Aν κάποιος αναζητήσει την λέξη της χρονιάς , έστω και αρκετούς μήνες πριν την λήξη του έτους, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα αναγκαστεί να επιλέξει ανάμεσα σε δύο, στον κορωνοϊό και στην έννοια της κανονικότητας.
Δύο λέξεις πάνω στις οποίες δομήθηκε ένας επιστημονικός αλλά και ένας βαθιά φιλοσοφικός διάλογος που εξελίσσεται, και θα συνεχίσει να εξελισσέται για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα. Ειδικά η έννοια της κανονικότητας περικλείει στον ορισμό της μια αντίφαση.
Αφενός μεν εμπεριέχει την γονιδιακά σχεδιασμένη ανάγκη του ανθρώπου για να επαναφέρει τις συνήθειες και το μοτίβο της καθημερινότητας πάνω στις οποία είχε δομήσει την ζωή για πολλά χρόνια αφετέρου περικλείει τις αιτίες εκείνες που οδηγήσαν τον πλανήτη μας στο σημείο μηδέν , ιδιαίτερα στο πεδίο του περιβάλλοντος και της σημασίας που δίναμε στην υγειονομική περίλθαψη ως υποχρέωση του κράτους αλλά και δικαίωμα των πολιτών.
Για αυτό το λόγο θα πρέπει να διαχωρίσουμε την έννοια της κανονικότητας σε δύο χρονικές περιόδους. Στην περίοδο πριν την πανδημία και στην περίοδο μετά την πανδημία, αφού ανεξάρτητως των περιοριστικών υγειονομικών μέτρων, οι δύο αυτές έννοιες της κανονικότητας απαιτείται να διαχωριστούν νοηματικά αλλά και βιωματικά ως προσλαμβάνουσες από τους πολίτες.
Η κανονικότητα που αρχίζει να δομείται σταδιακά μετά το τέλος των περιοριστικων μέτρων θα πρέπει να έχει στον πυρήνα της και μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση της ίδιας της ζωής μας ως πολιτές. Σε όλα τα πεδία της κοινωνικής και οικονομικής ζωής.
Αυτή η νέα μορφής κανονικότητα είναι η μοναδική ευκαιρία που έχουμε συλλογικά ως ανθρώπινο γένος να επηρεάσουμε την νομοτελεία του είδους μας προς ένα μέλλον πιο βιώσιμο.
Αλλάζοντας το αποτύπωμα της παρουσίας μας στο πλανήτη προς μια πράσινη επανάσταση σε όλους τους τόμεις της παραγωγικής αλυσίδας, αντιμετωπίζοντας με ευνσυναίσθση την παρουσία μας στον πλανήτη ως φιλοξενούμενοι και κυρίως αλλάζοντας τον τρόπο που σχετιζόμαστε οικονομικά και πολιτικά αποτελούν τα βασικά στοιχεία της προς αναζήτηση νέας κανονικότητας.
