ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ | Παραχαράκτες, λιποτάκτες αμαρτιών. Του Θεοδόση Πελεγρίνη
Ο τέως υφυπουργός Παιδείας και τέως Πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόσης Πελεγρίνης αρθρογραφεί αποκλειστικά για το enallaktikos.gr
Όσα ανδραγαθήματα κι αν κάνεις για να ξεπλύνεις τις αμαρτίες σου, αυτές θα παραμένουν καταχωρισμένες στο βιβλίο της ζωής σου. Αν, μάλιστα, συμβαίνει να διακατέχεσαι και από κάποια ευαισθησία, οι ενοχές σου πάντοτε θα τις ανακαλούν μπροστά σου. Το χειρότερο είναι, πανικόβλητος, να πας να κρυφτείς ή να προσπαθήσεις να τις ξεπεράσεις με άλλες επιλήψιμες πράξεις, όπως έκανε ο βασιλιάς των Σπαρτιατών Πλειστοάναξ, οποίος, αντί, όταν καταδικάστηκε, το 444 π.Χ., για δωροληψία να αναλάβει την ευθύνη να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της επονείδιστης πράξης του, κατέφυγε στο όρος Λύκαιο, όπου παρέμεινε περίπου 18 χρόνια. Κοίταξε, μάλιστα, η μισή κατοικία του να είναι μέσα στον ναό του Δία που υπήρχε εκεί έτσι, ώστε να μην μπορεί, ως ικέτη, να τον συλλάβει κανείς.
Καθώς, όμως, η φαυλότητα μοιάζει με την γάγγραινα, που δεν περιορίζεται στο αρχικό σημείο της μόλυνσης, ο Πλειστοάναξ μετά την δωροληψία διολίσθησε στην πλεονεξία, ένα από τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα. Δεν αρκέστηκε να γλυτώσει την ζωή του, αλλά θέλησε, επιπλέον, να ανακαταλάβει τον θρόνο. Κανόνισε να δωροδοκηθεί η Πυθία, ώστε το Μαντείο των Δελφών να βγάλει χρησμό που να υποδεικνύει στους Σπαρτιάτες να τον φωνάξουν πίσω προκειμένου τα πράγματα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο να τους πάνε ευνοϊκά.
Οι Σπαρτιάτες, όσο κι αν, υπακούοντας στον χρησμό, τον ανακάλεσαν, δεν έπαψαν, εντούτοις, να τον θεωρούν ένοχο δωροδοκίας, με αποτέλεσμα ό, τι κακό συνέβαινε στο στρατό ή στην κοινωνία να το αποδίδουν στην ιεροσυλία του και όποιο επίτευγμα κι αν πετύχαινε να μην του το αναγνωρίζουν. Η Νικίειος ειρήνη, το 421 π.Χ., μεταξύ Σπαρτιατών και Αθηναίων αποδόθηκε, όπως δηλώνει η ονομασία της, στον Νικία μάλλον, μολονότι κι αυτός ως ο κύριος εκπρόσωπος της Σπάρτης στις διαπραγματεύσεις συνέβαλε ουσιαστικά στην σύναψή της. Αλλά και αργότερα, το 418 π.Χ., παρόλο που, το 420 π.Χ., απελευθέρωσε τους Παρρασίους από τους Μαντινείς και κατεδάφισε στα σύνορα της Λακωνίας το φρούριο των τελευταίων αυτών, οι Σπαρτιάτες ανέθεσαν την εκστρατεία εναντίον των Ηλείων, των Μαντινείων και των Αργείων στον Άγι Β΄, και όχι σε αυτόν.
Ακόμα κι ο θάνατός του, που θα μπορούσε, αν είχε πέσει πολεμώντας ηρωικά σε κάποια μάχη, να είναι μια ευκαιρία να δοξαστεί, δεν τον βοήθησε να απαλύνει το αμαρτωλό παρελθόν του. Πέθανε από φυσικά αίτια διατηρώντας το αξίωμα του βασιλιά μεν, πλην όμως στιγματισμένος.
Οι αμαρτίες μας έχουν ταυτότητα. Αν προσπαθήσεις είτε να τις παραχαράξεις μπερδεύοντάς τες με άλλες επιλήψιμες ή ανεπίληπτες πράξεις σου, είτε να λιποτακτήσεις αφήνοντάς τες πίσω σου έωλες, ανώνυμες δήθεν, εσύ θα το πληρώσεις τελικά –ο παραχαράκτης, ο λιποτάκτης.
