Στη Βουλή σήμερα συνεχίστηκε η επεξεργασία του νομοσχεδίου για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης με ακρόαση των θεσμικών φορέων. Δηλαδή των φορέων οι οποίοι ως τώρα δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων.
Του Αντώνη Κοκορίκου
Έχουν όμως γνώση τουλάχιστον των τάσεων, των απόψεων και της θεωρίας που κυκλοφορεί παγκοσμίως για την εφαρμογή προγραμμάτων για την αντιμετώπιση ανθρωπιστικής κρίσης (συνήθως μετά από πολέμους, ή έντονα φυσικά φαινόμενα και καταστροφές ή της φτώχειας ή των κοινωνικών ανισοτήτων. Οι δράσεις αυτές, (κρίση, φτώχεια, ανισότητες) είναι συγγενείς ως προς τη μεθοδολογία και τους φορείς υλοποίησης και διαφέρουν μόνον ως προς τη στόχευση.
Στην περίπτωση της Ελλάδας, η ανθρωπιστική κρίση είναι αποτέλεσμα της μακρόχρονης ύφεσης σε συνδυασμό με την επιβολή σκληρής φορολογίας (μεγαλύτερης από τις εποχές της ανάπτυξης) και την απορρύθμιση της εργατικής νομοθεσίας. Τα αποτελέσματα προσομοιάζουν με τα αποτελέσματα ενός πολέμου σε συνδυασμό με μια προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης ώστε τα αποτελέσματα της όποιας δράσης να είναι διατηρήσιμα τόσο από άποψη πόρων όσο και αποτελεσμάτων. Συμβολή στη δημόσια συζήτηση πρέπει να θεωρηθεί και αυτό το άρθρο.
Με την ευκαιρία αξίζει να μεταφέρουμε μερικές πληροφορίες τις οποίες φαίνεται να αγνοούν οι σχεδιαστές του νομοσχεδίου στην πράξη και ασχέτως προθέσεων. Η μελλοντική έκδοση αναλυτικότερων Κοινών Υπουργικών Αποφάσεων δεν λύνει το πρόβλημα του κακού σχεδιασμού. Εισάγεται ένας παγκόσμιος νεολογισμός ο οποίος μελλοντικά θα δυσκολέψει την κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις με την ΕΕ. Είναι η «ακραία φτώχεια» και ποσοτικά προσδιορίζεται με αριθμούς, αλλά όχι στο κείμενο του νομοσχεδίου. (Εισόδημα 2.400 ευρώ για ένα άτομο, 3.600 για δύο άτομα, 4.800 ευρώ για τετραμελή οικογένεια και 6.000 ευρώ για τετραμελή). Η ΕΕ, η EUROSTAT και η ΕΛΣΤΑΤ δέχονται ως αξιόπιστο έναν ποσοτικό δείκτη φτώχειας που είναι το 60% του μέσου κατά κεφαλής εισοδήματος. Η «ακραία φτώχεια» είναι περίπου το 50% του παραπάνω ορίου.
Η «ακραία φτώχεια» δεν ταυτίζεται με την «απόλυτη φτώχεια» που δέχονται άλλες υπηρεσίες και όργανα της ΕΕ. Η «απόλυτη φτώχεια» σχετίζεται με την έλλειψη βασικών θεμελιωδών αγαθών και ειδών πρώτης ανάγκης. Φυσικό αγαθό είναι για παράδειγμα η τηλεόραση, το ψυγείο, το πλυντήριο ή η ηλεκτρική κουζίνα σε μια οικογένεια. Εδώ βλέπουμε ότι σε κάθε χώρα ανάλογα με το βιοτικό της επίπεδο η ύπαρξη ή η έλλειψη μιάς ηλεκτρικής συσκευής μπορεί να χαρακτηρίζει ή όχι την απόλυτη φτώχεια. Σε μια τενεκεδούπολη είναι διαφορετικά, σε μια πόλη σαν την Αθήνα είναι διαφορετικά, σε μια ορεινή περιοχή της Βουλγαρίας είναι διαφορετικά και σε ένα υπόγειο διαμέρισμα όπου συνωστίζονται μετανάστες είναι διαφορετικά. Χρειάζεται καταγραφή και ξεχωριστή πιστοποίηση της «απόλυτης φτώχειας» ή της «ακραίας φτώχειας.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου στο news4people.gr
