17.3 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
ΑρχικήΑΠΟΨΕΙΣΓια τη δράση «Η τσάντα στο σχολείο»

Για τη δράση «Η τσάντα στο σχολείο»

«Η τσάντα στο σχολείο»… και το παντεσπάνι στο υποθηκευμένο σπίτι της υπερχρεωμένης λαϊκής οικογένειας;

Όχι, δεν είναι ψέμα –τουλάχιστον όχι το πρώτο μέρος της παραπάνω δήλωσης. Εντός εισαγωγικών περικλείεται η ομολογουμένως φιλόδοξη δράση που εξήγγειλε το υπουργείο Παιδείας πριν από λίγο καιρό!

Δεν ήταν λίγοι όσοι συνάδελφοι καλοδέχτηκαν αυτή τη δράση, ενώ άλλοι χαμογέλασαν χωρίς να δώσουν τη δέουσα προσοχή στους σοβαρούς κινδύνους που κρύβονται πίσω από ωραία και παχιά, αλλά συνάμα κούφια λόγια, χωρίς καμία δαπάνη για το Δημόσιο, αλλά και με περίσσεια υποκρισία.

Χωρίς καν να μπούμε στη λογική του απώτερου στόχου του υπουργείου απέναντι στο υποστελεχωμένο σχολείο της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας, θα ήθελα να εκφράσω την ανησυχία μου, εν μέρει και τον θυμό μου, για τη δράση που εξήγγειλε το υπουργείο μας με θέμα: «Η τσάντα στο σχολείο».

Από την πρώτη στιγμή θεώρησα ότι η κατά τα άλλα ενδιαφέρουσα αυτή δράση μάλλον αναφέρεται στους γονείς ενός άλλου πλανήτη!

Και είναι απορίας άξιο πώς δεν πρυτάνευσε τελικά αυτή η λογική στη συντριπτική πλειονότητα του διδασκαλικού κλάδου, παρ’ όλο που σε μία έκλαμψη η θέση της Ομοσπονδίας μας ήταν αξιοσημείωτα επαρκής καθώς σπανίως περνά από τα αμιγώς συντεχνιακά προβλήματά μας, σε εκείνα της κοινωνίας και ιδιαίτερα των λαϊκών οικογενειών, που έχουν κατά προτεραιότητα πληγεί τα τελευταία χρόνια από την οικονομική κρίση.

Μία πρόχειρη αναζήτηση στις διαδικτυακές αναρτήσεις των σημερινών εκπαιδευτικών στο εξωτερικό, αλλά και των ακτιβιστών και των διαθεματικών φεμινιστριών, θα μας έπειθε ότι ανάλογοι προβληματισμοί εκφράζονται σε παγκόσμια κλίμακα.

Σε μια εποχή όπου (και) η σημερινή κυβέρνηση έχει οδηγήσει τους περισσότερους γονείς να ανησυχούν αν (και κυρίως πώς) θα έχουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους, το υπουργείο μας αποφάσισε να τους βοηθήσει με έναν εντελώς αναπάντεχο, πρόχειρο, έως και εξοργιστικό τρόπο, να οικοδομήσουν υγιείς σχέσεις με τα παιδιά τους!

Μόνο που δεν διευκρίνισε πώς μπορεί να συμβεί αυτό στην περίπτωση των εμποροϋπάλληλων–λάστιχο, ούτε πώς οι γονείς που δεν έχουν το ανάλογο πολιτισμικό κεφάλαιο θα μπορέσουν να επιλέξουν τις κατάλληλες δράσεις εντός κι εκτός της οικίας τους, ούτε πώς οι άνεργοι θα πληρώσουν την είσοδο σε θέατρα ή και μουσεία, όπου πάντα υπάρχει ένα εισιτήριο, όταν είναι γνωστό πως με το ζόρι πια οι γονείς καταφέρνουν να πληρώσουν για ανάλογες δράσεις του σχολείου, ή για το λεγόμενο γεύμα την ώρα της «σίτισης» του ολοήμερου προγράμματος.

Επιπλέον, δεν υπάρχει κανείς απολύτως τρόπος ώστε να εξασφαλιστεί ότι πράγματι η μελέτη ενός συγκεκριμένου Σαββατοκύριακου δεν θα μετατεθεί στις επόμενες μέρες της εβδομάδας γιατί το πρόβλημα είναι η εντατικοποίηση της ύλης στο δημοτικό, κυρίως σε μαθήματα όπως τα μαθηματικά, αν και όχι μόνο.

Από την άλλη πλευρά είναι αλήθεια ότι θα ωφεληθούν κάποιοι γονείς. Χωρίς να θέλω να ρίξω σε εκείνους το φταίξιμο γι’ αυτή την επιλογή, αυτοί οι γονείς θα είναι σίγουρα αυτοί που έχουν τα υψηλότερα εισοδήματα, οι «λίγοι», αυτοί που κατάφεραν να παραμείνουν στη μεσαία ή και ανώτερη τάξη.

Πολλές φορές, στη διάρκεια της εργασίας μου και της συζήτησης με συναδέλφους, έχω βρεθεί στη θέση να ακούω για γονείς που «ενδιαφέρονται» και για άλλους που «δεν ενδιαφέρονται», παρ’ όλα αυτά συνήθως οι τελευταίοι είναι απλώς άνθρωποι με προβλήματα κοινωνικής ή και οικονομικής φύσης!

Προσωπικά, έχοντας μεγαλώσει σε μια οικογένεια της πάλαι ποτέ μεσαίας τάξης, ενδιαφέρομαι σε κάθε περίπτωση να αναγνωρίζω τα προνόμια που μου εξασφάλισε αυτή η καταγωγή, καθώς μπορεί να μην ευθύνομαι γι’ αυτά, όμως στόχος μας θα έπρεπε να είναι να εξαλειφθούν οι ανισότητες, και όχι να τις διαιωνίσουμε ή, ακόμα χειρότερα, να τις θεωρήσουμε δεδομένες, επιβαρύνοντας τους πιο αδικημένους ανθρώπους στην κοινωνία ή καλώντας όλους εμάς που διαμαρτυρόμαστε για την ανισότητα να «συμπαρασταθούμε» στους μη προνομιούχους πληθυσμούς διά της επιλογής της ασκητικής ζωής!

Κρίνω λοιπόν ότι με μια τέτοια δράση οι γονείς που έχουν τα παιδιά τους στα σχολεία μας και ζουν στο περιθώριο δεν τους έφτανε που δεν υποστηρίζονται ώστε να ανταποκριθούν στις βασικές ανάγκες των παιδιών τους, είτε με προγράμματα του υπουργείου και των ΟΤΑ, είτε με ένα επίδομα ή με την κοινωνική πολιτική εν γένει, αλλά βλέπουν να προστίθεται ένα επιπλέον βάρος στην πλάτη τους, που θα επιτείνει τον κοινωνικό τους στιγματισμό ως «ακατάλληλων γονέων», ενώ παράλληλα η σχέση με τα παιδιά τους μάλλον υπονομεύεται εφόσον τα παιδιά των φτωχών οικογενειών θα αδυνατούν να αξιοποιήσουν στον ίδιο βαθμό το υποτιθέμενο όφελος της δράσης.

Ως εκπαιδευτικοί της δημόσιας εκπαίδευσης, αλλά και ως μέλη των διδασκαλικών σωματείων, στο παραπάνω πλαίσιο οφείλουμε να εκφράσουμε τη διαμαρτυρία μας για όλους τους παραπάνω λόγους.

Το άρθρο αυτό απευθύνεται σε κάθε σκεπτόμενο συνάδελφο, αλλά και σε κάθε γονέα που αναζητεί υποστήριξη στον γονεϊκό του ρόλο ενώ παράλληλα αντιλαμβάνεται τον ρόλο των ταξικών αντιθέσεων και την αναγκαιότητα για προγράμματα που να είναι πραγματικά αντισταθμιστικά και όχι να επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τους μη προνομιούχους.

Ο αγώνας για την εξασφάλιση ποιοτικού χρόνου για τις οικογένειες των μαθητών μας περνά μέσα από τους ταξικούς αγώνες ως ένα μέσο για τη ριζική αναμόρφωση της κοινωνίας, ενάντια σε κάθε ανισότητα, ενώ ως προς την εντατικοποίηση της ύλης, είναι επιτακτική ανάγκη η Ομοσπονδία μας να επαναφέρει το ζήτημα «ποιο σχολείο οραματιζόμαστε» καθώς αυτός ο διάλογος έμεινε στη μέση.

* Αν. εκπαιδευτικός μέσω ΕΣΠΑ

πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών

Για τη δράση «Η τσάντα στο σχολείο»

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ
Captcha verification failed!
Η βαθμολογία χρήστη captcha απέτυχε. Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας!
echo ‘’ ;