Μετά την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ, συναντώ όλο και περισσότερα άρθρα, προερχόμενα από «έγκριτους» συντάκτες, που συσχετίζουν αυτό το «απρόσμενο κακό», με τις αρνητικές συνέπειες από την «παγκοσμιοποίηση», όπως είναι η αύξηση της ανεργίας και η απαξίωση της εργασίας στον ανεπτυγμένο κόσμο, η υπερχρέωση νοικοκυριών, των μικρομεσαίων επιχειρήσεων και των κρατών, τα υπερκέρδη εταιριών και στελεχών του χρηματοπιστωτικού μπλοκ και των μεγάλων πολυεθνικών και η κραυγαλέα εξάρτηση του πολιτικού προσωπικού από τα οργανωμένα συμφέροντα, σε βαθμό που να γίνεται δημόσια πλέον λόγος, ακόμη και από τα συστημικά ΜΜΕ, για ένα «σύστημα» εξουσίας που έγινε αντιληπτό και καταψηφίστηκε από τους εκλογείς.
Μέχρι και ο Φουκουγιαμα είχε μια παρόμοια τοποθέτηση προσφάτως.
Η ίδια εξήγηση προσφέρεται (ορθά) και για τo «Brexit» και για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, αλλά και για όσα δεινά συμβαίνουν η μέλει να επισυμβούν στον πλανήτη γη (πόλεμοι, τρομοκρατικές επιθέσεις, προσφυγικές ροές, κλπ).
Δεν διαφωνώ καθόλου…. τουναντίον… αλλά αναρωτιέμαι:
Τώρα το καταλάβατε αυτό, εσείς οι μέχρι χθες φανατικοί οπαδοί του μονόδρομου της παγκοσμιοποίησης;
Έπρεπε να πέσει ο ουρανός στο κεφάλι σας για να καταλάβετε τα αυτονόητα;
Αυτονόητα;
«Μετά Χριστόν, ουδείς προφήτης», θα πει δηκτικά κάποιος δύσπιστος.
Προς απάντηση λοιπόν των δύσπιστων αναδημοσιεύω ένα άρθρο μου, που πρωτοδημοσιεύτηκε σε μια ταπεινή τοπική εφημερίδα της Εύβοιας, το κάθε άλλο παρά σωτήριο έτος 2010 και είχε ως τίτλο: «Οι δυτικές οικονομίες και η βαρυτική έλξη του κίτρινου πλανήτη»
Δεν είμαι οικονομολόγος. Δικηγόρος είμαι. Ξέρω όμως τα στοιχειώδη οικονομικά και πιστέψτε με, αυτά αρκούσαν για να προβλέψει κανείς το σημερινό χάος.
Αυτό όμως που θεωρώ πραγματικά εξωφρενικό, είναι ότι κυρίως οι σοσιαλιστές, αλλά και η αριστερά σε μικρότερο βαθμό, απέδειξαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, ότι είχαν μια πρωτοφανή αναλυτική ανεπάρκεια αλλά και αδιαφορία, απέναντι σε ένα τόσο σημαντικό και κραυγαλέο διεθνές κοινωνικοοικονομικό φαινόμενο, γεγονός που μπορεί να εξηγηθεί μόνο με την υπόθεση, ότι οι μεν σοσιαλιστές είναι πλήρως ενσωματωμένοι στο «σύστημα», οι δε αριστεροί κινούνται στις παρυφές του, έτοιμοι να παίξουν τον ρόλο της «χρυσής εφεδρείας», η του «χρήσιμου ηλίθιου», στην κρίσιμη στιγμή, όπως δυστυχώς μάλλον συμβαίνει στην Ελλάδα του σήμερα.
Γιατί λοιπόν απορείτε κύριοι;
Χαλκίδα 14-11-2016
Γιώργος Σπύρου – Δικηγόρος
