Της Ναταλί Χατζηαντωνίου
«Ο Αντώνης του φωτογραφικού αρχείου». Όσοι πέρασαν τα τελευταία 20 χρόνια από την «Ελευθεροτυπία» έτσι γνώρισαν τον μποέμ μηχανόβιο, μουσικό παντογνώστη, αφοσιωμένο αναγνώστη, αυστηρό κριτή και επιμελητή του φωτογραφικού αρχείου Αντώνη Μακραντώνη.
Αργότερα θα μάθαιναν ότι κάποια βράδια, μετά τη δουλειά, έκανε DJ-ing σε μερικά από τα πιο ψαγμένα μπαράκια του κέντρου. Αν όμως ο Αντώνης σε εμπιστευόταν, μπορούσε να σου ανοίξει λίγο περισσότερο τα χαρτιά μιας συναρπαστικής ζωής που είχε προηγηθεί επί μία 20ετία, όταν ήταν jockey στα διασημότερα πλατό της Μυκόνου, τις δεκαετίες του ’70 και του ’80. Windmill, T.K.’s, Pierro’s, Remezzo, Μούσες, Paradise bar-disco… και όχι μόνο.
«Στην “Ελευθεροτυπία” οι περισσότεροι έρχονταν με την επιθυμία να γίνουν αναγνωρίσιμοι. Ε, εγώ», λέει, «ήρθα για να… κρυφτώ. Όπως έλεγε και ο συγχωρεμένος φίλος μου ο Άλκης, ο διάσημος DJ στις Μούσες, εμείς είχαμε μεγάλη αναγνωρισιμότητα, διότι, με λίαν επιεικείς όρους, είχαμε φάει, πιει, διασκεδάσει, κάνει σεξ και περάσει καλά με πάνω από 500.000 ανθρώπους. Είχε δίκιο. Όλη μου τη ζωή μού συμβαίνει να με σταματάνε στον δρόμο και να με ρωτάνε «τι κάνεις;» άνθρωποι που δεν τους θυμάμαι και δεν ντρέπομαι να το πω ούτε σ’ αυτούς ούτε σ’ εσάς».
Έχοντας «κρεμάσει τα ακουστικά» εδώ και επτά χρόνια, ο Αντώνης αποφάσισε να γράψει ένα βιβλίο για τη Μύκονο εκ των έσω. Όχι για τη Μύκονο των διασήμων και των κοσμοπολιτών αλλά για την ελεύθερη και ελευθεριάζουσα Μύκονο και τον «χάρτη» των μαγαζιών, των προσώπων, των εθών και των ηθών που έφτιαξαν τον μύθο της. «Μύκονος – μια μυθολογία» είναι ο τίτλος του βιβλίου που θα κυκλοφορήσει αρχές Ιουνίου από τις εκδόσεις Ελευθερουδάκη.
Η προδημοσίευση μερικών αποσπασμάτων που παραχώρησε ο Αντώνης στη LiFO δίνουν μια χαρακτηριστική πρόγευση του βιβλίου του. Αρκετά από τα υπόλοιπα –όχι όλα, εξυπακούεται–τα λέει σ’ αυτήν τη συνέντευξη-μνεία στον παράδεισο στον οποίο βρέθηκε τη δεκαετία του ’70 συμπτωματικά αλλά και μοιραία. «Στον στρατό», λέει «υπηρέτησα αξιωματικός τεθωρακισμένων.
Εκεί, στο μάθημα της τακτικής, μας δίδαξαν το εξής: σημασία δεν έχει να φτάσεις, σημασία έχει να φτάσεις πρώτος. Λοιπόν, εγώ στη Μύκονο έφτασα όχι πρώτος αλλά, όπως αποδείχτηκε, ακριβώς την ώρα που έπρεπε».
