Ουρές στη ΔΕΗ, τελευταία μέρα της ρύθμισης οφειλών. Η κυρία Τάσια, με την χοληστερίνη, σκύβει αγχωμένη στην κυρία Μέλπω με την ινσουλίνη:
«Τι ρεύμα και κολοκύθια τούμπανα. Εγώ αν δεν βεβαιωθώ πως θα γίνει ο Πολύδωρας Πρόεδρος του ΕΣΡ…»
«’Αν δεν βεβαιωθείς, όλα μοιάζουν ένα τίποτα που κυκλοφορούν ανύποπτα;»
«Αυτό. Αυτό το συναίσθημα επακριβώς όμως».
«Σε μένα θα το πεις; Που από χτες δε μιλιόμαστε με τον Κώστα;»
«Γιατί;»
«Εκείνος είναι με Τζαννετάκο κι εγώ με Μορώνη».
«Τι τους παίξατε;»
«Χι»
«Καλά, σε λίγο αυτούς θα τους πουλάνε και σε κασκόλ έξω απ’ τα γήπεδα».
«Γι’ αυτό λένε άραγε ‘ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής ζωής’;».
«Τι έγινε με τον ΕΝΦΙΑ τον πληρώσατε».
«Κάποιος χέστηκε για τον ΕΝΦΙΑ εμένα μόνο το ΕΣΡ με καίει».
«Μη σας πάρουν το σπίτι λέω»
«Δε με νοιάζει. Χίλιες φορές να μας το πάρουν το σπίτι. Εγώ μόνο τον Πολύδωρα θέλω. Τον Πολύδωρα και μια καλύβη. Μια φωλίτσα για δυο να στεγάσουμε τον έρωτά μας.»
Αυτός ο διάλογος απ’ τη ζωή σου λέει βγαλμένος.
Σε άλλα νέα, η κυρία Τάσια με την χοληστερίνη, η κυρία Μέλπω με την ινσουλίνη κι έτεροι συμπαθείς και ευπαθείς κλάδοι – δεν δίνουν δεκάρα για μια σύνταξη σε κέρματα, για έναν μισθό απλώς ανύπαρκτο, για μια ανεργία απολύτως υπαρκτή, για απλήρωτους φόρους, για πλειστηριασμούς κατοικιών και για πειραγμένα ρολόγια της ΔΕΗ. Το μόνο που τους απασχολεί είναι η σύνθεση του Προεδρείου του ΕΣΡ.
ΕΣΡωσα κι αργήσαμε – μα όσο και να φταίω περπάτα να προλάβουμε το τραμ το τελευταίο. Πρόσεχε μη μας πατήσει αυτό τώρα. Έκτος αν μας πάτησε ήδη και δεν ενημερωθήκαμε αρμοδίως.
Και καλά οι κυβερνήσεις – οι εκάστοτε κυβερνήσεις – τη δουλίτσα τους κάνουνε. Η δουλειά δεν είναι ντροπή – έτσι τουλάχιστον υποστηρίζουν τοκογλύφοι και νταβατζήδες. Αυτό που σε τρελαίνει είναι όταν βλέπεις ορισμένες εφημερίδες και κάποια σάιτ εις την αυτήν οδόν της απωλείας. Ένα και καλά ‘αξιόπιστο’, είχε πρωτοσέλιδο με την παρακάτω έκτακτη σειρά αξιολόγησης:
ΕΣΡ
ΕΝΦΙΑ
ΔΕΗ
ΕΚΑΣ
Ακρωνύμια. Όλα τα αρχικά στην πίστα, με αυτή την άθλια ιεράρχηση. Η παροχή αγαθών, οι στοιχειώδεις κανόνες επιβίωσης, τα τελευταία ψήγματα αξιοπρέπειας δεν προηγούνται. Έπονται. Τον μέσο πολίτη δεν τον νοιάζει να είναι άστεγος και να κοιμάται στο παγκάκι. Ο Πολύδωρας τον νοιάζει.
Το θέμα, λοιπόν, εδώ είναι η εσκεμμένη παραπληροφόρηση. Είναι η συνειδητή αναγωγή του ασήμαντου σε σημαντικό. Κι εμείς τσιμπάμε. Και κάνουμε και τους μάγκες.
Θα μου πεις δεν είναι κοτζάμ εσουρού σημαντικό; Ναι, είναι σημαντικό. Είναι σημαντικότερο από την άδεια τσέπη, το άδειο πιάτο, το άδειο βλέμμα;
Ακόμα κι όταν μας πολυβολούν, κυβερνητικοί εκπρόσωποι, Τύπος, κανάλια και πολιτικοί χωρίς πολίτες – η ειδησεογραφική βαρύτητα τούμπα δεν έρχεται: Η κυρία Τάσια με τη χοληστερίνη κι η κυρία Μέλπω με την ινσουλίνη έχουν άλλα ντέρτια και καημούς.
Αλλά φταίμε κι οι δυο. ΜΜΕ και πολίτες φταίμε κι οι δυο που ζούμε χώρια κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό. Αυτοί που μας σερβίρουν τον σανό κι εμείς που τον τρώμε.
Κι όσο φταίμε κι οι δυο, θα την πληρώνει μόνο ένας. Αυτός που εξαπατάται. Όχι αυτός που εξαπατά.
Αλλιώς και την πατήσαμε και μας πάτησε. Το τραμ. Που ήταν όντως το τελευταίο.
Από το κείμενο της στα ΝΕΑ 5/11/16
