Ένα βίντεο που όλοι -ες πρέπει να δουν: Ο μικρός σκλάβος Ικμπάλ Μασίχ που έγινε ήρωας .
Οι σύγχρονες μορφές δουλείας είναι πάρα πολλές και δυστυχώς πάνω
από 20 εκατομμύρια άνθρωποι παγκοσμίως εκτιμάται ότι ζουν σαν σκλάβοι.
Πολλοί από αυτούς είναι παιδιά. Σε χώρες όπως η Ινδία και το Πακιστάν,
εκατομμύρια μικρά παιδιά εξαναγκάζονται σε εργασία από εξαιρετικά μικρή
ηλικία.
Οι συνθήκες πραγματικά φρικτές. Στην περίπτωση ενός μικρού
Πακιστανού, του Ικμπάλ Μασίχ, ο μικρός σκλάβος έγινε ήρωας, αφού στη
διάρκεια της σύντομης ζωής του κατάφερε με περίσσιο κουράγιο να
αφυπνίσει τον κόσμο και να διεκδικήσει τα δικαιώματα των παιδιών που
κάποιοι επιτήδειοι τους τα στερούν για προσωπικό τους όφελος.
Στην τρυφερή ηλικία των 4 ετών, που άλλα παιδιά απολαμβάνουν τη
θαλπωρή του σπιτιού και την αγάπη των γονιών τους, ο Πακιστανός Ικμπάλ
πουλήθηκε σε ταπητουργείο, ή για την ακρίβεια αποτέλεσε ενέχυρο για την
κάλυψη χρέους 12 δολαρίων. Η οικογένειά του χρειάστηκε τα χρήματα για να
παντρέψει τον μεγαλύτερο αδελφό του. Δεν τον ρώτησε κανείς, ούτε και
ήταν θέλησή του.
Η μέθοδος αυτή της ‘ανταλλαγής’ είναι όμως κάτι το
συνηθισμένο, αν και πολύ σπανίως τα θύματα απελευθερώνονται από αυτή την
παγίδα. (Με διάφορα τεχνάσματα αντί να μειώνεται το δάνειο, συνεχώς
αυξάνεται. Όταν ο Ικμπάλ έγινε 8, η οικογένειά του χρωστούσε 260
δολάρια!)
Στο ταπητουργείο, μαζί με τα άλλα παιδιά, καθόταν σκυφτός σε ένα
ξύλινο πάγκο και έπρεπε να δένει κόμπους σε χαλιά, τηρώντας αυστηρά το
σχέδιο, για 6 μέρες τη βδομάδα επί 14 ώρες την ημέρα, δεμένος με
αλυσίδες, χωρίς το δικαίωμα ανάπαυλας.
Οι δεσμώτες του τον τάιζαν
ελάχιστα για να παραμείνει μικρόσωμος, διότι τα μικρά δάκτυλα είναι
καλύτερα για τη δουλειά. Δεν υπήρχε παρά ελάχιστο φως. Για να μην
αλλοιώνεται το μαλλί τα παράθυρα έμεναν κλειστά και η ζέστη ήταν
αφόρητη. Για το παραμικρό λάθος ή “παράπτωμα” οι τιμωρίες περιλάμβαναν
ξυλοδαρμό και εγκλεισμό σε σκοτεινή ντουλάπα ή ακόμη και κρέμασμα
ανάποδα.
Στην ηλικία των 10 κατάφερε να αποδράσει. Η ανάπτυξή του είχε
επηρεαστεί και το ύψος του ήταν το μισό από τα άλλα παιδιά της ηλικίας
του ενώ είχε και άλλα προβλήματα υγείας. Τίποτε από αυτά δεν τον
επηρέασε.
Διψούσε για μάθηση και συμπλήρωσε τέσσερα σχολικά έτη μέσα σε
μόλις δύο. Ήθελε να ελευθερώσει όλα τα παιδιά της πατρίδας του και να
τους δώσει την ευκαιρία να μορφωθούν πηγαίνοντας σχολείο.
Γύριζε το Πακιστάν εξαπολύοντας εκστρατεία εναντίον της βιομηχανίας
παραγωγής χαλιών. Κατάφερε μέσα από τις προσπάθειές του να κλείσουν
κάποια ταπητουργεία και για το λόγο αυτό δέχθηκε πολλές απειλές για τη
ζωή του, τις οποίες και αγνόησε.
Εκτός από το Πακιστάν ταξίδεψε και στο εξωτερικό ως πρέσβης όλων των
παιδιών που εξαναγκάζονται σε εργασία και δεν είχαν φωνή για να
εκφραστούν. Στις ΗΠΑ επισκέφθηκε σχολεία και μίλησε στους μαθητές, ενώ
όταν ρωτήθηκε για ποιό λόγο να ξαναγυρίσει πίσω στην πατρίδα του όπου
κινδύνευε, εκείνος απάντησε: “Πρέπει να τελειώσω αυτό που ξεκίνησα”.
Τον Απρίλιο του 1995 επέστρεψε σπίτι του, για Πάσχα. Τότε ο Ικμπάλ δολοφονήθηκε από πυροβολισμό έξω από το σπίτι συγγγενή του.
Οι φίλοι του μαθητές στις ΗΠΑ δεν έμειναν με δεμένα τα χέρια. Για να
τιμήσουν τον Ικμπάλ έκαναν καμπάνια για να μαζέψουν δωρεές από όλα τα
σχολεία της χώρας και να χτίσουν ένα σχολείο για τον Ικμπάλ. Η
εκστρατεία τους πήγε εξαιρετικά και στη 10η επέτειο του θανάτου του
είχαν συγκεντρωθεί χρήματα για 8 σχολεία σε διάφορες χώρες του κόσμου.
Toportal.gr
