Αναδημοσιεύουμε από τη ΜΕΤΑδραση:
Τη Δευτέρα 26 Ιανουαρίου χάσαμε ένα σημαντικό μέλος της ΜΕΤΑδρασης, τη Μαρία Πίνιου-Καλλή. Θα ζει για πάντα στη μνήμη μας και θα μας εμπνέει, όχι μόνο εμάς στη ΜΕΤΑδραση, αλλά και χιλιάδες θύματα βασανιστηρίων που βοήθησε, καθώς και αμέτρητους ακόμη ανθρώπους που υποστήριξε.
Καλησπέρα σας,
Δε με ξέρετε και μάλλον το email αυτό θα χαθεί σ’ ένα σωρό από παρόμοια emails που θα λάβετε. Παρ’ όλα αυτά ένιωσα την ανάγκη να το στείλω. Ζητώ συγγνώμη για την ενόχληση.
Έχω δει τη μητέρα σας μόλις μια φορά. Πολύ παλιά, το ’97, ήμουν 12 χρονών τότε, όταν μαζί με τον πατέρα μου ήρθαμε στην Ελλάδα από το Ιράν. Ο πατέρας μου ζήτησε πολιτικό άσυλο και του χορηγήθηκε. Άκουγα για εκείνην περισσότερο μέσω του πατέρα μου.
Η βοήθεια της μητέρας σας ήταν ένας από τους πολύ βασικούς λόγους που μπορέσαμε και ζήσαμε αξιοπρεπώς στην Ελλάδα. Πέρα από την ιδιότητά της ως πρόεδρο του Διεθνούς Συμβουλίου Κέντρων Αποκατάστασης Θυμάτων Βασανιστηρίων, μας στάθηκε ως πολύ σημαντική φίλη. Προσπάθησε να μας βοηθήσει με όποιο τρόπο μπορούσε. Και εγώ και ο πατέρας μου θα είμαστε για πάντα ευγνώμονες στην μητέρα σας.
Δυστυχώς και εκείνος έφυγε από τη ζωή το 2005. Δε θα ξεχάσω ποτέ, ενώ ήδη είχαν περάσει χρόνια από τη συνάντησή μας στην Αθήνα, όταν έμαθε για το θάνατο του πατέρα μου μέσω κοινών φίλων, με πήρε τηλέφωνο και προσφέρθηκε να βοηθήσει (πάλι) με κάθε τρόπο. Θυμάμαι όταν πρωτο-μάθαμε ελληνικά και μεταφράσαμε (ανορθόγραφα!) το επώνυμό της (καλή = good), πόσο ταιριαστή σύμπτωση μας φάνηκε!
Κύριε Καλλή, πραγματικά δεν έχω λόγια να περιγράψω την ευγνωμοσύνη μου στο πρόσωπο της μητέρας σας.
Παρακαλώ δεχτείτε τα ειλικρινή συλλυπητήριά μου.
