23.5 C
Athens
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024
ΑρχικήΕΛΛΑΔΑΦίλιππας Κυρίτσης : Ποιος ήταν ο Μιχάλης Πρωτοψάλτης που γνώρισα

Φίλιππας Κυρίτσης : Ποιος ήταν ο Μιχάλης Πρωτοψάλτης που γνώρισα

Με τον Μιχάλη, που στους αναρχικούς της δεκαετίας του ’70 ήταν γνωστός σαν Κόκκορας, γνωριζόμασταν από το 1977 που δικάστηκε για την συμμετοχή του στην «Επιτροπή ενάντια στην επιστημονική καταπίεση».

Ο Μιχάλης ο Πρωτοψάλτης, που αργότερα του κόλλησαν το παρατσούκλι Κόκκορας, λόγω του ότι έβγαλε το αναρχικό περιοδικό “Ο Κόκκορας που λαλεί στο σκοτάδι’, ο Γιώργος ο Λέτσιος, μαζί με την Σοφία Αργυρίου, τον Νίκο Μπαϊκούση, με το παρατσούκλι Βαρώνος, , τον Σάκη Παπαδόπουλο, με το παρατσούκλι Καρχαρίας, που αργότερα έγινε φωτορεπόρτερ, έναν άλλο με το παρατσούκλι Μαρκήσιος, έναν Μάριο και τον Αντωνάκη τον Γκιών, καταδικάστηκε στα τέλη ’76, αρχές ’77 σε έντεκα μήνες φυλακή, γιατί στο μπαλκόνι των γραφείων της “Επιτροπής ενάντια στην επιστημονική καταπίεση” υπήρχε το πανώ “ΚΑΤΩ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ’.

Φίλιππας Κυρίτσης : Ποιος ήταν ο Μιχάλης Πρωτοψάλτης που γνώρισα

Η Επιτροπή στεγαζόταν στο δικηγορικό γραφείο του δικηγόρου Γιώργου Νταλιάνη, ο οποίος έχει μεταφράσει, μεταξύ άλλων, και το βιβλίο “Φεντεραλισμός, Σοσιαλισμός, Αντιθεολογισμός” του Μιχαήλ Μπακούνιν, εκδόσεις “Ελεύθερος Τύπος’και έχει γράψει, μεταξύ άλλων, το βιβλίο “Το Σύμπαν της Ιεραρχίας’. Αυτό το σύμπαν τον κατάπιε και βρισκόταν κλεισμένος εδώ και πολλά χρόνια στο Δημόσιο Ψυχιατρείο, υφιστάμενος στο πετσί του την επιστημονική καταπίεση.

Η δίκη που είχε γίνει τότε υπήρξε αρκετά επεισοδιακή, γιατί στην πρόκληση των δικαστών να κάνουν πως δεν ξέρουν τίποτα για τους αναρχικούς, απάντησε ο ιδιαίτερα γνωστός στην εποχή του αναρχικός εκδότης και αγωνιστής Χρήστος Κωνσταντινίδης, με το να πεταχτεί μέσα από το ακροατήριο και να τους πει ότι δεν τους αναγνωρίζει και ότι δεν έχουν κανένα δικαίωμα να δικάζουν εμάς τους αναρχικούς. Η έκρηξη της αγανάκτησης του Χρήστου έκανε τους δικαστές να διατάξουν την κράτησή του και αυτό με την σειρά του έκανε τον Γιώργο το Φρήκ να πάθει επιληπτική κρίση και να πέσει στο πάτωμα και να χτυπιέται. Η δίκη διακόπηκε και όταν, τελικά, συνεχίστηκε κατέληξε, γύρω στις 4 η ώρα το πρωί, σε καταδίκη των 8 κατηγορουμένων σε 11 μήνες φυλακή με ανασταλτικό αποτέλεσμα της έφεσης. Στο Εφετείο, μετά κάποιους μήνες, αθωώθηκαν.

Το 1977 είχε επίσης καταδικαστεί και για το περιοδικό του, επειδή είχε οδηγίες κατασκευής βόμβας μολότοφ, αλλά δεν μπήκε στην φυλακή. Μπήκε όμως τον Οκτώβρη του 1977, σαν ηθικός αυτουργός μαζί με άλλους εκδότες επαναστατικών εντύπων και τον Νικόλα Άσιμο, για τα επεισόδια που γίνανε στην Αθήνα από αναρχικούς σαν διαμαρτυρία για την δολοφονία των ανταρτών πόλης Αντρέα Μπάαντερ, Γκούντρουν Έσλιν και Γιαν Καρλ Ράσπε, μέσα στα κελιά τους στις φυλακές Σταμχάιμ στη Γερμανία.

Μετά από ένα-ενάμιση μήνα βγήκε, όπως και οι άλλοι και τα επόμενα χρόνια έβγαλε και δεύτερο και τρίτο τεύχος του περιοδικού του «Ο Κόκκορας που λαλεί στο σκοτάδι». Εκείνη την εποχή (τέλος της δεκαετίας του 1970) πρωταγωνίστησε στους αγώνες συμπαράστασης σε εμένα και την Σοφία Κυρίτση, που το 1978 μας καταδίκασαν σε 9 και 5 χρόνια φυλακή αντίστοιχα, για κατασκευή, κατοχή και απόκρυψη 8 βομβών μολότοφ. Στο περιοδικό του υπήρχε εκτεταμένο αφιέρωμα στους αγώνες που γινόταν τότε για συμπαράστασή μας.

Μπορεί μετά την αποφυλάκιση της Σοφίας κι εμένα, το 1981, να μην συνεργαστήκαμε πολιτικά, όμως διατηρήσαμε κάποιες φιλικές σχέσεις και ο Σεπτέμβρης του 1984 μας βρήκε στην Διεθνή Συνάντηση των Αναρχικών που έγινε στην Βενετία, με παρουσία πολλών γνωστών αναρχικών της εποχής, όπως ο Μάρρεϋ Μπούκτσιν, ο Στιούαρτ Κρίστι, ο Άλμπερτ Μέλτζερ, ο Αλφρέντο Μπονάνο κ.ά. Στην συνάντηση αυτή είχε έρθει και η γνωστή αγωνίστρια για τα δικαιώματα των τραβεστί Πάολα, εκδότρια τότε του περίφημου περιοδικού για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων «Το Κράξιμο». που πριν λίγες μέρες (Μάης 2014) βρέθηκε κι αυτή στο νοσοκομείο μετά από ένα σοβαρό καρδιακό επεισόδιο, που την έκανε να χρειαστεί εγχείρηση.

Ο Μιχάλης, από το 2000, διακινούσε και τα δικά μου βιβλία και είχε και το θάρρος να εκδώσει και το βιβλίο του άλλου, χαμένου πια κι αυτού, κοινού μας γνωστού και συναγωνιστή, του Γιάννη Μπουκετσίδη (πέθανε το 2005). Εξέδωσε επίσης βιβλίο για την κοινή μας φίλη Κατερίνα Γώγου και επανέκδωσε το βιβλίο του Νικόλα Άσιμου που αυτοκτόνησε το 1988. Τα τελευταία χρόνια, πέρα από τις τυχαίες μας συναντήσεις σε στέκια του χώρου ή στις εκδηλώσεις που διοργάνωνε, βρισκόμασταν πάντα στις εκθέσεις βιβλίου και στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ, όπως και στα φεστιβάλ του Σύριζα, όπου κι εγώ διακινούσα το υλικό της δικής μου αντιεθνικιστικής συλλογικότητας. Στο τελευταίο αντιρατσιστικό φεστιβάλ που έγινε πέρυσι στον Κολωνό, οι πάγκοι μας βρέθηκαν δίπλα-δίπλα και δίπλα μας εμφανίστηκε και ένας νέος σύντροφος που διακινούσε τα βιβλία της «Διεθνούς Βιβλιοθήκης», της πρώτης εκδοτικής και οργανωτικής πρωτοβουλίας των αναρχικών στην Ελλάδα, μετά τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο (ιδρύθηκε το 1971).

Τελευταία φορά πριν 2 μήνες, μιλήσαμε αρκετά στο ευτοπικό στέκι στον Κεραμεικό, για τα εκλογικά σχέδια του, μια που ποτέ δεν εγκατέλειψε την ιδέα ότι αν οι αναρχικοί ψηφίζανε, θα αναδεικνυόντουσαν σε ισχυρή πολιτική δύναμη. Δεν έβλεπε ασυμβατότητα μεταξύ αναρχισμού και εκλογών.

Τώρα στις εκθέσεις βιβλίου και στα αντιρατσιστικά φεστιβάλ, όσοι από τους παλιούς αναρχικούς της δεκαετίας του ’70 ή και του ’80, που έβγαζε τα Άνθη του Κακού, ψάχνουν για τον γνώριμο και οικείο σε όλους εμάς πάγκο του, Κόκκορα ή Μιχάλη, αν προτιμάτε, δεν θα τον βρίσκουν. Και αμφιβάλλω αν βρεθεί κάποιος να τον αντικαταστήσει στην διακίνηση αναρχικού και αντιεξουσιαστικού εντύπου, γιατί τέτοια έντυπα δεν είναι «ανταγωνιστικά» από εμπορική άποψη. Οι αντιεξουσιαστές έχουν μάθει να μην πληρώνουν για αντιεξουσιαστικά έντυπα. Και αν στις εκθέσεις βιβλίου μπορεί να τύχη να βρούμε τον άλλο ιδεολόγο αναρχικό εκδότη, τον Γιώργο, που διευθύνει τις εκδόσεις «Ελεύθερος Τύπος», στα αντιεξουσιαστικά, στα αντιρατσιστικά και στα φεστιβάλ της αριστεράς, μάλλον δεν θα ξαναβρεθεί πάγκος με βιβλία για αντιεξουσιαστές-αναρχικούς, όπως το βιβλίο του Νικόλα Άσιμου, το βιβλίο του Γιάννη Μπουκετσίδη, το βιβλίο για την Κατερίνα Γώγου και άλλα λιγότερα γνωστά, σαν τα δικά μου…

Η αλήθεια είναι ότι σε μας που ελπίζουμε ακόμα στο κοινό των φεστιβάλ, ο Μιχάλης θα λείψει αφάνταστα.

Πηγή: https://athens.indymedia.org/

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ
Captcha verification failed!
Η βαθμολογία χρήστη captcha απέτυχε. Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας!
echo ‘’ ;