Επιτύμβια στήλη στην παραλία γυμνιστών του Σουνίου: «Ανδρέας: είμαι εδώ και σας βλέέέπππωωω!!!» | Του Κωνσταντίνου Μπούρα
Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Από την εποχή της θρυλικής εκείνης ταινίας «Κορίτσια στον ήλιο», όπου ο βοσκός Γιάννης Βόγλης κυνήγαγε την Άννε Λόνμπεργκ φωνάζοντας «’μύγδαλα!!! Μύγδαλα!!!» κι εμείς ως παιδιά δοκιμάζαμε την άλλη, την πρωτόγνωρη μυρωδιά του πικραμύγδαλου, από το μακρινό εκείνο τέλος της δεκαετίας του 1970 είχα να διανοηθώ πως κάποιος ακόμα και σήμερα, στην αυγή του εικοστού πρώτου μετατεχνολογικού, ψηφιακού – και προς ξέρει τι άλλο; – αιώνα… μπορεί κάποιος ακόμα και σήμερα που βρώμισε ο κόσμος από το σεξ και βαρεθήκαμε την αντιερωτικότητα τού ξετσίπωτου γυμνού και ξεπεράσαμε (;) όλα μας τα συμπλέγματα και τις ελλείψεις (λέμε τώρα!!!)… πού να το φανταστώ κι εγώ πως κάποιος ακόμα και σήμερα θα οφθαλμοπορνεύει τις ημίγυμνες τουρίστριες στην σπηλαιώδη ακρογιαλιά ανατολικώς του ναού της Αθηνάς στο Σούνιο…
Ήρθε λοιπόν μια φίλη μου από την Αμερική, που είχε κολυμπήσει εκεί με τη γυμνίστρια μαμά της (παιδιά των λουλουδιών κι έτσι…), αμέσως μόλις έπεσε η Χούντα και γιορτάσαμε τη Μεταπολίτευση κι έτρεχε ο κόσμος με τα σημαιάκα να υποδεχθεί τον Εθνάρχη στο παλαιό Ανατολικό Αεροδρόμιο κι έκλεισε η παραλιακή κι αποκλείστηκαν για πολλήν ώρα τα παλαιά λεωφορεία του Σουνίου με τον εισπράκτορα… κι έμειναν άναυδες οι σκανδιναβές και βορειοαμερικάνες τουρίστριες να φωτογραφίζουν τόσο couleur locale μέχρι να τους τελειώσει το φιλμ…
Ήρθε λοιπόν η φίλη μου από την Αμερική, έμπλεος νοσταλγίας, μετά από δύο διαζύγια και πέντε παιδιά από τρεις πατεράδες (η κουνέλα!!!) κι αποφάσισε να θυμηθεί την παραδεισένια κι ανέμελη παιδική της ηλικία με τους χίπιδες γονείς να κάνουν ελεύθερο κάμπινγκ στο Λαύριο!!!
Με πήγε λοιπόν, πάλι με το υπεραστικό λεωφορείο του Σουνίου, από την πλατεία Αιγύπτου (με το σκούρο μπρούτζινο άγαλμα του Καβάφη)… με κέρασε και το εισιτήριο (τσουχτερό για τις περικεκομένες απολαβές μας εν μέσω Κρίσης)… με πήρε και με πήγε λοιπόν η καλή μεσόκοπη κυρία με την παραμορφωτική αρθρίτιδα, τον θηριοειδή και το ουρικό (οξύ)… με κατέβασε στα κακοτράχαλα μονοπάτια του Σουνίου, μέχρι την βραχώδη παραλία που ξεκουράζονται ακόμα γυμνιστές και ματάκηδες.
Εκεί λοιπόν είδαμε, προς μεγάλην μας έκπληξιν, ένα πετρόχτιστο μνημείο στη μνήμη κάποιου πεσόντος στον αγώνα τον καλό της οφθαλμοπορνείας και της επιστροφής στη …φύση (και στην «παρά-φύσιν» ενίοτε…).
Η ανάγλυφος επιγραφή λοιπόν έγραφε (επί τσιμέντου με μαύρη μπογιά): «Ανδρέας: είμαι εδώ και σας βλέέέπππωωω!!!»
Άναυδος έμεινα. Ενεός ο ποιητής. Γούστο έχει τώρα, εκτός από τους ζωντανούς να μας κυνηγάνε και τα πνεύματα!!! Και μόνο στη σκέψη αγριεύομαι. Πήρα τη φίλη μου, την άρπαξα από το μανίκι κι από το λαιμό, υστερίασα και λίγο εν ανάγκη (πάντα πιάνει αυτό: αν δεν περνάει τίποτ’ άλλο ρίχνεις μια υστερία και ξεμπερδεύεις!!! Τον υστερικό τον αποφεύγουν γενικώς όλοι…).
Όταν φτάσαμε τελικώς πάνω στην ασφαλτοστρωμένη «δημοσιά» (έτσι το λέγαμε τότε που χάσαμε τη μισή Κύπρο)… όταν φτάσαμε πάνω στο δρόμο τον ομαλό, ιδρωμένοι και ρακένδυτοι (που λέει ο λόγος) με την ψυχή στο στόμα λες και μας κυνηγούσαν φαντάσματα… της είπα λοιπόν κι εγώ της αγαπημένης μου φίλης μια παροιμία από την πάλαι ποτέ Σμύρνη που του αρέσει να επαναλαμβάνει ο φίλος μου γιατρός και καλός λογοτέχνης Χρήστος Ναούμ: «Μακριά από τη φουστάνα μου κι ας είναι κι ίδια η μάνα μου!!!». Αμ πως;!;!;!, που έλεγε κι ο συχωρεμένος ο Χατζηχρήστος. Αμ πως;!;!;!
Κωνσταντίνος Μπούρας
