“Επόμενος Σταθμός: Ουτοπία”: Το ντοκιμαντέρ του Απόστολου Καρακάση για την αυτοδιαχείρηση στην ΒΙΟ.ΜΕ, ΕΔΩ!

Θα προβληθεί  Πέμπτη 17 Μαρτίου στις 18:00 στο πλαίσιο του 18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα, 11 Μαρτίου – 20 Μαρτίου. Θα βγεί στις κινηματογραφικές αίθουσες, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, από
την Πέμπτη 24 Μαρτίου, σε διανομή της εταιρείας One from the Heart.

“Η ταινία σκιαγραφεί το πορτρέτο ενός αγώνα εκ των έσω, μια πολύπλευρη
και βαθιά ανθρώπινη ματιά σε κάποιους ήρωες της καθημερινότητας που
έχουν το παράτολμο θάρρος να αγωνίζονται για τον κοινωνικό
μετασχηματισμό. Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκεται ένας από τους πιο
εμπνευσμένους και ανυποχώρητους αγώνες στον κόσμο που εκτυλίσσεται στη
Βόρεια Ελλάδα. Δείτε την ταινία! Κι έπειτα ακολουθήστε τη συνέχειά της
στην πραγματική ζωή, καθώς οι εργαζόμενοι της ΒΙΟ.ΜΕ. συνεχίζουν να
οικοδομούν μια συναρπαστική εναλλακτική στη βαναυσότητα της
επιχειρηματικότητας όπως την ξέρουμε.” – Avi Lewis (σκηνοθέτης),  Naomi
Klein (συγγραφέας).

Το νέο ντοκιμαντέρ του Απόστολου Καρακάση*, “Επόμενος Σταθμός:
Ουτοπία”, σε παραγωγή του Μάρκου Γκαστίν και της Ελένης Χανδρινού, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του στο διαγωνιστικό τμήμα του
κορυφαίου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ IDFA στο Άμστερνταμ τον περασμένο
Νοέμβριο.

Στη συνέχεια προβλήθηκε με επιτυχία στο Φεστιβάλ
Κινηματογράφου της Τεργέστης.

Η ελληνική  πρεμιέρα θα γίνει την Πέμπτη 17 Μαρτίου στις 18:00,
στον Κινηματογράφο Ολύμπιον και το Σάββατο 19 Μαρτίου στην Αίθουσα Τζον
Κασσαβέτης  στο πλαίσιο του
18ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης – Εικόνες του 21ου Αιώνα (11-20
Μαρτίου), στο Τμήμα Όψεις του Κόσμου.

Η ταινία θα βγεί στις κινηματογραφικές αίθουσες, σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, από την Πέμπτη 24 Μαρτίου, σε διανομή της εταιρείας One from the Heart.

Όταν το εργοστάσιο κατασκευής υλικών οικοδομής της ΒΙΟ.ΜΕ. στη
Θεσσαλονίκη κλείνει, οι εργάτες  να το καταλάβουν και να το
λειτουργήσουν μόνοι τους με βάση τις αρχές της αυτοδιαχείρισης και της  άμεσης δημοκρατίας.

Η λειτουργία του εργοστασίου κατασκευής υλικών οικοδομής της ΒΙΟ.ΜΕ.
με τις αρχές της άμεσης δημοκρατίας, αποτελεί ένα εγχείρημα που εμπνέει
ακτιβιστές  και κινήματα σε όλο τον κόσμο.

Η αυτοδιαχείριση όμως αποδεικνύεται  μια περιπέτεια
επιβίωσης, ένας δύσκολος δρόμος, γεμάτος συγκρούσεις. Σύντομα θα συνειδητοποιήσουν ότι για να τα καταφέρουν, θα πρέπει να αλλάξουν πρώτα οι ίδιοι…

Το ντοκιμαντέρ  “Επόμενος Σταθμός: Ουτοπία”: “Ξετυλίγει το νήμα ενός περιπετειώδους
εγχειρήματος που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη και μαζί ένα μοναδικό
ντοκουμέντο των ταραγμένων καιρών μας.”

Οι 20 εργάτες που κατέλαβαν το εργοστάσιο της ΒΙΟ.ΜΕ. τον Φεβρουάριο του 2013 ήταν ήδη άνεργοι για περισσότερο από ένα χρόνο. Αντιμετώπιζαν μεγάλα οικονομικά προβλήματα και το φόβο ότι δεν θα έβρισκαν ποτέ ξανά δουλειά. Αν και ήταν οι πιο χαμηλόβαθμοι από τους 70 εργαζόμενους μιας εταιρίας που παρήγαγε δομικά υλικά, ωστόσο είχαν το δικό τους σωματείο με έναν ιδιαίτερα δυναμικό πρόεδρο, τον Μάκη Αναγνώστου.

Ο Μάκης, σαν οραματιστής συνδικαλιστής, είδε μέσα στη δίνη της κρίσης την ευκαιρία όχι μόνο να ανακτήσουν τη δουλειά τους, αλλά να υλοποιήσουν το όραμα ενός περιβάλλοντος εργασίας όπου θα κυριαρχεί η ελευθερία, η δημιουργικότητα και η άμεση δημοκρατία.

Η ταινία αφηγείται την ιστορία αυτών των εργατών, από την πρώτη μέρα της κατάληψης του εργοστασίου στις 11 Φεβρουαρίου του 2013.

Τους βλέπουμε όλους μαζί ή τον καθένα μόνο του, μέσα κι έξω από το εργοστάσιο, σε μια πορεία περίπου δύο χρόνων.

Η πρώην διευθύντρια του εργοστασίου
έκπληκτη παρακολουθεί την οικογενειακή επιχείρηση να μετατρέπεται σε
σύμβολο αντίστασης και αλληλεγγύης.  Μια  ουτοπική πραγματικότητα ισότητας και αδελφοσύνης στα ερείπια της
πιο διαλυμένης ευρωπαϊκής οικονομίας.

Εργάτες χωρίς καμία εμπειρία έξω από τη
γραμμή παραγωγής, δημιούργησαν μια Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση (ΚΟΙΝ.ΣΕΠ)  και 
προσπαθούν να πάρουν
πίσω τις ζωές τους.

Θέλουν να εγκαθιδρύσουν ένα ουτοπικό νησί σε ένα
καπιταλιστικό περιβάλλον, μια ουτοπική πραγματικότητα που να βγάζει την γλώσσα στις πραγματικές ουτοπίες.

Πάνε κόντρα στον
νόμο, τις δικαστικές αρχές και τους πρώην ιδιοκτήτες του εργοστασίου.

Η εφαρμογή της άμεσης δημοκρατίας ανάμεσα
σε ανθρώπους με διαφορετικές συμπεριφορές και ιδέες, αναγκάζει τον καθένα σε μια βαθιά προσωπική μεταμόρφωση.

Ο σκηνοθέτης στο
σημείωμά του 
αναφέρει :

“Όταν ξεκινήσαμε τα γυρίσματα αυτής της προσπάθειας
των εργατών να αναλάβουν τη λειτουργία του εγκαταλελειμμένου εργοστασίου
τους, σχεδόν τρία χρόνια πριν, κανείς, ούτε εμείς, ούτε εκείνοι
γνώριζαν την ξεχωριστή εμπειρία που θα ξετυλιγόταν μπροστά μας.

Αυτό
που καταλήξαμε να καταγράφουμε ήταν μια έντονη περιπέτεια που προκάλεσε
ανάμεικτα συναισθήματα αβεβαιότητας και έντασης μαζί με ενθουσιασμό και
ελπίδα, προσφέροντας μας μια δυνατή, πολυεπίπεδη ιστορία.

Σαν σκηνοθέτης ένιωσα την ανάγκη να παρουσιάσω, όσο πιο βαθιά και με
σεβασμό, χαρακτήρες με αντικρουόμενες απόψεις. Με έναν τρόπο όλοι
αντιπροσωπεύουν κομμάτια ενός συνολικού κοινωνικού μωσαϊκού που δεν
είναι μόνο ενδεικτικό της ελληνικής περίπτωσης αλλά αντανακλά τις
περισσότερες Ευρωπαϊκές κοινωνίες σήμερα.

Τελικά αυτή είναι μια
γλυκόπικρη ιστορία αληθινών ανθρώπων των οποίων οι ζωές συναντιούνται με
την Ιστορία.

Είμαι ευγνώμων σε όλους τους που μου έκαναν την τιμή να με
εμπιστευτούν και να με αφήσουν να πω την ιστορία τους σαν μια
περιπέτεια των καιρών μας”.

Ο Απόστολος Καρακάσης* γεννήθηκε το 1970. Είναι επίκουρος Καθηγητής στο Τμήμα Κινηματογράφου του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με ειδίκευση στο Μοντάζ Κινηματογράφου Μυθοπλασίας και Ντοκιμαντέρ. Σπούδασε κινηματογράφο στο W.S.C.A.D της Αγγλίας και εργάστηκε ως σκηνοθέτης και μοντέρ σε πολλές ταινίες ντοκιμαντέρ.

Συνεργάστηκε στην παραγωγή αρκετών τηλεοπτικών ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ, κυρίως πολιτιστικού και ιστορικού περιεχομένου, στα πλαίσια των σειρών “Κεραίες της εποχής μας”, “Παρασκήνιο”, “Ιστορία των χρόνων μας” κ.α. Το μεγαλύτερο μέρος του έργου αυτού πραγματοποιήθηκε με προσωπική επιλογή θέματος και σε σενάριο του ιδίου.

Παράλληλα, το πιο “κινηματογραφικό” του έργο εστιάζει στην δημιουργική αναπαράσταση “μικρών ιστοριών” της καθημερινότητας ακολουθώντας μεθόδους του ντοκιμαντέρ παρατήρησης.

Το 2009 κέρδισε το Βραβείο Κοινού στο 11ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ
Θεσσαλονίκης με το ντοκιμαντέρ, “Εθνικός Κήπος”.