ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ | Προπέτεια. Του Θεοδόση Πελεγρίνη
Ο τέως υφυπουργός Παιδείας και τέως Πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόσης Πελεγρίνης αρθρογραφεί αποκλειστικά για το enallaktikos.gr
Το να είσαι προπετής, ίσως και να μην το θέλεις –να είναι το φυσικό σου. Φρόντισε, όμως, τότε, για την δική σου προστασία, να μη μιλάς με αυθάδεια και να μη συμπεριφέρεσαι αλαζονικά.
Ακόμα κι όταν αισθάνεσαι ισχυρός, απόφευγε να αντιδράς ευθύβολα και με θράσος. Ο Δίας, για να αντιμετωπίσει τους ερωτικούς του αντιπάλους, δεν μετερχόταν την θεϊκή του δύναμη, αλλά με πονηρό και έμμεσο τρόπο φρόντιζε να τους βγάζει από την μέση. Αντί, ας πούμε, να ρίξει έναν κεραυνό να τους κάψει, τους έβαζε στο μυαλό το σαράκι της ζήλειας ούτως, ώστε, παρασυρόμενοι από αυτήν, να οδηγηθούν μόνοι τους στην καταστροφή, χωρίς ο ίδιος, έτσι, να φαίνεται ότι είχε καμιά συμμετοχή στο κακό που τους βρήκε.
Άμα, μάλιστα, τύχει και βρεθείς απέναντι σε κάποιον ισχυρό, που σε προκαλεί με την αλαζονεία του, ένας λόγος ακόμη παραπάνω να αποφύγεις να τον αντιμετωπίσεις με το ίδιο νόμισμα. Σκέψου πώς, μιλώντας, να τον μπλέξεις έτσι, που να αναγκαστεί να αναγνωρίσει την υπεροχή σου. Με αυτόν τον τρόπο αντιμετώπισαν οι Κέλτες τον αγέρωχο Μέγα Αλέξανδρο.
Ο Μακεδόνας στρατηλάτης, πριν ξεκινήσει την εκστρατεία του στην Μικρά Ασία, φρόντισε να διασφαλίσει τα νώτα του υποτάσσοντας τις πόλεις στην κυρίως Ελλάδα και τις χώρες των βαρβαρικών φύλων προς βορράν της πατρίδας του ούτως, ώστε να μην επιτεθούν στην Μακεδονία επωφελούμενες από την απουσία του. Ενώ, λοιπόν, βρισκόταν στον βορρά διεξάγοντας τις επιχειρήσεις του, άλλους από τους λαούς εκεί τους υπέταξε πολεμώντας τους, κι άλλους τους προσεταιρίστηκε συνάπτοντας ειρήνη μαζί τους.
Μεταξύ των πρέσβεων των χωρών που τον επισκέφθηκαν, για να συνάψουν συμφωνία φιλίας μαζί του, ήταν και οι εκπρόσωποι των Κελτών, που ήταν άνθρωποι μεγαλόσωμοι και με μεγάλη ιδέα για τους εαυτούς των. Απευθυνόμενος στους Κέλτες, λοιπόν, ο Αλέξανδρος τους ρώτησε τι ήταν εκείνο που τους τρόμαζε περισσότερο, περιμένοντας να του πουν γι’ αυτόν, καθώς η φήμη του είχε φτάσει στην χώρα τους και ακόμη μακρύτερα. Οι Κέλτες, όμως, αιφνιδιάζοντάς τον, του απάντησαν πως εκείνο που τους απασχολούσε ήταν … μήπως πέσει πάνω τους ο ουρανός και τους πλακώσει –σαν να του έλεγαν ότι η παρουσία του τους ήταν αδιάφορη, ότι, δηλαδή, ούτε τον φοβόντουσαν ούτε προσδοκούσαν κάποιο όφελος από αυτόν. Ο Αλέξανδρος, βέβαια, δεν ήταν ανόητος να μην καταλάβει την αλαζονεία τους. Μάλιστα, όταν αποχώρησαν, το επισήμανε κιόλας –ότι οι Κέλτες ήταν αλαζόνες. Επειδή, όμως, απέφυγαν να του μιλήσουν με προπέτεια και θράσος, δεν είχε τίποτα να τους καταμαρτυρήσει. Όχι μόνο αναγκάστηκε να καταπιεί την αλαζονεία τους, αλλά και να τους κάνει φίλους και συμμάχους.
