Με αφορμή το τροχαίο στη Βουλή η άποψή μου …
Για μία συγγνώμη που χάθηκε στο δρόμο
Αποφεύγουμε να λέμε συγγνώμη, γιατί έτσι αναγνωρίζουμε τα λάθη μας, το φταίξιμο μας και μάς πιάνει φόβος ότι θα πέσουν οι άλλοι σαν τα θηρία, ακόμη και μόνο με τα λόγια, να μας κατασπαράξουν! Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης θα βουίζουν αδιάκοπα, ανθρωποφαγικά. Γι´ αυτό όμως είναι ιδιαίτερη πράξη πολιτικού θάρρους για τον κάθε άρχοντα και την καθεμία αρχόντισσα του τόπου μας να την διατυπώσει με βαθιά και πλατιά ειλικρίνεια χωρίς χρονοτριβές, περιστροφές και δικαιολογίες. Και όχι ψιθυριστά, κακόμοιρα αλλά με φωνή στεντόρεια. Με αρχοντιά. Λίγα λόγια, κάπως έτσι:
Ο οδηγός μου σκότωσε το παιδί σας!
Δεν ξέρω τι να πω…. Συγγνώμη!
Το ελάχιστο……
είναι να παραιτηθώ…
Συγγνώμη! Συγγνώμη!
Μερικές φορές, βεβαίως, το συναίσθημα χρειάζεται τον καιρό του να ζυμωθεί, να ωριμάσει. Και αν η συντριβή που μπορεί να νιώθεις έχει γκρεμοτσακιστεί στα βάθη της ψυχής θέλει το χρόνο, δύο μέρες ας πούμε τουλάχιστο, να αναρριχηθεί, να ξεσκονιστεί, να βγει εν τέλει στο αμείλικτο φως. Ίσως, πάλι η καθυστέρηση στην αντίδραση φανερώνει μειωμένα αντανακλαστικά, που δεν οφείλονται τόσο στη βάρυνση του χρόνου όσο στο γεγονός ότι ο πολιτικός άρχοντας ή η αρχόντισσα έχει αποκόψει δεσμούς, έχει φτιάξει το δικό του κουκούλι και ζει μέσα του, στον κόσμο του. Υπάρχουν, ευτυχώς( αλλά και δυστυχώς ενίοτε) γι΄αυτόν, κάποιοι παρατρεχάμενοι, κάποιοι συμβουλάτορες να αντιμετωπίζουν καταστάσεις απειλητικές για το καλό όνομα, το τζάκι, που δεν θέλει να σπιλωθεί που έχει κάνει τη διαδρομή του. Για μία φήμη που έχει χτιστεί, ίσως δεκαετίες, και έχει φριχτή αλλεργία στις παρενοχλήσεις και στις κακοποιήσεις, στις κάθε λογής δυσφημίσεις.
Μία συγγνώμη, λοιπόν, που θα φτάσει στον προορισμό της συντροφιά με μία ταπεινή παραίτηση. Γιατί και παραίτηση μαζί; Γιατί, εφόσον ανήκει στην υπηρεσία σου, αν η επιλογή του δεν ήταν δική σου ευθύνη, που μάλλον ήταν, ήταν προφανώς η διατήρηση του στη θέση αυτού. Αν δεν ισχύει, τότε μόνο αποσύρω το αίτημά μου για παραίτηση. Που ό,τι και να γίνει ο οδηγός (οι καταθέσεις και οι κάμερες απ’ ό,τι φαίνεται επιβεβαιώνουν την ευθύνη) θα πέσει στα μαλακά. Το εγγυάται ο νόμος( άρθρο 43 του Κ.Ο.Κ ).
Η παραίτηση θα έδειχνε μία κάποια ευθιξία και θα ήταν μία ελάχιστη εκτίμηση προς την ανθρώπινη ζωή. Και αν αυτό δεν είναι μπορετό, αρκεί:
να κατατεθεί μία νομοθετική πρόταση που θα μετατρέπει την εγκατάλειψη θύματος, όπως και όλες τις παραβατικές συμπεριφορές που οδηγούν σε θάνατο ή σοβαρό τραυματισμό στο οδικό δίκτυο, σε κακούργημα.
