Η απεργία των ψηφοφόρων. Toυ Οκτάβ Μιρμπώ
Ανάμεσα στους κλέφτες και τους δημίους του, έχει τις προτιμήσεις του και
ψηφίζει υπέρ του πιο άπληστου ή του πιο αιμοδιψούς. Ψήφισε χθες, θα
ψηφίσει αύριο, θα ψηφίζει πάντα. Τα πρόβατα οδηγούνται στο σφαγείο.
Είναι σιωπηλά και δεν ελπίζουν τίποτα. Τουλάχιστον όμως δεν ψηφίζουν τον
σφαγέα τους ή τον αστό που θα τα καταβροχθίσει. Πιο ζώο από τα ζώα, πιο
πρόβατο από τα πρόβατα, ο ψηφοφόρος εκλέγει τον σφαγέα του και επιλέγει
τον αστό του. Έκανε τις επαναστάσεις για να κατακτήσει αυτό το
δικαίωμα. ( …)
Είναι καλό να ονειρεύεσαι. Τα όνειρα καταπραΰνουν
την οδύνη. Αλλά να αποκλείσεις τον άνθρωπο από τα όνειρά σου. Όπου
άνθρωπος, εκεί και πόνος και μίσος και φόνος. Κυρίως, να θυμάσαι ότι ο
άνθρωπος που ζητιανεύει τις ψήφους είναι από το γεγονός αυτό και μόνο
ένας άνθρωπος ανέντιμος, διότι, σε αντάλλαγμα της εξουσίας και του
πλούτου που απέκτησε χάρη σ’ εσένα, σου υπόσχεται ένα σωρό θαυμάσια
πράγματα, τα οποία δεν θα σ’ τα δώσει, και δεν είναι άλλωστε μέσα στις
δυνατότητές του να σ’ τα δώσει.
Ο άνδρας που εξυψώνεις δεν εκπροσωπεί
ούτε την εξαθλίωσή σου ούτε τις επιδιώξεις σου ούτε τίποτα. Εκπροσωπεί
μόνο τα δικά του πάθη και τα δικά του συμφέροντα, τα οποία είναι
αντίθετα από τα δικά σου. (…)
Κι αν υπάρχει, σε κάποιον άγνωστο τόπο, ένας έντιμος άνθρωπος, ικανός
να σε κυβερνήσει και να σε αγαπήσει, λησμόνησέ τον.
Δεν θα καταδεχόταν
να ευτελίσει την αξιοπρέπειά του για να λερωθεί στο βούρκο της διαμάχης
των κομμάτων.
Θα ήταν πολύ υπερήφανος για να ζητήσει την εκπροσώπησή
σου, την οποία εσύ πάντα εκχωρούσες αποκλειστικά στο κυνικό θράσος, στη
χυδαιότητα, στο ψέμα.
Στο επαναλαμβάνω, καλέ μου άνθρωπε, πήγαινε σπίτι σου να απεργήσεις.
