Γιατί όχι από τα κάτω;
Η αυτενέργεια των πολιτών είναι ο μοναδικός δρόμος, που μπορεί να δημιουργήσει ένα ριζοσπαστικό κίνημα αμφισβήτησης και ανατροπής της παρούσας κατάστασης από τα κάτω. Όμως, σχεδόν πέντε χρόνια μετά από το διάγγελμα Παπανδρέου στο Καστελόριζο και την παράδοση της εθνικής μας κυριαρχίας στους δανειστές, μετατρέποντας τη χώρα μας σε αποικία χρέους, εντύπωση προκαλεί ο χαμηλός βαθμός πολιτικοποίησης του ελληνικού λαού, που εκφράζεται μέσω της υποτονικής θέλησής του για ενεργή συμμετοχή στα κοινά. Ή μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι;
Η περίοδος της μεταπολίτευσης έχει αφήσει χαραγμένο στο πολιτικό DNA της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού την ανάθεση και τις παθογένειες μιας άρχουσας τάξης, που κυβέρνησε με βάση το ρουσφέτι, την κλεπτοκρατία και το κομματικό συμφέρον, εκμαυλίζοντας παράλληλα το ήθος του ελληνικού λαού, οδηγώντας τη χώρα σε μια πολιτισμική παρακμή, που εν πολλοίς ευθύνεται για τα δεινά, τα οποία και αντιμετωπίζουμε ως λαός την τρέχουσα ιστορική περίοδο. Η αυστηρή αυτοκριτική και η βούληση για αλλαγή σε προσωπικό και κοινωνικό επίπεδο είναι μια διεργασία, η οποία θέλει το δικό της ρυθμό και χρόνο για να πραγματοποιηθεί. Διαδικασία η οποία εξαρτάται άμεσα από το γενικότερο περιβάλλον, αλλά και από τα ερεθίσματα, που προσλαμβάνει το σύνολο της κοινωνίας από εκείνο το κομμάτι της, που τόσα χρόνια βρισκόταν σταθερά απέναντι στις επιλογές του μεταπολιτευτικού κόσμου. Όμως ο χρόνος πλέον μας πιέζει ασφυκτικά και η παραπάνω μετάβαση δεν μπορεί να γίνει με το πάσο της και αβίαστα, μιας και η ανώτερη δύναμη της ανάγκης σπρώχνει τον ελληνικό λαό σε μια πραγματική μάχη επιβίωσης.
Οι πλατείες αποτέλεσαν την πρώτη ελπιδοφόρα νώτα, διακόπτοντας ένα μονότονο επαναλαμβανόμενο τέμπο. Όμως ο διαχωρισμός σε πάνω και κάτω πλατεία υπήρξε καταστροφικός για τη δημιουργία ενός παλλαϊκού κινήματος από τα κάτω. Ξαφνιασμένος ο ευρύτερος χώρος της αριστεράς, στην αρχή έδειχνε να μη μπορεί να κατανοήσει το πώς κινητοποιήθηκε ο λαός χωρίς αυτός να έχει παίξει τον πρώτο ρόλο. Ένα κίνημα, που ζήταγε δικαιοσύνη και πραγματική δημοκρατία, έχοντας ισχυρό το πατριωτικό στοιχείο, ξένισε ιδιαίτερα μια αριστερά, που είχε συνηθίσει να αναμασά άκαιρα και άτοπα τσιτάτα μιας περασμένης εποχής. Ο κίνδυνος και η ευκολία να χαρακτηριστεί κάποιος εθνικιστής και φασίστας μόνο και μόνο γιατί κρατούσε ελληνική σημαία, επικρατούσε στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα αριστερών κύκλων. Τι κι αν οι αριστεροί έχουν σαν αναφορές το ΕΑΜ, τον κομαντάντε Μάρκος, το Μοράλες και τον Τσάβες, εδώ στη σημερινή Ελλάδα η εθνική αναφορά μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη των ιδεοληψιών, προσλαμβάνει αρνητικές διαστάσεις. Δεν είναι τυχαίο πως ο ευρύτερος κινηματικός χώρος της Αριστεράς αν και κατέβασε 10.000 λαού στο δρόμο για τη Βίλλα Αμαλίας (και καλά έκανε και κατέβηκε), κατά τη διάρκεια εφαρμογής των μνημονίων και της ψήφισης εκατοντάδων αντιλαϊκών – δολοφονικών νόμων από μια βουλή, που λογοδοτούσε σε ξένους επικυρίαρχους, από μόνος του δεν μπόρεσε να διοργανώσει ούτε μία πορεία διαμαρτυρίας. Δυστυχώς οι εμμονές δεν έχουν επιτρέψει ως τώρα στην αριστερά να παίξει τον ιστορικό της ρόλο.
Απ’ την άλλη ένας σκάρτος και κούφιος πατριωτισμός, που αγγίζει τα όρια του σωβινισμού με την πίστη στην αναπόδεικτη, αλλά πανταχού παρούσα, ανωτερότητα του Έλληνα δεν είναι δυνατόν παρά μονάχα καταστροφικές συνέπειες να έχει για αυτό τον τόπο και για αυτόν τον λαό. Το κλέος του παρελθόντος για έναν λαό, που έχει μάθει να τρώει από τα έτοιμα και δεν δημιουργεί ήθος, πλούτο και πολιτισμό ανάγοντας τον ατομισμό σε τρόπο ζωής, μονάχα η ταφόπλακά του μπορεί να γίνει και όχι εφαλτήριο για υψηλές κατακτήσεις. Μ’ αυτά και μ’ αυτά δυο κόσμοι, που έχουν χάσει το μέτρο δεν ήρθαν σε επαφή και ένας λαός δεν ενώθηκε.
Κι ο κλήρος γι’ αυτήν την πολυπόθητη ένωση έπεσε στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝ.ΕΛ, έχοντας όμως να αντιμετωπίσουν την όχι αδικαιολόγητη καχυποψία του λαού απέναντι στης πάσης απόχρωσης πολιτικές ελίτ. Γεγονός, που ενισχύει και η άρνηση της πλειοψηφίας των βουλευτών της συγκυβέρνησης να αποποιηθούν μέρος των προνομίων τους, όπως το βουλευτικό αυτοκίνητο, όντας οι πλέον υψηλόμισθοι Έλληνες πολίτες. Επιπλέον κανένας από του βουλευτές της συγκυβέρνησης, που είχε εκλεχθεί βουλευτής το 2012 δεν αρνήθηκε να διεκδικήσει την ανανέωση της βουλευτικής του θητείας, λες και δεν υπάρχουν άλλοι Έλληνες, που να έχουν τις αντίστοιχες ή και περισσότερες ικανότητες από αυτούς. Για να ανακτήσει ο λαός την εμπιστοσύνη του στους ηγέτες και να τους στηρίξει ενεργά σε δύσκολες αποφάσεις, πρέπει έμπρακτα να δει ότι το συλλογικό συμφέρον προηγείται του προσωπικού συμφέροντος. Πρέπει να δει έμπρακτα ότι γίνεται συνδημιουργός της πορείας, που χαράζει η χώρα και όχι απλώς χειροκροτητής αποφάσεων, που λαμβάνονται ερήμην του.
Τυχών προσφυγή σε δημοψήφισμα για την κατάργηση του μνημονίου δεν πρέπει να παίξει το ρόλο του Πόντιου Πιλάτου για την κυβέρνηση, που νίπτει τα χέρια της για την επερχόμενη σύγκρουση, αποποιώντας από πάνω της τυχών ευθύνες, αλλά ένα εφαλτήριο για το σταδιακό βάθεμα της πραγματικής δημοκρατίας. Γιατί ο λαός δεν έρχεται στην εξουσία μέσω αντιπροσώπων, αλλά όταν ο ίδιος συμμετέχει ενεργά σε όλες τις εξουσίες. Αυτός είναι ο Δρόμος της Αριστεράς σύντροφοι!
Χαμπίμπης Στάθης
Χολαργός, 17/3/2015
Δημοσιεύτηκε στον Δρόμο της Αριστεράς στις 28/3/2015
