Η Μαργαρίτα τον έλεγε το πέμπτο της παιδί.
Σήμερα έφυγε ο καλύτερος μου φίλος.
Ο Θόδωρος Νάνος.
Ο γίγαντας της ζωής μου!
Τον γνώρισα όταν ήμασταν και οι δύο 17 ετών και κολλήσαμε για πάντα.
Φανατικός ΠΑΣΟΚτζής, λάτρης του Ανδρέα, με δύσκολη ζωή αλλά πετυχημένη.
Συνηθίζαμε να μιλάμε ως τις πρωινές ώρες για την ζωή, την πολιτική και άλλα πολλά…
Του έλεγα να καπνίζει λιγότερο, μου έλεγε να μην είμαι τόσο αθώος και να προσέχω τους γύρω μου…
Και οι δυο κάναμε λάθη.
Όπως όλοι άλλωστε.
Άφησε πίσω του την γυναίκα του Άννα Μαρία και την βαφτιστήρα μου την Χάρις.
Τον αγάπησα πολύ αλλά δεν πρόλαβα να τον δω στο τέλος και αυτό πάντα θα με λυπεί.
Τέτοια ευφυία, τέτοιο χιούμορ και σπιρτάδα, δύσκολα θα ξαναβρώ.
Μάγκας με παιδεία: Aρχαία, λατινικά, γαλλικά, αλλά και αργκό του λιμανιού γνώριζε!
Στα ξενύχτια, στο χωριό του, στις ομιλίες του πατέρα, παντού πηγαίναμε μαζί.
Εκτός από τώρα.
Αντίο φίλε…
