Φτάσαμε στην καρδιά του “Χρυσού Τριγώνου” του οπίου και της ηρωίνης, στην πυκνή ζούγκλα του Nam Ha

Pac Beng βράδυ 19.11 και 20.11 πρωί.

Πατινάροντας στον λασπωμένο ποταμό

Πλησιάζουμε αργά το απόγευμα στο χωριό του Pac Beng πατινάροντας το λασπωμένο ποτάμι.

Στη σειρά τα πλοία ετοιμάζονται για τη νύχτα.

Σπρώχνουμε λίγο και χωράμε κι εμείς.

Έτσι παρκάρουν εδώ τα πλοία με τα χέρια και τα κοντάρια.

Πηδάνε και στο διπλανό πλοίο για να τα βολέψουν καλύτερα. 

Φορτώνουμε τα πράγματα και μας σε ένα παλιό φορτηγάκι κι ανεβαίνουμε τον ανήφορο για την μικρή πόλη που θα μείνουμε το βράδυ.

Πιο πολύ σταθμός για  ποταμόπλοια και  εμπορικά, ένας δρόμος όλο κι όλο είναι, με μαγέρικα και ξενοδοχεία ανύπαρκτης κατηγορίας.

Στο δικό μας  φαντασμαγορικό guest house κανείς δεν μιλούσε αγγλικά, το δωμάτιό μας ήταν μια χαρά αλλά κατεψυγμένο, για να κλείσουμε το air condition σβήσαμε το γενικό του δωματίου και κυκλοφορούσαμε σκουντουφλώντας με φακούς. 

Χαρήκαμε το Pak Beng by night.  

Κοιμηθήκαμε σαν ψόφιοι από τις δέκα, και ξύπνησα, δεν ξυπνήσαμε…, αξημέρωτα.

Στο δρόμο το φως φανέρωνε ότι άρχιζε μόλις να χαράζει.

Ο αέρας γλυκός οι μυρωδιές οικείες. Κάποιος τραγουδάει στο σκοτάδι.

Σκιές ανθρώπων του μιλούν.

Ακούω γέλια.

Μια γυναίκα μόνη  έρχεται τραγουδώντας.

Κάθε τόσο σταματάει να καπνίσει το τσιγάρο της που το κουνά μπροστά της σαν τρόπαιο.

Με χαιρετάει.

Κατεβαίνω μαζί της το δρόμο.

Τραγουδάω σιγανά κι εγώ. 

Ένα κατάστημα ανοικτό, δεν σερβίρει καφέ, προσφέρει ρυζομακάρονα σούπα.

Υπομονή! 

Παίρνουμε  όλοι τον κατήφορο  για το λιμάνι.

Καταχνιά κι υγρασία. 

Άνθρωποι χαϊδεύουν με τα χέρια τους τις αναμμένες φωτιές. 

Μια ομάδα Μον γυναικών που πουλά ξύλα, μας παρακολουθεί.

Φορούν τις παραδοσιακές φούστες από ένα κομμάτι πανί ραμμένο από τις δύο πλευρές που στερεώνουν καταπώς θέλουν στη μέση τους.

Πόσο περήφανη δείχνει η κοπέλα ενώ παρακολουθεί τις άθλιες, παραπαίουσες,  προσπάθειές μας να ανεβούμε στο καράβι μας… 

Δεύτερη μέρα στον Μεκόνγκ 20.11

Φωτό: Δημόσια αρχεία Λαός, Βιετνάμ,  αρχεία Wikipedia

“Αυτή είναι η νεκρή χώρα/Αυτή είναι  του κάκτου η χώρα”  Τ. Σ. Έλιοτ

Αφήνουμε το Pak Beng και κατευθυνόμαστε μες την ομίχλη για το Huay Xai , την καρδιά του Χρυσού Τριγώνου στα σύνορα με την Ταϊλάνδη. 

Πολλοί συνεχίζουν τον ύπνο τους, άλλοι μισοκοιμισμένοι – μισοξύπνιοι πουντιάζουν τυλιγμένοι στα κουβερτάκια με τους ήρωες των παραμυθιών.

Η ώρα είναι 6.30. 

Κάτι τρυφερό ακουμπάει το πόδι μου.

Το μωράκι νίκησε τους φόβους του κι ανέβηκε  επάνω μου, εξερευνώντας από άλλο ύψος την επιφάνεια του τραπεζιού.

Νυστάζει, του βάζω το σκούφο του, κουρνιάζει επάνω μου και με ζεσταίνει καθώς  γράφω. 

Η ομίχλη κατεβαίνει μέχρι το ποτάμι.

Διακρίνουμε σκελετούς δένδρων, βαθύχρωμα φυλλώματα, ξέπλεκους ιστούς.

Μια χώρα υγρή, κρυφή.

Η ζούγκλα.

Χωρίς ουρανό.

Τα σύννεφα χαμηλώνουν κι άλλο.

Ανασαίνουμε σταγόνες.

Το ποτάμι μια λεία, μουντή, ελαιώδης, σχεδόν στερεή, επιφάνεια.

Ο καπετάνιος οδηγεί αργά, πολύ προσεκτικά για να αποφεύγει τους κορμούς που κρύβουν τα νερά. 

Στις περιοχές αυτές έδρασε με το στρατό του από 10.000 άνδρες, επί Κένεντι, ο Tony Poe, ο ” Τρόμος “, ο ειδικός πράκτορας  της CIA, που το 1961, του ανετέθει με μυστική αποστολή  η δημιουργία εσωτερικής αντίστασης στο Πάθετ Λάο.

Διάλεξε  γι’ αυτό το σκοπό, την ορεσίβια φυλή των  Χμόνγκ.

Σκληροί, επιφυλακτικοί απέναντι στους κομμουνιστές, πρόθυμοι να πολεμήσουν με αντάλλαγμα  την ανοχή για την καλλιέργεια και  το εμπόριο  του οπίου και των όπλων.

Συνδιοικητής του ο Vong, αξιωματικός που είχε πολεμήσει  στο πλευρό των Γάλλων.

Ο Poe κέρδισε τον σεβασμό των αντρών του και το παρατσούκλι του πολεμώντας πλάι τους κι αναλαμβάνοντας προσωπικά παράτολμες επιχειρήσεις.

Έκοβε τα αυτιά των συλληφθέντων και πέταγε  τα κεφάλια τους στα στρατόπεδα των μαχητών του Πάθετ Λάο.

Τον απομάκρυναν  όταν δραστηριοποιήθηκε στην Luang Namtha, στα σύνορα με την Κίνα και ρισκάρισε επέμβασή της τελευταίας στον μυστικό πόλεμο. 

Λέγεται ότι ο Poe καρφίτσωνε τα αυτιά των αιχμαλώτων στις αναφορές προόδου που έστελνε στα κεντρικά της CIA στην Μπακόνγκ, ισχυριζόμενος ότι «ο πόλεμος είναι μια κόλαση, αλλά αν συμμετέχεις, ας συμμετέχεις με γούστο». 

Αποτρόπαιο γούστο… 

Χούλιο Κορτάζαρ  “ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΑ” 

Ο Poe απετέλεσε το πρότυπο του ρόλου του συνταγματάρχη Κούρτ, που έπαιξε ο Μάρλον Μπράντο, στην ταινία “Αποκάλυψη τώρα” του Κόπολα.

Το όνομα  επέλεξε ο Κόπολα από το ποίημα του Τ. Έλιοτ THE HOLLOW MEN,  “Οι κούφιοι άνθρωποι”,  που απαγγέλει ο Μπράντο την  στιγμή  που προχωρούν να τον σκοτώσουν.

Κι ο Έλιοτ το δανείστηκε από τον ήρωα του  Τζόζεφ Κόνραντ στο βιβλίο του «Η καρδιά του σκότους».

Το ποίημα γράφτηκε  το 1925, υπέροχο και προφητικό, για το τέλος της αποικιοκρατίας.  

Κύριο Κουρτς – πέθανε

Μια δεκάρα για τον Γέρο-Γκάι

I

Είμαστε οι κούφιοι άνθρωποι/Είμαστε οι παραφουσκωμένοι άνθρωποι

Γέρνοντας μαζί/Με την περικεφαλαία γεμάτη με άχυρο. Αλίμονο!

IV

…….

Εδώ δεν υπάρχουν βλέμματα/Σ’ αυτή την κοιλάδα των άστρων που πεθαίνουν

Σ’ αυτή την κούφια κοιλάδα/Το σπασμένο αυτό σαγόνι των χαμένων βασιλείων μας

Σε αυτόν τον ύστατο τόπο συνάντησης/Μαζί ψαχουλεύουμε

Και αποφεύγουμε τα λόγια/Συγκεντρωμένοι  στην αμμούδα του ξεχειλισμένου ποταμού

……… 

V

Γύρω-γύρω όλοι/Στις πέντε ξημερώνει

Μεταξύ της ιδέας/Και της πραγματικότητας

Μεταξύ της κίνησης/Και της πράξης

Ενσκήπτει η Σκιά

Ότι Σου εστίν η Βασιλεία

…………………..

 Η ζωή είναι μακριά πολύ

Μεταξύ της επιθυμίας/Και του σπασμού

Μεταξύ της ισχύος/Και της ύπαρξης

Μεταξύ της ουσίας/Και της πτώσης

Ενσκήπτει η Σκιά

Ότι Σου εστίν η Βασιλεία/ Ότι Σου εστίν

Είναι η ζωή/ Ότι Σου εστίν

Έτσι τελειώνει ο κόσμος/Έτσι τελειώνει ο κόσμος

Έτσι τελειώνει ο κόσμος

Όχι με έναν κρότο αλλά με ένα κλαψούρισμα 

Μετάφραση: ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΝΤΙΟΧΟΥ

Ο Poe πέθανε γέρος, αλκοολικός, να τσακώνεται στα μπαρ και να βρίζει την κυβέρνηση των  ΗΠΑ, που δεν έριξε την βόμβα να καθαρίσει τη γη από τα παλιοκομμούνια. 

Έτσι ευχάριστα  συνεχίζουμε  το ταξίδι μας…

Η ομίχλη αρχίζει να καθαρίζει. 

Βλέπω θαμπά ένα χωρικό να οδηγεί έναν ελέφαντα μέσα από τις φτέρες.