ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ | Η εκδίκηση των επιλογών μας. Του Θεοδόση Πελεγρίνη

Ο υφυπουργός Παιδείας και τέως Πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόσης Πελεγρίνης αρθρογραφεί αποκλειστικά για το enallaktikos.gr

Θεοδόσης Ν. Πελεγρίνης

Η ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΛΟΓΩΝ ΜΑΣ

Δεν ήταν οι συγκυρίες που στέρησαν, το 63 π.Χ., από τον ονειροπόλο και αδίστακτο Μιθριδάτη τον αξιοπρεπή θάνατο που θα επιθυμούσε. Όσο κι αν ο δρόμος της εξόδου μας από την ζωή υπαγορεύεται από τις συγκυρίες της ζωής, δεν αποκλείεται, εντούτοις, να είναι, ενίοτε τουλάχιστον,  οι επιλογές μας εκείνες που καθορίζουν το τέλος μας. 

Ο Μιθριδάτης ΣΤ΄ Ευπάτωρ Διόνυσος μπορεί, όταν πέθανε ο πατέρας του, βασιλιάς του Πόντου, να εγκατέλειψε τα ανάκτορα, για να γλυτώσει από την μητέρα του, που ήθελε να κρατήσει την εξουσία μαζί με τον ανήλικο αδελφό του, αλλά επέστρεψε ύστερα από 7 χρόνια, για να καταλάβει τον θρόνο διατάζοντας να φυλακίσουν την μάνα του και να σκοτώσουν τον αδελφό του. Το βασίλειο του Πόντου, ωστόσο, δεν του ήταν αρκετό. Ονειρευόταν να δημιουργήσει την δική του αυτοκρατορία ενάντια στον επεκτατισμό των Ρωμαίων στην Ανατολή, με τους οποίους διεξήγαγε μακροχρόνους πολέμους, τους καλούμενους Μιθριδατικούς Πολέμους, που το  τέλος τους σφραγίζεται όταν ο Πομπήιος, ο διοικητής των ρωμαϊκών στρατευμάτων, επικρατεί στην μάχη εναντίον του  κοντά στον Ευφράτη, οπότε και του ζητάει να παραδοθεί άνευ όρων, πράγμα που όχι μόνο αρνείται, αλλά, διαφεύγοντας με τις αποδεκατισμένες δυνάμεις του, σχεδιάζει να εκστρατεύσει με τους Σκύθες και άλλους γειτονικούς λαούς  κατά της Ρώμης. Το μεγαλεπήβολο σχέδιο του δεν εκπληρώθηκε, καθώς ο γιός του Φαρνάκης Β΄ τον καθαιρεί ανακηρύσσοντας στην θέση του βασιλιά τον εαυτό του. Μη έχοντας πλέον διέξοδο διαφυγής και προκειμένου να αποφύγει την ατιμωτική παράδοση, την δική του και των οικείων του, διατάσσει τις γυναίκες και τα παιδιά του που τον συνόδευαν να βάλουν τέλος στην ζωή τους με δηλητήριο, για να επιχειρήσει  ακολούθως κι ο ίδιος όμοια να αυτοκτονήσει δίχως, όμως, να τα καταφέρει –πέφτοντας, λες, έτσι θύμα μιας παλιάς επιλογής του. 

Κι αυτό, γιατί, αν στα βουνά και τα δάση όπου κατέφυγε μετά τον θάνατο του πατέρα του, πέρα από την σκληραγώγηση του σώματός του για να αντέχει στις ταλαιπωρίες που μοιραία θα συνόδευαν το όνειρό του να γίνει ο αυτοκράτορας της Ανατολής, δεν είχε επιλέξει επίσης, να τροφοδοτεί με ολοένα και πιο ισχυρές δόσεις δηλητηρίου τον οργανισμό του προκειμένου να καταστεί απρόσβλητος σε κάθε απόπειρα δηλητηρίασής του, θα είχε εξασφαλίσει  το αξιοπρεπές τέλος που επιθυμούσε. Εκείνο που του απέμενε πια ήταν να παρακαλέσει έναν στρατιώτη του να τον τελειώσει με το ξίφος του. Ήταν, ίσως, η δεύτερη, ύστερα από την αυτοκτονία, καλύτερη επιλογή γι’ αυτόν. Το χειρότερο θα ήταν, άβουλος, να πέσει στα χέρια των αντιπάλων του να υποστεί τους εξευτελισμούς του αιχμαλώτου.