Θα ήθελα, που λες μία μέρα να σε συναντούσα. Και ας μη γνωριζόμαστε, ας μην είμαστε φίλες. Να σου έλεγα ότι η αυτοκτονία είναι καταστροφή, όχι λύτρωση. Να σου φώναζα ότι θα γελάς σε λίγο καιρό για τους απελπισμένους έρωτες της εφηβείας, να σου μιλήσω για τον δικό μου απελπισμένο έρωτα. Να σου πω ότι τελικά ο έρωτας αξίζει περισσότερο για τις πληγές και τα σημάδια που αφήνει επάνω μας και μέσα μας. Να σου μιλήσω για τις φιλίες που με πρόδωσαν, για το αποτυχημένο εκπαιδευτικό σύστημα που αδυνατεί να νοιώθει την απόγνωση που νοιώθει μία εφηβική ψυχή. Να σου μιλήσω για τις δικές μου φοβίες, τις δικές μου πληγές, τα δικά μου αδιέξοδα. Τις νύχτες εκείνες που έκλαιγα σφίγγοντας δυνατά το μαξιλάρι μου, τις νύχτες που ούρλιαζα μέσα μου και δε με άκουγε κανείς. Τις ώρες εκείνες που ένοιωθα γύρω μου μόνο σκοτάδι και έψαχνα απεγνωσμένα λίγο φως. Να σε πείσω ότι υπάρχει, ακόμα και όλα γύρω σου μοιάζουν μαύρα, απελπισμένα, σκοτεινά.
Να σε διαβεβαιώσω ότι στο τέλος ‘’όλα θα πάνε καλά, μην κάνεις αυτό το έγκλημα στον εαυτό σου’’.
Θα ήθελα, που λες, να πάμε μία βόλτα μέχρι την παραλία. Να ζωγραφίσουμε με κάποιο κλαδί στην άμμο, να δούμε τα καράβια που φεύγουν από τη θάλασσα. Να πούμε ότι η ζωή είναι και δικαίωμα , αλλά και υποχρέωση. Να μιλήσουμε για ιστορίες ανθρώπων που ξαναγεννήθηκαν μέσα από την καταστροφή τους. Για ανθρώπους που πάλεψαν για την ανάσα τους, όταν εκείνη προσπαθούσε να φύγει από μέσα τους. Να σε πείσω ότι μπορείς να κερδίσεις ξανά τα πάντα. Ακόμα και τη στιγμή εκείνη που τα έχεις χάσει όλα. Να σου φωνάξω ότι θα νικήσεις στο τέλος όλα αυτά που σε πλήγωσαν, όσο και αν τώρα σου ματώνουν την ψυχή σου νοιώθεις ότι δε θα τα ξεπεράσεις ποτέ.
Δε μου έδωσες την ευκαιρία να σου τα πω αυτά. Και λυπάμαι τόσο για αυτό. Γιατί βιάστηκες να φύγεις, να στερήσεις από τον εαυτό σου την ευκαιρία να ανοιχτεί με ζωντάνια στις χαρές της ζωής.
Εύχομαι κάποια μέρα , να μπορούμε να βλέπουμε τη θλίψη στα παιδικά και τα εφηβικά μάτια. Πριν αυτά κλείσουν για πάντα…
