“Μια μερίδα λουκουμάδες” λέω στην ευειδή νεαρά, που με κοιτάζει με πλατύ χαμόγελο, στη λουκουμαδερί κει χάμου στην Αιόλου.
“Γλυκούς ή ΑΛΜΥΡΟΥΣ;” με ρωτά και η κόρες των ματιών μου διαστέλλονται
τόσο, σαν να’μαι ο Αδάμ και σκάει στην πισίνα η Εύα, σαν να΄μαι η Εύα
και βρίσκομαι στη λαχαναγορά του Ρέντη, σαν να΄μαι ο Νώε πάνω στο
Σάμινα, σαν να’μαι ο ιδιοκτήτης του Σάμινα στη φυλακή, σαν να’μαι ο
Ιησούς του Ναυή μπροστά σε χαλασμένη καραμούντζα, σαν να΄μαι ο Μωυσής
μπροστά στη γέφυρα του Ρίο, σαν να’μαι
γω μπροστά σε θονγκ, στο Καρναβάλι του Ρίο, σαν να΄μαι ο Καίσαρας
μπροστά στο Ρουβίκωνα, έξω από συμβολαιογραφείο, σαν να΄μαι ο Σόλωνας
μπροστά σε εκκαθαριστικό, σαν να’μαι ο Κλεισθένης μπροστά στα
αποτελέσματα των εκλογών Σεπτεμβρίου 2015, σαν να’μαι ο Ικτίνος μπροστά
σε απορριπτική Επιτρόπου του Ελεγκτικού Συνεδρίου, σαν να΄μαι ο Λεωνίδας
μπροστά στου Λεβέντη, σαν να΄μαι ο Κόμμοδος μπροστά στην αδερφή του,
σαν να΄μαι ο Μάρκος Αυρήλιος μπροστά στον Κόμμοδο, σαν να΄μαι ο Μέγας
Κωνσταντίνος μπροστά στο ΙΚΑ Ομόνοιας, σαν να΄μαι ο Ιουστινιανός μπροστά
σε βεντουζάρισμα της Θεοδώρας στη μπάρα, σαν να΄μαι ο Κωνσταντίνος
Παλαιολόγος μπροστά σε εκκαθαριστικό ΕΝΦΙΑ μοναστηριού, σαν να΄μαι ο
Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος μπροστά στο Οθφαλμιατρείο Αθηνών, σαν να’μαι ο
Σουλεϊμάν μπροστά στη Φατμέ στο Γενί Τζαμί, σαν να΄μαι η Μεγάλη
Αικατερίνη μπροστά στους αδερφούς Ορλώφ, σαν να΄μαι ο Βενιζέλος μπροστά
στο άγαλμα του Κωνσταντίνου απέναντι από τα πορτοκαλί λεωφορεία στο
πεδίο του Άρεως, σαν να’μαι η Τζούλια μπροστά σε Moet, σαν να’΄μαι ο
Μάλκολμ Χ μπροστά σε δύο μαύρους, μπροστά στη Τζούλια, σαν να΄μαι γω
μπροστά σε δικογραφία πάνω από 2 φύλλα.
Πού ήμασταν; Ναι, εκεί που είχε αρχίσει η διαστολή και μετά λέω “θα σας
βάλω χέρι μέσα, έχει τυλιχτεί το παιδί, μαντάμ”, – μα τι λέω ο
καραγκιόζης, ούτε κυνηγός να ήμουν – ρωτάω λοιπόν την καλλίπυγο νεαρά
στο ταμείο της λουκουμαδερί, με την ίδια γνήσια και χωρίς ίχνος
προσποίησης απορία που θα είχε διευθυντής εταιρείας, αν συνεντευξίαζε
διατελέσαντες πρωθυπουργούς και τους ρωτούσε πού έχουνε δουλέψει, τη
ρωτάω το λοιπό, “μα, υπάρχουν αλμυροί λουκουμάδες;;;”
Πριν
προλάβει να ολοκληρωθεί το ύφος που ήδη διαγραφόταν στο πρόσωπό της “από
πού κατέβηκες, ρε θείο;;”, αποκαλύπτομαι οικειοθελώς, μονολογώντας,
ρητορικώς, “τι διάλο, τόσο πολύ έχω μεγαλώσει;;”.
Η μικρή
μειδίασε στο άκουσμα του μονολόγου, αλλά, έννοια της, θα σουρώσει και
δαύτη και γω κάθισα παράμερα, περιμένοντας την παραγγελία, χαζεύοντας
ταυτόχρονα έτερη νεαρά, ομοίως καλλίπυγον – βρε α στο διάλο με τον
Παπαδιαμάντη – νεαρά ΚΑΥΛΑΚΙ, όπισθεν του πάγκου, να χύνει μέλι, από
μπουκάλι, πάνω σε ζεστούς λουκουμάδες, κουνώντας ταυτόχρονα τους γοφούς
της στο ρυθμό του Ντεσπασίτο.
Πα να διαβάσω Athens Voice και μετά Ναμπόκοφ.
