ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ | Προδότες. Του Θεοδόση Πελεγρίνη
Ο τέως υφυπουργός Παιδείας και τέως Πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόσης Πελεγρίνης αρθρογραφεί αποκλειστικά για το enallaktikos.gr
Ας μην είμαστε απόλυτοι. Υπάρχουν προδότες και προδότες έτσι, ώστε να μην είναι απίθανο να ανακαλύψεις μεταξύ τους και ορισμένους κάθε άλλο παρά αξιοκαταφρόνητους –ικανούς, ενίοτε, μάλιστα, να βοηθήσουν το θύμα τους να σταθεί εις το ύψος των περιστάσεων. Την 1η Αυγούστου του 30 π.Χ., λοιπόν, ο Αντώνιος, ηττηθείς ολοσχερώς πλέον από τον Οκταβιανό, ζήτησε από τον Έρωτα, τον πιστό υπηρέτη του, να τηρήσει την υπόσχεση που του είχε δώσει –να τον σκοτώσει, αν χρειαστεί. Ο Έρως σήκωσε το ξίφος του, αλλά, αντί να εκτελέσει τον Αντώνιο, το βύθισε στο δικό του κορμί και αυτοκτόνησε. «Εύγε, Έρωτα», φώναξε ο Αντώνιος, «γιατί, μην έχοντας το σθένος να τηρήσεις την υπόσχεσή του, μου δίδαξες τι πρέπει να κάνω», και τρύπησε με το σπαθί την κοιλιά του, για να γλυτώσει τον εξευτελισμό που τον περίμενε αν έπεφτε στα χέρια του Οκταβιανού. Η τελευταία πράξη γενναιότητας του Αντωνίου, απότοκος της προδοσίας του υπηρέτη του!
Κατά κανόνα, βέβαια, ο προδότης παραμένει πρόσωπο επαίσχυντο, όπως ο άνδρας εκείνος, ο οποίος, αφού έλαβε ως αριστείο θώρακα χρυσό και κράνος –επειδή πολέμησε πιο γενναία από όλους τους στρατιώτες όταν ο Αντώνιος, πριν από την μάχη της 1ης Αυγούστου, έτρεψε σε φυγή τους ιππείς του Οκταβιανού–, το ίδιο κιόλας βράδυ αυτομόλησε στο αντίπαλο στρατόπεδο. Πιο αξιοκατάκριτος ακόμη ο παιδαγωγός του γιου του Αντωνίου Άντυλλου, που πρόδωσε τον μαθητή του στους εχθρούς του πατέρα του να τον εκτελέσουν. Την ώρα, μάλιστα, που οι στρατιώτες του έκοβαν το κεφάλι, ο Θεόδωρος, όπως λέγανε των αγνώστων λοιπών στοιχείων εν λόγω παιδαγωγό, απέσπασε από τον λαιμό του Άντυλλου έναν πολυτιμότατο λίθο, για να τον ράψει στην ζώνη του.
Μη συγχέομε, όμως, την προδοσία του μαθητή προς τον δάσκαλό του με την προδοσία του δασκάλου προς τον μαθητή του. Τότε και μόνο τότε έχει επιτύχει στην αποστολή του ο δάσκαλος, όταν ο μαθητής του, φεύγοντας από τα χέρια του, αυτόνομα πλέον, χωρίς την στήριξή του, επιλέγει τον δρόμο της ζωής του. Η προδοσία του προς τον δάσκαλό του είναι η απόδειξη της χειραφέτησής του. Προδίδοντας, όμως, ο δάσκαλος τον μαθητή του εκμεταλλεύεται την εμπιστοσύνη του τελευταίου αυτού προς το πρόσωπό του, για να διαπράξει εκ του ασφαλούς το ακραίο ανοσιούργημά του.
Η κοινωνία, στερούμενη της απαιτούμενης ευαισθησίας, τα βάζει όλα στο ίδιο τσουβάλι. Το χειρότερο δε; Δεν είναι λίγες οι φορές που αδιαφορεί για τους προδότες. Οι στρατιώτες μετά την εκτέλεση του Άντυλλου σταύρωσαν τον παιδαγωγό του για κλοπή, επειδή προσπάθησε να τους πάρει το λάφυρο –και όχι, βέβαια, για την προδοσία του.
