ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ | Αλαζονεία. Του Θεοδόση Πελεγρίνη

Θεοδόσης Ν. Πελεγρίνης

ΑΛΑΖΟΝΕΙΑ 

Και τα ελαττώματα, ενίοτε, μετατρέπονται σε προτερήματα. Το αλαζονικώς φέρεσθαι, ελάττωμα ικανό να επιφέρει την καταστροφή τόσο στον φορέα του όσο και στους άλλους γύρω του, ενδέχεται να αποβεί τρόπος ανάδειξης εκλεπτυσμένου ύφους ή ασφαλές δίχτυ προστασίας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όπως συνέβη στην περίπτωση του Ρωμαίου στρατηγού του 1ου π.Χ. αιώνα Λεύκολλου –γνωστού ευρέως ως Λούκουλλου.

Ο Λεύκολλος, λοιπόν, πέραν της απόκτησης της εγκύκλιας μόρφωσης που υπηρετεί την αρετή, ήταν εγκρατής χειριστής της λατινικής και της ελληνικής γλώσσας –σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, ώστε, όταν του ζήτησαν να γράψει την ιστορία του Μαρσικού Πολέμου πρότεινε, με χαρακτηριστική αλαζονεία, για την γλώσσα που θα μεταχειριζότανε να ρίξουν κλήρο, και ό, τι έβγαζε η κλήρωση. Πόσο πιο άχαρες, αλήθεια, θα ήταν αν, αντί της αλαζονικής αντίδρασής του, επέλεγε  μόνος του ή άφηνε τους άλλους να του υποδείξουν την γλώσσα για την συγκεκριμένη συγγραφή! 

Ο Λούκουλλος διεξήγαγε επιτυχώς πολέμους σε απομακρυσμένους τόπους της Μικράς Ασίας και της ευρύτερης περιοχής συντρίβοντας τους στρατούς των βασιλέων  Μιθριδάτη ΣΤ΄ Διονύσου Ευπάτωρος και Τιγράνη. Αν δεν κατάφερε, τελικά, να συλλάβει τους δυο βασιλείς, ήταν γιατί ανακλήθηκε στην Ρώμη, προκειμένου, ύστερα από συκοφαντίες σε βάρος του, να τον αντικαταστήσει ο Πομπήιος, ο πολιτικός του αντίπαλος, ο οποίος, πηγαίνοντας στην Ασία, βρήκε τους δυο βασιλείς, κατανικημένους και εξασθενημένους από τον Λεύκολλο, ανίκανους να προβάλλουν αντίσταση. Ο Μιθριδάτης έβαλε ο ίδιος τέλος στην ζωή του. Ο Τιγράνης παραδόθηκε αυτοβούλως.    

Και ο Λεύκολλος; Κατανοώντας ότι στα δημόσια πρόσωπα, όπως στους αθλητές, έρχεται κάποτε η ώρα που πρέπει να αποσυρθούν οικειοθελώς, προκειμένου, αποχωρώντας, να μην υποστούν την ταπείνωση, αποφάσισε να απομακρυνθεί από τον δημόσιο βίο. Με τα λάφυρα από τις εκστρατείες του έκτισε πολυτελέστατες επαύλεις με κήπους λαμπρούς, όπου καλούσε φίλους και γνωστούς να χρησιμοποιούν τις πλούσιες βιβλιοθήκες του και να διεξάγουν φιλοσοφικές συζητήσεις απολαμβάνοντας, παράλληλα, τα δαπανηρά –γνωστά, ως σήμερα, λουκούλεια– γεύματα που ετοίμαζαν οι υπηρέτες του. Πήγαινε στην αγορά, αν ήθελε να συναντήσει φίλους, και στην σύγκλητο, προκειμένου να κρίνει τις δράσεις του Πομπηίου –πάντα για το καλό της Ρώμης, κι όχι για το δικό του όφελος. Τον Πομπήιο φρόντισε να τον απαξιώσει με τον αλαζονικό τρόπο που είχε αναπτύξει σαν δίχτυ προστασίας της αξιοπρέπειάς του. Όταν κάποτε, τον επισκέφθηκε σε κάποια από τις θερινές επαύλεις του και απόρησε πώς ήταν δυνατόν να ζει εκεί τον χειμώνα, του απάντησε: σου φαίνομαι, καημένε Πομπήιε, να έχω λιγότερο μυαλό από τους γερανούς και τους πελαργούς, ώστε να μην αλλάζω τα σπίτια μου ανάλογα με τις εποχές;