Είσαι κρύα σαν ρομπότ… Του Μανόλη Πετράκη
Κι ούτε μπορώ να δω πια μ’ αυτή τη μάσκα το γέλιο σου….
Κι ούτε μπορώ να δω την έκφραση σου, εκείνο το παιχνίδισμα των χειλιών σου, τις εκφράσεις σου, το φλερτ σου, την επιθυμία σου μωρό μου….
Δεν μπορώ πια να καταλάβω πως νιώθεις, τις σκέψεις σου, τις αισθήσεις σου….
Ούτε από το κράτημα του χεριού σου μπορώ να τις καταλάβω πια γιατί απλά πια χαιρετάς με τον αγκώνα σαν να ‘σαι εκείνη η μηχανή που μπορεί μόνο να κουνάει τις κλειδώσεις της….
Κι ούτε κι έξω σε βλέπω μ’ αυτές τις απαγορεύσεις κυκλοφορίας τη νύχτα γιατί σαν μηχανή πλέον, τις νύχτες απλά πρέπει να φορτίζεις για να μπορείς να δουλεύεις την επόμενη…
Ναι μόνο να δουλεύεις…. Χωρίς έκφραση, χωρίς φλερτ, χωρίς επιθυμίες, χωρίς αισθήσεις…..
Να σταματήσεις να ‘σαι πια πρόκληση όπως εξάλλου κι εγώ απέναντι σου…..
Γιατί ούτε σ’ εμένα βλέπεις πια τις εκφράσεις μου, τις επιθυμίες μου, το γέλιο μου, κι ούτε μπορείς να νιώσεις τη ζέστη του χεριού μου μ’ αυτή τη μηχανική κίνηση του αγκώνα….
Μηχανική…. Η πλέον αρμόζουσα λέξη τελικά μέσα σ’ αυτό το χάλι, της μετατροπής του ανθρώπου σε ρομπότ….
Σε μηχανή ανέκφραστη που θα κάνει συγκεκριμένες, προγραμματισμένες κινήσεις, που δεν θα βγαίνει για να μπορεί να φορτίζει το βράδυ και δεν θα πλησιάζει άλλους ανθρώπους γιατί ο σκοπός της θα ‘ναι απλά η προγραμματισμένη δουλειά της και τίποτα άλλο, και η οποιαδήποτε επαφή με οτιδήποτε “ξένο” αφενός μπορεί να της “χαλάσει” τον προγραμματισμό της, αφετέρου δεν είναι φυσικά στη φύση της….
Δοκίμασε μωρό μου μια κι είπα για φύση να προσεγγίσεις μια νύχτα ένα νυχτολούλουδο κι ας υπάρχει αυτή η απαγόρευση κυκλοφορίας τις νύχτες…. Μύρισε το κι ας απειλείται πάνω σου η επιβολή οποιουδήποτε προστίμου….
Αυτό που πιστεύω θα σου πει, είναι το να μη χάσεις τις αισθήσεις σου, τις επιθυμίες σου, τη ζωή σου !!!!
Μ’ οποιοδήποτε τίμημα….
(Μου ‘λειψες…)
