“Είμαι ένα βήμα πριν την αυτοκτονία”

‘Οπως αναφέρει το BeStrong.org.gr, μετά το δράμα του Αρτέμη Ρουσσουνέλου που πήρε πανελλαδική δημοσιότητα ένα νέο δράμα έρχεται στην επιφάνεια αφήνοντας πλείστα όσα ερωτηματικά πόσες ακόμη παρόμοιες περιπτώσεις συνανθρώπων μας κρύβονται στα άδυτα της ντροπής.

Σε απελπιστική κατάσταση έχει περιέλθει η 48χρονη Ελένη Ρούσσου η οποία έχει κάνει μαστεκτομή στο ένα στήθος ενώ πάσχει από καρκίνο τραχήλου μήτρας χειρουργηθέντα, δισκοειδή ερυθμηματώδη Λύκο, Λεύκη και χρόνιες ημικρανίες.

Παράλληλα χρειάζεται να χειρουργηθεί και στο άλλο στήθος στο οποίο παρουσιάστηκε όγκος και όχι μόνο δεν έχει χρήματα και το σπίτι της είναι υποθηκευμένο σε τράπεζα αλλά το ΙΚΑ της ζητά πίσω τα χρήματα της αναπηρικής σύνταξης πέντε ετών ενώ το Κέντρο Επιτροπής Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) την έχει υποβάλλει σε μια απίστευτη ταλαιπωρία η οποία την έχει οδηγήσει σε απόγνωση.

Η παθούσα, άγαμη και άνεργη έφτασε στα γραφεία του logotypos.gr. με ένα φάκελο γεμάτο διαγνώσεις και αιτήσεις προς διαφόρους φορείς και με δάκρυα στα μάτια δήλωσε ότι νοσηλεύτηκε στο ψυχιατρικό νοσοκομείο “Δαφνί” όταν πληροφορήθηκε ότι ο όγκος στον άλλον της μαστό χρειάζεται χειρουργείο και πρέπει να περάσει από τις δαιδαλώδεις και απολύτως εξευτελιστικές διαδικασίες του ΚΕΠΑ προκειμένου να της δοθεί η διακοπείσα αναπηρική σύνταξη:

“Από το 2000 έχω νοσήσει από καρκίνο αριστερού μαστού – έχω βγάλει όλο το μαστό μου και από το άλλο στήθος μερικό τμήμα. Στην πενταετία κι ενώ έκανα χημειοθεραπείες πήρα μια αναπηρική σύνταξη. Μόλις τελείωσε η πενταετία μού έκοψαν τη σύνταξη αλλά τα προβλήματα υγείας μου αυξανόταν.

Με ενστάσεις που έκανα την ξανάπαιρνα ώσπου κάποια στιγμή μου ζήτησαν όλα τα χρήματα της πενταετίας πίσω . Έβαλα κάποιο δικηγόρο στην Αθήνα ο οποίος μέχρι τώρα άκρη δεν έβγαλε, γίνονται δικαστήρια εγώ πρέπει να δίνω λεφτά για τα χαρτόσημα και όλα αυτά που χρειάζεται το δικαστήριο κι ακόμη άκρη δεν έβγαλα” δηλώνει.

Χαρακτηριστικό το απόσπασμα ιστορικού της παθούσης μέσα από σχετικό έγγραφο εισηγητικού φακέλου παροχών αναπηρίας του ΙΚΑ : “Η έναρξη της νόσου φαίνεται να είναι το 2004 με προεξάρχοντα τα καταθλιπτικά συμπτώματα και αυτοκτονικό ιδεασμό.. Η πορεία της ψυχιατρικής νόσου είναι χρόνια και κατά την εξέλιξή της εμφάνισε συχνά και ψυχωτικά συμπτώματα πλην των καταθλιπτικών, όπως έντονες ιδέες δίωξης και αναφοράς, πιθανά και ακουστικές ψευδαισθήσεις.

Κατά την παρούσα εισαγωγή εμφάνιζε έντονο αυτοκτονικό ιδεασμό, απόσυρση, ανηδονία, αϋπνία, παραληρητικές ιδέες δίωξης, αναφοράς παρακολούθησης, έντονο φόβο και ακουστικές ψευδαισθήσεις (ψιθύρους και θορύβους). Από το 2000 παρακολουθείται συστηματικά από ψυχίατρο ενώ νοσηλεύτηκε για πρώτη φορά”.

Αναφερόμενη η κ. Ρούσσου στην δραματική ιστορία της τονίζει: “Πέρασα τρεις φορές από ΚΕΠΑ (χειρουργικό, ρευματολογικό και ψυχιατρικό) πήγα με έξοδα της εκκλησίας στην Αθήνα και μου έδωσαν μια σύνταξη που έληξε τον περασμένο μήνα.

Τότε μου βρήκαν το ογκίδιο στον άλλο μου μαστό που χρειάζεται χειρουργείο οπωσδήποτε ενώ, εκτός των άλλων, η σιλικόνη που είχα βάλει στον αφαιρεμένο μαστό τρύπησε. Όπως σημειώνεται σε γνωμάτευση από το “ΓΝΑ « Γ. ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ»

“Επανελέγχονται τα σιλικονούχα ενθέματα εντός αμφοτέρων των μαστών λόγω της ολικής μαστεκτομής αριστερά και της μερικής δεξιά, όπου όμως το αριστερό σιλικονούχο ένθεμα παρουσιάζει διαφυγή προς το στέρνο, δηλαδή στο εσωτερικό του μαστού, ενώ παρατηρείται και οπισθίως του σιλικονούχου ενθέματος ελαφροτάτη μόλις υποσημαινόμενη συλλογή..”

“Σ’ αυτήν την κατάσταση βρισκόμουν όταν μου είπαν ότι χρειαζόταν να ξαναπεράσω από το ΚΕΠΑ και να κάνω κι άλλα χαρτιά. Αποτέλεσμα; Να με πιάσει κρίση και να κλειστώ στο “Δαφνί” για δέκα ημέρες που ήταν ένας εφιάλτης.

Ήμουν άπλυτη, έτρωγα με τα χέρια, κάποιους τους έδεναν, παιδάκια έκαναν απόπειρα αυτοκτονίας, φωνές, στριγκλιές, πέρασα δέκα μέρες ένα μαρτύριο .. προσπαθώ να συνέλθω.. “. σημειώνει με το ανάλογο ύφος και τελικά ξεσπάει: “Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ένας άνθρωπος πρέπει να φτάνει σ’ αυτά τα σημεία.

Έχω κατάθλιψη, έχω τάσεις αυτοκτονίας, χίλια δυο προβλήματα, θα μου κόψουν το ρεύμα, θα πάρει το σπίτι μου η τράπεζα, δουλειά δε βρίσκω αλλά δεν μπορώ με το ένα χέρι να δουλέψω.. ..σε μια επιτροπή μια κυρία μου είπε “έχεις το άλλο σου χέρι” μα δεν μπορεί κάποιος να με πάρει στη δουλειά του και να δουλεύω μόνο με το ένα χέρι… γιατί το κάνουν αυτό; με τρώει ένα “γιατί;

Θέλω να μου απαντήσει κάποιος γιατί πρέπει να ζει ένας άνθρωπος αυτά τα πράγματα; Απευθύνθηκα σε κάποιους βουλευτές και όλοι τους μου είπαν ότι “έχω δίκιο”.. Μα πού θα το βρω αυτό το δίκιο; Και δεν ξέρω τί θα μου κάνουν με το άλλο στήθος. Θα μου βγάλουν μόνο το ογκίδιο, θα μου βγάλουν όλο τον μαστό;

Και δεν ξέρω που θα βρω τα λεφτά να κάνω την επέμβαση .. Γιατί μου το κάνουν αυτό; Θέλουν να αυτοκτονήσω; Θέλουν να με αποτελειώσουν; Τι θέλουν; Δεν μπορώ άλλο να το παλέψω.. ..θα δώσω τέλος στη ζωή μου – αν και πιστεύω πολύ στο θεό- θα το κάνω… “