20.5 C
Athens
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024
ΑρχικήΑΠΟΨΕΙΣΓια τη σφαγή των ακτιβιστών/στριών στο Suruc. Του Bahoz Bora

Για τη σφαγή των ακτιβιστών/στριών στο Suruc. Του Bahoz Bora

Μπορεί να θυσιάζει κανείς την ζωή του για να έχουν οι άλλοι ελπίδα για το μέλλον;

Του Bahoz Bora

Σήμερα θα γράψω απλά, κατανοητά αλλά πολύ φορτισμένος συναισθηματικά. Έχω πολύ έντονο πόνο και οργή μέσα μου. Έχω τόσο πολύ πόνο που θέλω να φωνάξω πολύ δυνατά αλλά φοβάμαι ότι κανείς δεν θα με ακούσει μέσα στις καλοκαιρινές διακοπές του. Πονάει η ψυχή μου αλλά δεν θέλω να είμαι εκδικητής και να ζητήσω αίμα και τις ζωές των άλλων για να ηρεμήσει ο πόνος μου. Θέλω απλά να καταλάβω τον πόνο των άλλων και αν μπορώ να πάρω λίγο από αυτόν και να τον  ελαφρύνω. Ξέρω πως ό,τι  και να κάνω δεν μπορώ να νιώσω αυτό που νιώθουν οι μανάδες των παιδιών αυτή τη στιγμή και αυτό  μπορεί να κρατήσει μια  ζωή.

Στις 20/07/2015, δεν ξέρω αν το  ξέρετε αλλά   σ΄αυτή τη συγκεκριμένη ημερομηνία χάσαμε πολλές αθώες, γεμάτες ελπίδα ψυχές σε ένα πάρκο της επαρχίας της Τουρκίας. Δεν θέλω να τους αναφέρω και να μιλήσω με αριθμούς γιατί οι άνθρωποι δεν είναι αριθμοί, δεν είναι πράγματα, δεν πρέπει να μετριούνται, είναι ζωντανές ψυχές. Τώρα σαν να ακούω τις φωνές των περισσότερων από εσάς να φωνάζετε και να μου λέτε: «τι μας νοιάζει;  έχουμε τόσο προβλήματα εδώ στην χώρα, γιατί να μιλήσουμε γι αυτούς τους ανθρώπους που  καλά καλά  δεν τους ξέρουμε;»  Όντως δεν τους ξέρετε, δεν έτυχε να γνωριστείτε μαζί τους, αλλά ούτε κι εγώ τους ξέρω. Δεν σας “κατηγορώ” καθόλου, να είστε σίγουροι γι αυτό. Δε θέλω να ακούσω  πάλι ότι “φταίνε οι άλλοι” που δεν μας άφησαν να γνωριστούμε όπως και σε πολλές άλλες περιπτώσεις.  Αλλά κι εγώ δεν τους ήξερα μέχρι χθες, παρόλο που είμαι Κούρδος (η εθνικότητα δεν με ενδιαφέρει καθόλου). Μόλις χθες τους γνώρισα  από τις φωτογραφίες τους ενώ  είχαν πεθάνει πια. Και αν μου επιτρέπετε θέλω να  βοηθήσω να τους γνωρίσουμε όλοι/ες μαζί και να μάθουμε ποιοι/ες ήταν αυτοί/ες που  μέχρι χθες κάνεις δεν μιλούσε  γι αυτούς και τι έγινε ξαφνικά τώρα και  νιώσαμε την ανάγκη να τους αναφέρουμε.

Ήταν 300 νέες /οι, γεμάτοι/ες ελπίδα, ακτιβιστές /τριες εναντίον του πολέμου, του μιλιταρισμού και ήθελαν να πραγματοποιήσουν ένα ταξίδι σε ένα άγνωστο μέρος που έβλεπαν πολύ καιρό στις οθόνες τους. Ήθελαν να πάνε  να το δούνε από κοντά. Αυτό το άγνωστο μέρος λέγεται Κομπάνι (πριν να ξεκινήσουν δεν  ήξεραν ότι είναι χωρίς επιστροφή το ταξίδι). Ήταν όλοι/ ες τους φοιτητές/τριες και  μέλη της Ομοσπονδίας Σοσιαλιστικών Ενώσεων Νέων από την Τουρκία (πολιτικά  θεωρείται ότι ανήκει στον ευρύτερο χώρο του φιλοκουρδικού Κόμματος HDP (Δημοκρατικό Κόμμα του Λαού).  Το ταξίδι το είχαν προετοιμάσει πριν από πολύ καιρό. Έφτιαχναν χάντρες, παιχνίδια και διάφορα αντικείμενα, τα πουλούσαν  σε διάφορες πλατείες και γειτονιές της Τουρκίας για να μαζέψουν χρήματα για αυτό το σκοπό. Δεν συγκέντρωναν χρήματα  για να περάσουν καλά στο ταξίδι αλλά για να φτιάξουν ένα μέλλον για τα παιδιά στο Κομπάνι. Αυτό το ταξίδι δεν ήταν ένα απλό, συνηθισμένο και καθημερινό ταξίδι,  ήταν ξεχωριστό! Διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα  ταξίδια. Σκοπός του ταξιδιού τους ήταν με αυτά τα λεφτά που είχαν μαζέψει στην Τουρκία  να πάνε στο Κομπάνι για να φτιάξουν ένα πάρκο, ένα σχολείο και μια βιβλιοθήκη. Είχαν μαζί τους και πολλά παιχνίδια για τα παιδιά. Ταυτόχρονα ήθελαν να  μεταφέρουν την ελπίδα και την αλληλεγγύη των λαών της Τουρκίας, να στείλουν το μήνυμα  ότι δεν είναι μόνοι τους.

Το ταξίδι ξεκίνησε με παραδοσιακούς χορούς και  από την Istanbul  έφτασαν στην επαρχιακή κωμόπολη  Σουρούτς,  ναι αυτή την Σουρούτς που ξέρετε όλοι/ες σίγουρα γιατί είχε φιλοξενήσει τους πρόσφυγες από το Κομπάνι. Οι νέοι αυτοί ήταν πολύ χαρούμενοι και ενθουσιασμένοι που πραγματοποιούσαν το όνειρο που είχαν εδώ και πολύ καιρό μέσα τους. Πώς μπορεί να είναι κανείς τόσο ενθουσιασμένος και χαρούμενος πριν το θάνατο του; Μήπως είχαν καταλάβει ότι ήταν ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή; ΑνΓια τη σφαγή των ακτιβιστών/στριών στο Suruc. Του Bahoz Bora το είχαν καταλάβει γιατί δεν απομακρύνθηκαν από κει; Αλλά όλα  αυτά τώρα πια είναι σενάρια  επιστημονικής φαντασίας…

Τα παιδιά πριν  περάσουν στο Κομπάνι ήθελαν να παραχωρήσουν  μια συνέντευξη τύπου και να ενημερώσουν σχετικά με το περιεχόμενο του ταξιδιού τους.  Στη διάρκεια της συνέντευξης, ένα άγνωστο άτομο ζωσμένο με εκρηκτικά μπαίνει μέσα στο μαζεμένο πλήθος και ανατινάζεται!  300 ελπιδοφόρες ψυχές ξαφνικά μετατρέπονται σε χιλιάδες κομμάτια στο δρόμο της ανοικοδόμησης του Κομπάνι, στην προσπάθεια πραγματοποίησης ενός ονείρου για  μια καινούρια και εναλλακτική ζωή. Και ο άνθρωπος  που τους ανατίναξε  είχε ψυχή και αυτός, θυσίαζε την ζωή του για κάποιο σκοπό,   ήταν νέος  και σίγουρα είχε και αυτός όνειρα. Και οι δύο πλευρές είχαν όνειρα για το μέλλον τους…Μπορεί κανείς να μου εξηγήσει πώς μπορεί να συγκρουστούν τα όνειρα;

Ελπίζω ότι κατάφερα έστω και λίγο  να βοηθήσω να γνωρίσουμε αυτά τα “άγνωστα” παιδιά. Ελπίζω να μη σας έχω τρομάξει και να μην  σας έχω χαλάσει τα όνειρα.  Αλλά για να πραγματοποιηθούν τα όνειρα μας  πρέπει άραγε ο ένας  να σκοτώσει τον άλλον; Για τι είδους όνειρα μιλάμε λοιπόν; Τότε έχει νόημα να ονειρευόμαστε;

Αυτό για το οποίο  είμαι σίγουρος είναι ότι υπάρχουν ακόμα άτομα που θυσιάζουν τη ζωή τους για να οικοδομηθεί ένα καλύτερο μέλλον για τους άλλους χωρίς την παρουσία τους.

Ελπίζω να γνωριστούμε μια μέρα όλοι/ ες πριν να είναι πια αργά.

Καλό τους ταξίδι…

charta.gr

Για τη σφαγή των ακτιβιστών/στριών στο Suruc. Του Bahoz Bora
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ
Captcha verification failed!
Η βαθμολογία χρήστη captcha απέτυχε. Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας!
echo ‘’ ;