Ένα από τα ζητήματα που θα μας απασχολήσουν το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, ειδικά όσο η πανδημία του COVID19 βρίσκεται στην τελική ευθεία είναι το οικονομικό αλλά κυρίως το πολιτικό αποτύπωμα που θα αφήσει η πανδημία και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο οι κυβερνήσεις ανά την υφήλιο απάντησαν στην υγειονομική αυτή κρίση.
Στην περίπτωση της Ευρώπης, και του δυτικού κόσμου ευρύτερα, αποδείχθηκε περίτρανα η αδυναμία σθεναρής και συντεταγμένης απάντησης απέναντι στις προκλήσεις της πανδημίας.
Η έλλειψη στρατηγικής, οργάνωσης , κεντρικής απάντησης και συγκεκριμένης στόχευσης αποτελούν κάποιες μόνο από τις δυσλειτουργίες που κατέστησαν την διαχείριση της πανδημία ακόμη πιο προβληματική.
Ο τρόπος που διαχειρίστηκε και διαχειρίζεται ακόμη και στις ημέρες μας την πανδημία και τον εμβολιαστικό προγραμματισμό η Ευρωπαϊκή Ένωση το μόνο που προσφέρουν είναι επιχειρήματα στην φαρέτρα των πολιτικών εκείνων που βλέπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση τον εχθρό για τις επιδιώξεις τους και τους πολιτικούς τους σχεδιασμούς.
Η αποτυχία στην σύνταξη μιας κοινής πολιτικής που θα προσφέρει κοινές απαντήσεις και τρόπους δράσεις απέναντι στις κοινές προκλήσεις που θέτει η πανδημία στις Ευρωπαϊκές χώρες , ο μη επαρκής τρόπος προστασίας των ευπαθών ομάδων απέναντι στον COVID19 και κυρίως η υποταγή των γραφειοκρατών των Βρυξελλών στα τερτίπια των πολυεθνικών και στον άπληστο τρόπο λειτουργίας τους , ενδεικτικό της αποτυχίας του μοντέλου που προτάσσει τα κέρδη έναντι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας , ένα μοντέλο πολυδιαφημισμένο και πολλάκις αποτυχημένο, θα αποτελέσουν το στίγμα που θα αφήσει ο κορωνοϊός πάνω στο πολιτικό σώμα της Ευρώπης.
Ένα πολιτικό στίγμα που σε συνδυασμό με την επαπειλούμενη οικονομική κρίση που θα κουτουλήσει την απερχόμενη, με αργά και βασανιστικά βήματα, υγειονομική κρίση, κινδυνεύει να μετατραπεί στον τροφοδοτικό μηχανισμό του λαϊκισμού και της περαιτέρω απαξίωσης της πολιτικής ως του μοναδικού εργαλείου υπέρβασης των προκλήσεων που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία.
Ένας λαϊκισμός που θα προσπαθήσει να εργαλειοποιήσει την αποτυχία των κυβερνήσεων της Ευρώπης και των γραφειοκρατών των Βρυξελλών να απαντήσουν στο αυτονόητο ερώτημα κάθε καλοπροαίρετου πολίτη:
Σε μια εποχή που οι συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, μέρος της οποίας είναι και οι πανδημίες, γιατί υπερεθνικοί μηχανισμοί όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση με πολυετή εμπειρία στην διαχώριση κρίσεων και προκλήσεων δεν μπορούσαν να οργανώσουν ένα κοινό βηματισμό για όλα τα κράτη μέλη;
H απάντηση δυστυχώς θα μας οδηγήσει ένα βήμα πιο κοντά στο τέρας του λαϊκισμού.
