ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ | Κομήτες. Του Θεοδόση Πελεγρίνη
Ο τέως υφυπουργός Παιδείας και τέως Πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόσης Πελεγρίνης αρθρογραφεί αποκλειστικά για το enallaktikos.gr
Δόθηκε ψυχή τε και σώματι στην ελληνική επανάσταση του 1821, υπέρ της οποίας ξόδεψε ολόκληρη την περιουσία της. Κατέληξε, φτωχή και λησμονημένη, στην Μύκονο. Πέθανε στην Πάρο. Ουδείς γνωρίζει πού βρίσκονται τα λείψανά της –της μόνης ελληνίδας που τιμήθηκε με το αξίωμα του επίτιμου αρχιστρατήγου. Έτσι είναι τα πρόσωπα αυτά –τα χαρισματικά: σαν τους κομήτες, που λάμπουν όσο κινούνται στο στερέωμα ως την άκρη του ορίζοντα, οπότε και χάνονται ολοσχερώς.
Πολλά έχουν γραφεί για την αρχοντοπούλα του Αιγαίου –που γεννήθηκε στην Τεργέστη, όπου ο πατέρας της ασχολήθηκε με το εμπόριο, και αυτή, με την έναρξη της Επανάστασης, κατέβηκε στην Ελλάδα, και εξόπλισε με έξοδά της πλοία για να καταδιώξουν τους πειρατές που λυμαίνονταν τις Κυκλάδες, και αργότερα πολέμησε σε άλλα μέρη της υπόδουλης Ελλάδας εναντίον των Οθωμανών, και έκανε έκκληση ανοιχτή στις γυναίκες της Γαλλίας για συμπαράσταση στον ελληνικό πληθυσμό που υπέφερε υπό τον τουρκικό ζυγό, και μέσα στην φωτιά του πολέμου ερωτεύθηκε σφοδρά τον αρχιστράτηγο των Ελλήνων επαναστατών Δημήτριο Υψηλάντη, από βασιλική γενιά.
Τι προκάλεσε μιαν όμορφη, όπως αυτή, γυναίκα να ερωτευθεί εκείνον τον πρόωρα γερασμένο, κοντό, ασθενικόμορφο, με αστεία φωνή πρίγκιπα; Ο έρωτας είναι τυφλός –έτσι δεν λένε; Άλλοι, πάλι, ισχυρίστηκαν ότι πίσω από τον έρωτά της κρυβόταν η ιδιοτέλεια, πως ο στόχος της ήταν να παντρευτεί τον πρίγκιπα και να γίνει, έτσι, βασίλισσα, και βάλθηκαν, με μηχανορραφίες, να διαλύσουν τον έρωτά της για να κτυπήσουν δήθεν την υστεροβουλία της, αλλά στην πραγματικότητα γιατί την έβλεπαν σαν αντίπαλο στα σχέδιά τους να πάρουν στα χέρια τους αυτοί την εξουσία στην χώρα. Κανένας δεν μπορεί να ξέρει τι συμβαίνει στην άβυσσο της ψυχής του ανθρώπου, αν ο πόθος για την εξουσία ήταν εκείνος που την έσπρωχνε να μεταχειριστεί τον έρωτά της σαν μέσο να γίνει βασίλισσα.
Το βέβαιον είναι ότι ουδείς από την επίσημη πολιτεία έστερξε όχι να την δικαιώσει, αλλά να την παρηγορήσει –να την ακούσει, έστω. Λες και το πρόσωπο που είχε τιμηθεί με το ανώτατο αξίωμα για τους αγώνες του υπέρ της πατρίδας ήταν άλλο από εκείνο που εκλιπαρούσε για αναγνώριση του προσωπικού δράματός του.
Στην ζωή στάθηκε άτυχη –όχι στον θάνατο. Τι αξία θα είχε ένα τοσοδά κομματάκι γης με την επιγραφή επάνω «Μαντώ Μαυρογένους 1796 – 1848» να δηλώνει ότι εκεί από κάτω είναι χωμένα τα κόκκαλά της. Ενώ έτσι; Με χαμένα τα λείψανά της; Μπορείς να την φαντάζεσαι σαν έναν λαμπρό κομήτη που πέρασε πάνω από την γη και διαλύθηκε χωρίς να μας αφήσει τίποτα πίσω της παρεκτός την μνήμη της εικόνας μιας λάμψης.
