Ένα ποίημα για τη Μάγδα Φύσσα. Της Αναστασίας Βούλγαρη

ΜΑΓΔΑ ΦΥΣΣΑ

Είδα τη Μάγδα Φύσσα,

με πύρινο βλέμμα

με καρδιά κομματιασμένη

-θρύψαλα αγίων σκορπισμένα στην άσφαλτο-

με μάτια ακοίμητα

που παραμονεύουν

μες από τους δρόμους της συνοικίας,

να παραμερίζει τη νύχτα

επιμένοντας η φωνή της ν’ ακουστεί  

ετούτη την εποχή,

χτυπώντας με μανία

τα κλειστά παράθυρα των αισθημάτων,

τις πόρτες της αδιαφορίας,

να κραυγάζει  υποσχέσεις.

Είδα τη Μάγδα Φύσσα

ντυμένη στα μαύρα

να υψώνει,

ξεσκίζοντας την σιωπή,

ένα δάχτυλο σπαθί

και να δείχνει στην ανθρωπότητα

εκείνους

που σκοτώσανε το παιδί της.

Το παιδί της ήταν όμορφο

ήταν ψηλό

ήταν καλό.

Το παιδί της τραγουδούσε

το παιδί της αγαπούσε

έκλεινε μέσα στις παλάμες του όλο τον κόσμο.

Μια νύχτα της έφεραν το παιδί της σκοτωμένο.

Η μέρα πληγή

ο ήλιος καρφί

η νύχτα σταύρωση

είναι η ζωή χωρίς το παιδί της.

Ουρανός χωρίς γαλάζιο

θάλασσα χωρίς αλμύρα

βουνά χωρίς πράσινο

είναι ο κόσμος χωρίς το παιδί της.

Κι εγώ

σε ποια χώρα

ποια γη

να πνίξω τη φωνή μου;

Σε ποια πελάγη

ποια βουνά

να κρύψω την οργή μου;

Σεπτέμβριος δεκαοχτώ

σκοτώσανε τον Παύλο

οι φασίστες.

Είδα τη Μάγδα Φύσσα,

που έχει από καιρό αναληφθεί,

με μάτια κόκκινα απ’ την αγρύπνια

με δόντια κίτρινα απ’ τον καπνό

με χέρια τρεμάμενα

να δείχνει άδεια την αγκαλιά της.

Είδα τη μάνα του Παύλου,

που ήταν η Παναγία η Βρεφοκρατούσα

που ήταν η Πλατυτέρα των Ουρανών

και έγινε η Εκάβη,

επάνω στον ατελείωτο δρόμο των δακρύων

που διασχίζει τους αιώνες,

με καρδιά κομματιασμένη

-θρύψαλα αγίων σκορπισμένα στην άσφαλτο-

να βαδίζει αγέρωχη.

Αναστασία Βούλγαρη