Σε έναν οικισμό του δήμου Τουρμπάκο, νότια της τουριστικής Καρταχένα, στη “γειτονιά της περηφάνιας των γυναικών” όπως την αποκαλούν, μένουν τα μέλη της Ένωσης Εκτοπισμένων Γυναικών ( LMD).
Είναι γυναίκες μόνες, επικεφαλής νοικοκυριών, επιζώσες σφαγών, βιασμών κι άλλων εγκλημάτων πολέμου και ζουν σε σπίτια που έχτισαν με τα ίδια τους τα χέρια, τούβλο το τούβλο.
Αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους λόγω των ατελείωτων συρράξεων ανάμεσα σε παραστρατιωτικούς, τον στρατό και τα αριστερά αντάρτικα που στοιχειώνει την Κολομβία πάνω από 50 χρόνια.
Η ιστορία τους ξεκινάει το 1998, όταν έχοντας καταφύγει σε άθλιες παραγκουπόλεις της Καρταχένα για να σωθούν από τη βία των επαρχιών τους, συνάντησαν τη νομικό και ακτιβίστρια Πατρίσια Γκερέρο και οργανώθηκε ο πρώτος πυρήνας οκτώ γυναικών που διεκδίκησαν να εγγυηθεί το κράτος θεμελιώδη δικαιώματά τους τα οποία καταπατήθηκαν, την αναγνώρισή τους ως εσωτερικών προσφύγων, την επανεγκατάστασή τους σε ασφαλείς τόπους που οι ίδιες να αποφασίσουν.
Ετσι, γεννήθηκε το σχέδιο για την πρώτη πόλη εκτοπισμένων γυναικών, όπου σήμερα φιλοξενούνται 300 γυναίκες με τα παιδιά τους και εφαρμόζονται παραγωγικά προγράμματα που εγγυώνται τη διατροφική τους αυτάρκεια.
