Τώρα που εξαντλήσαμε τις χαριτωμενιές για το λορεάλ του Τραμπ και της Χιλαρι, ας επιχειρήσουμε μια δεύτερη ανάγνωση του εκλογικού αποτελέσματος. Και την όποια επίπτωσή θα έχει – να εδώ βρε στα δικά μας.
Το σοκ το φάγαμε, την κρυάδα την πήραμε, την απέχθεια μας για την Χίλαρι την πνίξαμε. Εδώ είμαστε. Εδώ. Με τα κουκιά μετρημένα τις εικασίες μας στην μπάντα: ‘Αν ο Μπέρνι Σάντερς έπαιρνε το χρίσμα’, ‘αν ο Ομπάμα δεν τα έκανε σκατά’.
Στο ίδιο σούπερ μάρκετ όλοι, με τα ίδια καρότσια, τα ίδια ράφια και στις ίδιες ουρές. Ίδια τελάρα με φρούτα, ίδιες συσκευασίες λαχανικών, ίδιες πάριζες και παριζάκια πίσω από το τζάμι. Μόνη διαφορά πως εδώ ούτε τιμές συγκρίνεις ούτε απ’ αλλού ψωνίζεις. Εδώ είναι μονοπώλιο. Ή τρως την πραμάτεια τους, τις σαλάτες τους, τα ψάρια τους, ή μένεις νηστικός. Που παίζει να μείνεις έτσι κι αλλιώς.
Πάμε παρακάτω.
Τι επίπτωση θα έχει το όλο τζέρτζελο στα καθ’ ημάς δεν μπορούμε να το ξέρουμε ακόμα. Η Χίλαρι ποτέ δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον ούτε για το αθάνατο ελληνικό πνεύμα ούτε για το θανάσιμο ελληνικό χρέος. Χώρια που είχε τοποθετηθεί ευνοϊκά σε τουρκικές διεκδικήσεις, πιχι Μουφτής της Θράκης.
Βέβαια οι πρόσφατες θέσεις της υπέρ των Κούρδων της Συρίας, λογικά θα δυναμίτιζαν το προξενιό της Άννας με τον Ερντογάν. Κι ίσως αυτό να μας έβγαινε σε καλό. Με έμφαση στο ‘ίσως’.
Από την άλλη πλευρά, οι θέσεις – ή μάλλον η έλλειψή τους – του Τραμπ για την Ελλάδα μοιάζουν ξεκάθαρες: Να κόψουμε το λαιμό μας. Το χρέος μας είναι ‘peanuts’ για τους Γερμανούς, αυτοί να μας ξελασπώσουν. Η Αμερική ούτε να μας χέσει. Και στην τελική, spoiler alert υπάρχει κι ο Πούτιν που θα αγοράσει τα χαρτομάντιλα που του πουλάμε στο φανάρι. Λέει ο Τραμπ.
Κάποιοι ποντάρουν στους τρεις Έλληνες συνεργάτες του νέου Προέδρου. Ευσεβής πόθος. Έτσι δείχνει τουλάχιστον. Ο Τζορτζ Παπαδόπουλος έχει ξεκάθαρες θέσεις για την ενεργειακή πολιτική στο τρίγωνο Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ – ασχέτως που τα οφέλη δεν θα είναι ίδια στις τρεις χώρες. Κι από την άλλη μεριά, όσο εμείς οι ίδιοι δεν αξιοποιούμε την πολύτιμη γεωστρατηγική προίκα που διαθέτουμε, μην έχουμε απαιτήσεις από τους γαμπρούς της Ευτυχίας. Ή της Δυστυχίας.
Δεν γνωρίζουμε ακόμα αν ο Τραμπ θα κινηθεί με βάση την προεκλογική ή την μετεκλογική του εικόνα. Θα είναι δηλαδή ένας εκσκαφέας που πετάει χώματα, ένα γκρέιντερ που ευθυγραμμίζει το έδαφος; Ή μήπως ό,τι φανεί στον Λωλοστεφανή – γιατί όσο να πεις μια παράνοια την σέρνει;
Άρα;
Άρα τίποτα. Ούτε με την Χίλαρι ούτε με τον Τραμπ η Ελλάδα θα βρει φως στο τούνελ. Και κακώς το ψάχνει εκεί. Ναι μεν πλανητάρχες, ναι μεν διεθνείς ισορροπίες, ναι μεν άσχετοι κι ανιστόρητοι όσοι δεν βλέπουν το παγκόσμιο ντόμινο ή λένε γραφικότητες τύπου ‘δεν κοιτάμε τα δικά μας λέω γω ο Τραμπ μας μάρανε’ αλλά μέχρι εκεί. Ούτε χρέος, ούτε χρήμα, εδώ ούτε καν ένας ΟΥΝΡΑ να μας πετάξει λάδια και βουτύρατα, λούτρινα αρκουδάκια και σώβρακα με την αστερόεσσα στον κώλο.
Στις ΗΠΑ the show is over and the fat lady sang. Με την διαφορά ότι την άρια του φινάλε δεν τραγούδησε η υπέρβαρη κυρία αλλά ο λευκός κύριος με την χαμηλή μόρφωση. Που είχε να διαλέξει ανάμεσα σε Τραμπ και Χιλαρι.
Γιατί – όπως εύστοχα γράφτηκε – από 319 εκατομμύρια νοματαίους στις ΗΠΑ, αυτούς τους δυο βρήκανε να βάλουν, ρε γαμώτο;
Και για να κλείσουμε με τα δικά μας ντέρτια. Όσο κι αν πιστεύουμε πως ο ήλιος ανατέλλει και δύει στην Ελλάδα, κανένας πρόεδρος, κανένα κράτος, καμιά υπερδύναμη δεν θα μας λύσει τα προβλήματα. Μόνο εμείς μπορούμε να το κάνουμε αυτό – και ΑΝ.
Να αξιοποιήσουμε την γεωπολιτική μας θέσης, να διαχειριστούμε την οικονομική μας κρίση, να νοικοκυρέψουμε και να νοικοκυρευτούμε, να διαπραγματευτούμε, βήμα βήμα να σταθούμε στα πόδια μας. Ελπίζοντας πάντα πως προφταίνουμε να βρούμε μιαν άκρη. Να σταθούμε στα πόδια μας. Όχι στα δικά τους πόδια.
Ελενα Ακρίτα
