Eμείς οι σπόροι, τα βουνά, τα ποτάμια. Του Πάνου Τότσικα

Εμείς το χώμα, εμείς τα χωράφια, εμείς οι αγροί

εμείς τα αμπέλια, εμείς, τα λιόδεντρα, εμείς οι σπόροι

δεν διαπραγματευόμαστε, δεν συμβιβαζόμαστε

δεν υποκύπτουμε, δεν υποτασσόμαστε.

Εμείς, η ζωή, επιμένουμε να υπάρχουμε. 

Εμείς οι λόφοι, εμείς τα βράχια , εμείς οι σπηλιές, εμείς τα βουνά

εμείς τα δέντρα, εμείς τα δάση , εμείς τα βοσκοτόπια.

Εμείς τα καραούλια, εμείς τα μονοπάτια, εμείς οι πηγές.

Εμείς τ’ αγριολούλουδα, εμείς τ’ αγριοπούλια

δηλώνουμε παρόντες, είμαστε ακόμη εδώ.

Δεν καταφέρατε να μας βγάλετε απ’ τη μέση.

Ο καθένας από μας είναι ένα μικρό ρυάκι.

Μερικά ρυάκια σχηματίζουν ένα ρέμα.

Πολλά ρέματα διαμορφώνουν ένα ποτάμι.

Πολλοί από μας σχηματίζουν ένα ποτάμι.

Τα ποτάμια είμαστε εμείς, τα ποτάμια είναι η ζωή.

Στα ρυάκια, στα ρέματα, στα ποτάμια

μαζεύονται τα νερά της βροχής κι από εκεί καταλήγουν στη θάλασσα.

Τα νερά της βροχής ενώνονται με τα νερά της θάλασσας και γίνονται κύματα. 

Κάποτε τα κύματα γίνονται τσουνάμι που παρασέρνει τα πάντα.

Κάποτε, εμείς τα ποτάμια, εμείς τα κύματα, εμείς το τσουνάμι 

ανατρέπουμε και αναδημιουργούμε τα πάντα.

Ας μην σπαταλάμε το νερό της βροχής. 

Ας συγκεντρώσουμε το νερό της βροχής σε δεξαμενές 

ατομικές και συλλογικές, υπόγειες και υπέργειες.

Το νερό είναι ζωή.

Ας διοχετεύσουμε το νερό της βροχής, τα ποτάμια, τη θάλασσα,

στην ίδια την ζωή.