ΦΙΔΙΑ ΚΑΙ ΓΑΛΑ παραδοξογράφημα του Κωνσταντίνου Μπούρα για το enallaktikos.gr
Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Λοιπόν, έχω ακούσει πολλά κι απίθανα, έχω δει πολλά, αλλά αυτό με ξεπερνάει: διήγηση από γνωστή γκαλερίστα. Μία κοπέλλα δεκαοχτώ ετών σε ορεινό χωριό της Αργολίδας εμφάνισε πριν από πενήντα περίπου χρόνια πρήξιμο στην κοιλιά που δεν ήταν μήτε ανεμογκάστρι μήτε ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη αλλά η μαία γιαγιά της γλαφυρής αφηγήτριας διέγνωσε ότι είχε καταπιεί μωρό φιδιού μαζί με το νερό που ήπιε «ανάνταφλα» [όπως λέμε στην Πελοπόννησο] από στάμνα φυλαγμένη χωρίς το πώμα της σε σκιερό δέντρο, έξω από το πηγάδι… και το ερπετό μεγάλωνε στην κοιλιά της κι έθρεφε δύο στόματα αντί για ένα η κακομοίρα η μάννα της κι η ταλαίπωρη ασθενής είχε αλαλιάσει, πέρα που είχε αγριευτεί και δεν πλησίαζε άνθρωπο, άσε που δεν την πλησίαζε και άνθρωπος κανείς… Πού να την φιλήσεις τώρα; Όχι, πές μου! Να βγει το φίδι και να σου κάνει… σκηνές ζηλοτυπίας ως ανταγωνιστής; Και καλά με τους ανθρώπους, αλλά με το φίδι όμως πώς να τα βάλεις; Εεεε;;;;
Η δαιμονία γραία όμως σκαρφίστηκε κάτι μακιαβελικόν: θα δελέαζαν το φίδι να εξέλθει με τη μυρωδιά βρασμένου κατσικίσου γάλατος. Μπορεί να ήταν αιγοπρόβειου… Ποιος ξέρει; Αυτή η λεπτομέρεια μού διαφεύγει…
Κρέμασαν λοιπόν την κοπέλα ανάποδα από την ιεράν δρυν, την κατάφορτον βελανιδιάν, υπό τον ίσκιον της οποίας είχαν αφήσει ξεσπέκαστη την μοιραία υδρίαν… Έστησαν από κάτω το μεγάλο λεβέτι, εκείνο που έφτιαχναν σαπούνια με τα τηγανόλαδα κι αλισίβα από το τζάκι, έριξαν όσα ξινισμένα γάλατα τούς είχαν απομείνει κι άρχισαν να τα ανακατεύουν με τη μεγάλη ξύλινη πανιάρα [για να τηρούν και μίαν απόστασιν ασφαλείας]… ανακάτευον το λοιπόν με τη μεγάλη ξύλινη πανιάρα και περίμεναν… Μα η ώρα περνούσε χωρίς η ταλαίπωρος νεαρά κόρη της παντρειάς να απαλλάσσεται του βασάνου της… πλην όμως άλλα φίδια κι ερπετά έπεφταν υπνωτισμένα από του ιερού δέντρου στο κοχλάζον γάλα κι εζεματίζοντο, προλάβαιναν όμως να γευτούν την ηδονήν της αμαρτίας πριν καούν για πάντα στα καζάνια της επίγειας Κόλασης, κυριολεκτικά! Και η φωτιά εκόρωνε και ο καπνός απεμάκρυνε τα άγριας μέλισσας που είχαν στήσει την αυτοσχέδιαν κυψέλην τους ψηλά εκεί, στο πλέον απόμακρο φύλλωμα, ότε η νέα βασίλισσα εξεδίωξεν την παλαιάν εκ της κυψέλης… κι εκείνη – κυρία ούσα και αφέντρα πεπειραμένη – αποφεύγοντας την εμφυλίαν σύρραξιν με την κόρη της (ή μήπως ανιψιάν της;) απεφάσισε σωφρώνως να αποδημήσει χτίζοντας την δικιά της απόκρημνον αποικίαν…
Οι κακομοίρες οι νεκταρορουφήχτρες απεχώρησαν εκτάκτως από της κλίνης τους, με το που είχε πάρει να δύει ο ήλιος κι επήρχετο το σούρουπον… ο καπνός ήτο πολύς κι ετύφλωνεν τόσον την κόρη την πολύπαθον όσον και τους αυτοσχεδίους εξορκιστάς και μάγους, έως του ….φλουπ… το φίδι εξέφυγεν εξ του ολάνοικτο (υπό της φρίκης) στόματός της κι έπεσεν με έναν τεράστιον παφλασμόν εις το κοχλάζον υγρόν μέσα στο πυρωμένο λεβέτι που ήταν έτοιμον τώρα να λιώσει και το μέταλλόν του το ίδιον… Μεγάλην κραυγήν εξέβαλεν η κόρη, από την οποίαν κραυγήν εφρικίασεν ακόμη κι η νεογέννητη γαϊδούρα… οι δε παριστάμενοι όλοι έτρεξαν βιαίως μακριά, φοβούμενοι βεβαίως πως ο κατηραμένος όφις θα εξήρχετο χορτάτος από τα τόσα γάλακτα και θα τους εκυνηγούσε μέχρι να τους καταπιεί ολόκληρους… τόσος μεγάλος τούς εφαίνετο… Ποίος έλυσε την κόρην-Ανδρομέδαν από τα δεσμά της, ποιος σκότωσε το φιδάκι, ποιος την κατέβασεν εκ του δένδρου δεν ηδύνατο να μας είπει μετά ιστορικής ακριβής η φιλενάς παραμυθού μας… κι εμείς απολαύσαμε τόσον πολύ την ιστοριούλα της – ψευδήν ή αληθήν; Τι σημασία έχει πια αυτό στις μέρες μας; – …την απολαύσαμε τόσο πολύ αυτή την ιστορία που φάγαμε ολόκληρη την ομελέτα με σύγκλινο Μάνης, μαζί με τα λουκάνικα, τις καπνισμένες πορτοκαλόφλουδες και το χοιρινό που κολυμπούσε μέσα στο λίπος μετά καρυκευμάτων πολλών… Τόσον πολύ ετρομάξαμεν!!! «Μα πώς ζούσαν το λοιπόν εκείνοι οι άνθρωποι οι παλαιοί;», όπως ανηρωτάτο ρητορικώς η εκατοντούτις γραία, η μήτηρ της μητρός μου, της κακοπαθημένης που «ητύχησεν εις τον γάμον της»… αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Μία κάθε φορά, μη σάς βαρύνω και μού …λιποτακτήσετε! Αναγνννώώώώσσστττεεεςςς μμμμουυυυυυυυ!!!!!!!!!!!!
Κωνσταντίνος Μπούρας
