Φαντασίωση και Ιστορία. Του Νίκου Λακόπουλου

Τέσσερα-πέντε από τα σημερινά κόμματα αγωνίστηκαν να μπούνε στην Βουλή και δεν τα κατάφεραν. Τα δυο μεγαλύτερα δεν θα είναι ίδια την επόμενη των εκλογών. Πολλά κόμματα μαζί δεκάδες βουλευτές, υπουργούς, “παραθυράκηδες’ θα εξαφανισθούν. Το ενδιαφέρον δεν είναι αυτό έγινε στις εκλογές, αλλά αυτό που θα γίνει μετά τις εκλογές, καθώς μπαίνουμε σε μια “νέα”εποχή, αλλά τι σκατά εποχή θα είναι αυτή;

Δεν θα είναι η εποχή του ΣΥΡΙΖΑ, -αφού κι αυτό το “θόλωμᔨείναι μεταβατικό. Δεν είναι ένα κόμμα κομμουνιστικό, ούτε σοσιαλδημοκρατικό, αλλά φαντασιώνεται πως είναι “αριστερό” σε μια εποχή που δεν γνωρίζουμε τι είναι Αριστερά. Είναι ένα μικρομέγαλο που φοράει τα ρούχα του παππού και πάει στον Πάπα να κάνει τις αγορές να …χορεύουν πεντοζάλη και να αλλάξει όοοολη την Ευρώπη. (Ρισκάρω την πρόβλεψη πως θα πάμε σε νέες εκλογές γύρω τον Ιούνιο, όπου ο Αλέξης Τσίπρας θα επιχειρήσει να ανεβάσει κι άλλο το ποσοστό του, απαλασσόμενος από το βαρίδι της κυβέρνησης με τον Πάνο Καμμένο).

Θα είναι η εποχή μετά τον ΣΥΡΙΖΑ, τη “Ν.Δ”, το ΠΑΣΟΚ κλπ. κλπ. αφού σχεδόν όλα τα κόμματα είναι ληγμένα. Στην κάλπη μας περίμεναν πολλοί σκελετοί κομμάτων. Από την εποχή της Μεταπολίτευσης περνάμε στην εποχή της Μετάβασης, αλλά δεν ξέρουμε πόσους …αιώνες θα κρατήσει αυτή. Ξέρουμε μόνο πως πέρασαν εξήντα χρόνια για να μάθουν κάποιοι ότι πέθανε ο Στάλιν, αλλά δεν το πίστεψαν τελικά. Τον είδαν να κάθεται με το τσιμπούκι του στα έδρανα της ανανεωτικής αριστεράς και να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ.

Όλα, μα όλα τα κόμματα δεν έχουν αναφορές τόσο στο μέλλον αλλά στο παρελθόν. Δεν χρειάζεται και πολύ για να δεις κανείς πως έχουμε μια οπισθοδρομική Αριστερά. Κόμματα με σημαίες ευκαιρίες, ληγμένα ή μεταλλαγμένα που ζουν μέσα από φαντασιώσεις σαν κι αυτή που ζει ο νεοδεξιός Καπετάν Καμμένος καθώς πάει -όπως είπε- να τινάξει τον Γοργοπόταμο. Ή μια ιστορική ψευδαίσθηση σαν κι αυτή που βιώνει ο Τσίπρας που δεν θέλει να σκίσει τόσο τα μνημόνια όσο να πάρει το αίμα του πίσω, όπως είπε, να πάρει τη ρεβάνς για την Συμφωνία της Βάρκιζας.

Φυσικά όλοι ξέρουμε πως πρόκειται για τραγωδία, αλλά έχουμε πεισθεί -χάρη στην τηλεόραση- πως η πολιτική είναι ένα είδος σόου, ένα τσίρκο. Όλοι ξέρουμε πως τίποτα από όσα λέμε δεν τα εννοούμε. Και θα σκίσουμε και πέντε μνημόνια παραπάνω! Και θα πετάξουμε περιστέρια στα Θεοφάνεια. Και θα κάνουμε σοσιαλισμό με τα προγράμματα του ΕΣΠΑ. Και θα ντυθούμε Τσε στις εκλογές και Ζορρό τις Απόκριες.

Με ένα τρόπο αντίστοιχο με αυτόν που χειρίστηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου τα συνθήματα “Έξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ”, πιθανόν και με ένα δημοψήφισμα για μια αξιοπρεπή νέα συμφωνία ο Αλέξης Τσίπρας θα πετύχει μια ισοπαλία με μια επιμήκυνση του χρέους και θάχει καταφέρει να ξαναδώσει στην Ελλάδα τη χαμένη περηφάνεια της. Η “Αριστερά στην εξουσία” επαναφέρει το ερώτημα τι είναι, ποιός είναι, που είναι και ποιά είναι η Αριστερά.

 Ο στείρος πολιτικός λόγος και τα κλεμμένα σποτάκια ή συνθήματα δείχνουν πως μέσα σ΄αυτό το σκηνικό με μεταχειρισμένες ατάκες δεν υπάρχει τίποτα μα τίποτα πραγματικά νέο. Νέα κόμματα με παλιές ιδέες νέα πρόσωπα με γέρικα λόγια. Λες και μιλάει ο Πλαστήρας, ο Παπάγος, ο Μεταξάς ο Ανδρέας Παπανδρέου κι ο Μπελογιάννης. Κι όπου νάναι έρχεται η Βάρκιζα, το Πολυτεχνείο, η Αλλαγή λες και ζούμε ένα φαινόμενο “ντεζαβού”. Ή λες και π α ί ζ ο υ μ ε Ι σ το ρ ί α. Κανένα κόμμα δεν σκοπεύει στο μέλλον κι όλοι μιλούνε για ένα είδος δικαίωσης, τιμωρίας, εκδίκησης, επιστροφής! Κανένα κόμμα δεν ζει στο παρόν. Δεν έχει καν την αίσθηση του τόπου και του χρόνου, όπως εκείνος ο πολιτικός αρχηγός που εμφανίστηκε με την περικεφαλαία του Κολοκοτρώνη.

Ας ελπίσουμε τουλάχιστο πως αυτή τη φορά θα καταφέρουμε να διορθώσουμε το παρελθόν και δεν θα πάμε -όπως λέει κι ο Τσίπρας- σε μια “νέα Βάρκιζα”. Θα καταφέρουμε να ζήσουμε στο παρόν χωρίς φαντασιώσεις. Και θα σχεδιάσουμε το μέλλον αντί να φαντασιωνόμαστε το παρελθόν.