Πάρος. Είχα επισκεφθεί τις προάλλες τις περίφημες Κολυμβήθρες με τους παράξενους γοητευτικούς σχηματισμούς των γρανιτένιων βράχων και τα γαλαζοπράσινα νερά.
Οι ομπρέλες και οι ξαπλώστρες, που απλώνονται πίσω από τους φυσικούς κολπίσκους και χαλάνε, κατά την ταπεινή μου γνώμη, την ευμορφία του φεγγαρόμορφου τοπίου, μου ξύπνησαν τη διάθεση να επιχειρήσω μία μικρή εξερεύνηση.
Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση από την ολίγων λεπτών εξερεύνηση ήταν μία μικρή ξύλινη πινακίδα κρεμασμένη σε ένα μεγάλο αλμυρίκι με ημίγυμνες εξεγερμένες ρίζες. Χρώμα ανοιχτό καφέ η πινακίδα, ενώ άσπρο χρώμα τα γράμματα, αιτούμενοι ” ΜΗ ΠΑΡΚΑΡΕΤΕ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ” και υπενθυμίζοντας-υποδεικνύοντας ότι “Η ΣΚΙΑ ΕΊΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΑ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΑ” και υπογραφή – στην αρχή νόμιζα “ΟΙ ΠΟΝΕΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ” – πλησιάζοντας διαπίστωσα ότι λέει” ΟΙ ΛΟΥΟΜΕΝΟΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ”. Υπάρχουν και οι υπογραμμίσεις στις λέξεις ΜΗ, ΣΚΙΑ, ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ. Ενώ υπάρχει και η βραχυλογική υπενθύμιση “DON’T PARKING” για τους τουρίστες.
Μπορείτε εύκολα να φανταστείτε σκηνές που έχουν διαδραματιστεί υπό τη σκιά αυτού του δέντρου: αυτοκίνητα στριμωγμένα κάτω από το αλμυρίκι και οι ταλαίπωροι λουόμενοι να μπαινοβγαίνουν στη θάλασσα, για να δροσιστούν ή να φεύγουν άρον άρον βράζοντας στο ζουμί τους. Μπορείτε να φανταστείτε και διαμαρτυρίες, άλλοτε χλιαρές κι άλλοτε θερμές, και τις αντίστοιχες εύλογες δικαιολογίες. Ίσως, και τους αγώνες λόγων με την επίκληση δικαιωμάτων από τη μία και την άλλη πλευρά. Ίσως και τη χρήση χιούμορ από την πλευρά κυρίως των εποχούμενων και την παρεπόμενη αναζήτηση επιδοκιμασίας από την ομήγυρη συνεπιβατών και λοιπών αυτοκινητιστών.
Βεβαίως, μου ήρθαν και μνήμες από αυτοκίνητα – θερμοκήπια πού εισήλθα μετά από μπάνιο ή από ψώνια καλοκαιρινά και θυμάμαι τη δυσφορία που είχα νιώσει. Αναδύθηκαν όμως και μνήμες από βόλτες καλοκαιρινές – μου αρέσει γενικώς να περπατάω, συχνά κάτω από το λιοπύρι πάντα προστατεύοντας τη φαλάκρα μου με ένα πλατύγυρο καπέλο. Με θυμάμαι να κυνηγώ λίγες σπιθαμές σκιάς – ασπρουλιάρης γαρ – βαδίζοντας, ενίοτε τρεκλίζοντας, στα κακομοίρα αθηναϊκά, κυρίως, πεζοδρόμια. Και με θυμάμαι να εμποδίζομαι από μηχανάκια, αυτοκίνητα και γενικώς οχήματα, από καρέκλες, τραπέζια, ταμπέλες και γενικώς διάφορα ωραία διαφημιστικά και άλλα πολλά συγχυστικά μυαλού και οράσεως.
Αναρωτιέμαι όμως, μήπως εκείνοι οι λουόμενοι της πινακίδας είναι υπερβολικοί και μαζί τους και εγώ; Μήπως αγνοούν ότι το αυτοκίνητο έχει προτεραιότητα; Μήπως είναι αρνητές της προόδου; Μήπως αγνοούν το αυτονόητο, ότι το εγωιστικό γονίδιο δηλαδή έχει προτεραιότητα, η ηθική του κυρίου και όχι η ηθική του δούλου, όπως θα έλεγε και ο Νίτσε; Δεν βλέπουν, για παράδειγμα, ότι στις διαβάσεις ελάχιστοι είναι οι εποχούμενοι που παραχωρούν προτεραιότητα στους πεζούς; Και στην εξαιρετική αυτή περίπτωση οι πεζοί επιδίδονται συχνά σε βαθύτατες ευχαριστίες, ενώ σχεδόν πάντα περνούν το δρόμο τρέχοντας σαν κυνηγημένοι. Βεβαίως, να περάσουν οι φιλοξενούμενοι τροχοφόροι της πόλης! Δεν πρέπει να τους καθυστερούμε!
Σταματώ εδώ, για να πάω για καμιά βουτιά και γιατί αρχίζει να με τρώει το ερώτημα: “εδώ ο κόσμος χάνεται και εσύ, εγωίσταρε, κυνηγάς τις σκιές;”
