ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ | Θυσία. Του Θεοδόση Πελεγρίνη
Ο υφυπουργός Παιδείας και τέως Πρύτανης του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών Θεοδόσης Πελεγρίνης αρθρογραφεί αποκλειστικά για το enallaktikos.gr
Υπάρχουν ευνούχοι, κατά την ρήση του Ευαγγελίου, οι οποίοι εκ κοιλίας μητρός εγεννήθησαν. Και υπάρχουν ευνούχοι που ευνουχίθησαν υπό των ανθρώπων. Και υπάρχουν ευνούχοι που ευνουχίθησαν μόνοι τους δια την βασιλείαν των ουρανών.
Ο δυνάμενος να προσχωρήσει, ας προχωρήσει! Οι ευνούχοι των οποίων η αναπηρία προκλήθηκε παρά την θέλησή τους από τους ανθρώπους ή από την φύση δεν είναι το ίδιο με τους ευνούχους που αποφασίζουν μόνοι τους να ακρωτηριασθούν χάριν της βασιλείας των ουρανών –όχι σαν προπετάσματος, προκειμένου πίσω από αυτό να διεκδικήσουν την εξουσία ή άλλα προσωπικά οφέλη, αλλά ως αποκλειστικού κινήτρου της απόφασής των.
Πόσοι ευνούχοι, αλήθεια, δεν εξασφάλισαν το μοναχικό σχήμα, τον επισκοπικό θώκο ή τον πατριαρχικό θρόνο εν ονόματι, μεταξύ άλλων, του εκούσιου ακρωτηριασμού των ως στοιχείου της αγνότητος, που πρέπει να διαθέτει ένα μέλος της εκκλησίας; Τι άηθες, όμως, να φαίνεσαι ότι υπερασπίζεσαι ανεπίληπτες, όπως η θυσία, αξίες, ενώ κατά βάθος ο στόχος σου είναι το προσωπικό όφελος! Το να θυσιάζεις ένα σημαντικό κομμάτι του εαυτού σου προς επίτευξη ενός, πέρα ιδιοτελών επιλογών, σκοπού είναι μεγαλειώδες.
Σαν σε πόσους, άραγε, καλλιτέχνες και ερευνητές δεν τους πρέπει ο θαυμασμός, που, μην υπολογίζοντες χλευασμούς, διώξεις, εκτοπισμούς ή και θανατώσεις ενίοτε, θυσιάζουν την ακεραιότητα της ζωής των υπέρ της τέχνης και της αλήθειας; Στην χορεία των ευγενών αυτών ανθρώπων περιλαμβάνονται, επίσης, οι ευνούχοι εκείνοι που θυσίασαν ένα κομμάτι του σώματός των, προκειμένου, συνεισφέροντας στην ανάπτυξη της μουσικής, να προσφέρουν στους ανθρώπους άδολη χαρά. Από τον 4ο αιώνα μ.Χ. διαπιστώθηκε ότι με την αφαίρεση των γεννητικών αδένων αυξάνεται όγκος των πνευμόνων.
Αυτό επέτρεπε στους ευνούχους να αποκτήσουν οι πνεύμονές των, ύστερα επίπονη άσκηση, τεράστια δύναμη και χωρητικότητα αέρα, οι οποίες τους εξασφάλιζαν εξαιρετικές φωνητικές ικανότητες. Καθώς, όμως, οι ευνούχοι, χάρη στην φωνητική ποικιλομορφία τους, ήταν περιζήτητοι στις χορωδίες και στις όπερες έναντι ανάλογης αμοιβής, κάθε άλλο παρά λίγοι ήταν εκείνοι που προέβαιναν στον ακρωτηριασμό των γεννητικών αδένων τους καθαρά για επαγγελματικούς λόγους.
Μπορεί, βέβαια, ο αποκρουστικός ακρωτηριασμός του σώματος να εξέπεσε σε μέσο βιοπορισμού και επαγγελματικής ανέλιξης, αλλά η θυσία του ευνούχου υπέρ του ιδεώδους της μουσικής ουδόλως απώλεσε την αξία της –όσο κι αν καταδικάστηκε από την εκκλησία, που για όσους την αποτολμούσαν όρισε την ποινή του αφορισμού. Άλλωστε η εκκλησία, παρά τα αλλεπάλληλα κρούσματα των κληρικών που μεταχειρίστηκαν την αποκοπή των γεννητικών τους αδένων για προσωπικά οφέλη, δεν ήρε την αξία της θυσίας των ευνούχων υπέρ της δόξης της βασιλείας των ουρανών –ενός, επίσης, όπως η μουσική, ιδεώδους για όσους νιώθουν να τους πνίγει η πραγματικότητα.
