Κυριακή του Ασώτου, τρεις μ.μ. σε ένα κέντρο κάπου στην Αθήνα (Μουσική Σκηνή). Κατάμεστο το 90% γυναίκες μόνες τους σε μεγάλες παρέες 10-12 άτομα η μία. Όλες μόλις βγαλμένες από τα κομμωτήρια μέσος όρος ηλικίας άνω των 50, καλοστεκούμενες, κάποιες και πάνω από τα 60. Όλες χαμογελαστές με το βλέμμα ερευνητικό για μια ακόμα επιβεβαίωση. Πού να είναι οι άντρες τους;….
Φαίνονται οικονομικά καλοβαλμένες κανα δύο μου είναι και γνωστές, χήρες…
Θυμάμαι από το Άξιον Εστί του Ελύτη “Τα κορίτσια τα γεμάτα ως πάνω και τα απύθμενα”. Η ορχήστρα παίζει το “αχάριστη δεν πόνεσες για μένα”, κάποιες έχουν αρχίσει και λικνίζονται, ενώ η Ελλάδα έξω προσπαθεί να καταλάβει πως μπορεί να διαμορφώσει ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά της…
Η σύνταξη, το επικουρικό, ο μακαρίτης, η Λαβούσα. Η μάνα μου από το ’78 υπογράφει κάθε μήνα ως λαβούσα… Όλα τα ένσημα του πατέρα μου βαρέα και ανθυγιεινά και πιο πριν ο πόλεμος. Σε όλα αυτά τα χρόνια όταν είμαστε οι δυο μας και δεν μας ακούνε ξένοι, επαναλαμβάνει κάποιες φορές: “δεν είχε μυαλό ο πατέρας σου, δε πρόσεχε έφυγε νέος”.
Κυριακή του Ασώτου…. να πιω ένα κρασί στην μνήμη του πατέρα μου, στην μνήμη όλων αυτών που δεν είχαν μυαλό για να είναι σήμερα εδώ, αλλά τα ένσημά τους πληρώνουν το table dot. Η ορχήστρα έχει προχωρήσει στο “σήκω χόρεψε κουκλί μου” της μουρλής γίνεται στην πίστα από το κούνημα…τα κορίτσια ο ορισμός της επιβίωσης.
Τα κορίτσια…οι ΛΑΒΟΥΣΕΣ.
