. Τον γνώρισα δημοσιογράφο τη δεκαετία του ‘80. Μελετημένος, γοητευτικός και θαρραλέος. Η χωροφυλακή το ’74 τον είχε χαρακτηρίσει «λίαν επικίνδυνο και ανατρεπτικό». O Φώτης της αντίστασης ξανάγινε Δημήτρης μετά την πτώση της δικτατορίας. Πήρε μέρος στο φοιτητικό και το λαϊκό κίνημα, μέχρι το 1980. Από τότε έμεινε για 25 χρόνια ανένταχτος – έτσι το έλεγε ο ίδιος. Την αντιδικτατορική του δράση δεν την είδε ποτέ, διαβατήριο για πολιτική καριέρα ή για μια ξεκούραστη αργομισθία. Κι ας τον είχαν σαπίσει στο ξύλο μετά την κατάληψη της Νομικής. Και το 2014 ήταν από τους πρώτους που μπήκανε στο Ποτάμι (η φωτογραφία του είναι από την ομιλία του στο πρώτο μας συνέδριο στο Λαύριο). Όχι ότι μας χαριζόταν. Ούτε στον εαυτό του χαρίστηκε ποτέ. Τον αγαπούσαμε πολύ τον Δημήτρη. Ήταν πολύτιμος. Ανιδιοτελής. Υπερήφανος. Ευαίσθητος.
Καλό ταξίδι φίλε».
Η κηδεία του Δημήτρη Κουμάνταρου θα γίνει την Τετάρτη 22 Μαρτίου στο πρώτο νεκροταφείο Αθηνών στις 15.00.
Ο Δημήτρης είχε γράψει πρόσφατα:
Τι κάνουμε μάγκες μου; Κλώθουμε τ’ αυγά. Ύστερα από 7 χρόνια φλομώσαμε στους κάθε λογής πολιτικάντηδες, που κάναν πολιτικό επάγγελμα τη μιζέρια τους. Πολλοί όχι όλοι.
Πιστεύετε ότι με το υπάρχον επίπεδο του υπάρχοντος πολιτικού προσωπικού, θα δούμε προκοπή;
Είναι σε τέτοια κρίση και φανερή ανημπόρια η Ελλάδα και ότι συγκροτεί την ελληνική κοινωνία, που θα έπρεπε να ντρεπόμαστε. Γιατί ο κάθε ένας και η κάθε μιά μας είμαστε συνυπεύθυνοι για αυτό το χάλι, είμαστε το ίδιο το χάλι.
Η μοναδική διέξοδος είναι ν’ αποφασίσουν χίλιοι, δέκα χιλιάδες πολίτες,όλων των γενεών και όλων των επαγγελμάτων, που δεν καλύπτονται από τα υπάρχοντα δημοκρατικά φιλοευρωπαϊκά πολιτικά κόμματα, να συγκροτηθούν αρχικά διαδικτυακά.
Σε ένα νέο πολιτισμό φιλοτιμίας, συνέργειας, δημιουργίας, σε μια κρατική διαχείρηση που θα πλαισιωθεί από ότι ικανότερο και ηθικότερο διαθέτει η ελληνική κοινωνία.
Η αρχική διαδικτυακή συσπείρωση χιλίων, δέκα χιλιάδων πολιτών, μπορεί να συμπεριλαμβάνει μέλη κομμάτων δίχως αποκλεισμούς αλλά και διχως προνόμια. Ως ισότιμα άτομα.
Θα ήθελα τη γνώμη σας. Το μπορούμε; Ξεκινάμε τώρα να το κάνουμε; Θα βρούμε τον τρόπο.
Όπως είχε γράψει ο ίδιος σαν βιογραφικό για τον εαυτό του:
Γεννήθηκα το Γενάρη του 1954 στην Αθήνα, στη Κυψέλη. Τέλειωσα το Οικονομικό Τμήμα της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Έχω εργαστεί ως πλασιέ βιβλίων, ερευνητής αγοράς πόρτα-πόρτα, παραγωγός διαφημίσεων για περιοδικό, οικοδόμος, ιδιοκτήτης του μπαρ ΤΡΑΜ, μπάρμαν, Disk Jokey και κυρίως σα δημοσιογράφος σε ραδιοφωνικούς σταθμούς και στην «Ελευθεροτυπία».
Μέλος της Ενώσεως Συντακτών παραιτήθηκα από τη δημοσιογραφία το 1996, θεωρώντας το τρόπο άσκησής της, λόγω του μονοπωλίου των εκδοτών-καναλαρχών, ως μια από τις σημαντικότερες, αν όχι τη σημαντικότερη αιτία για το σύγχρονο βάλτωμα της ελληνικής κοινωνίας.
Πήρα ενεργά μέρος στο φοιτητικό αντιδικτατορικό και στο λαΐκό κίνημα τη περίοδο 1971-1980.
Φυλακίστηκα από το δικτατορικό καθεστώς και κλήθηκα ως μάρτυρας κατηγορίας στις δίκες των βασανιστών και του Πολυτεχνείου μετά τη μεταπολίτευση του 1974.
Εκλέχτηκα στα πρώτα μεταδικτατορικά συμβούλεια της ΕΦΕΕ και των φοιτητών της Νομικής.
Από το 1980 παραμένω πολιτικά ανένταχτος, δίχως αυτό να με εμποδίζει να έχω απόψεις που μπορείτε να τις δείτε σε διάφορα σημεία αυτού του μπλόγκ.
